พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 324

ตอนที่ 324 กำจัดผู้ช่วยคนสนิท

อ๋องเหลียงเริ่มซึ้ง แล้วก็ซบตักไทเฮา เหมือนกับตอนเด็กๆ “หลานรู้สึกมีความสุขจังเลย ที่มีท่าย่า”

ถือว่าสวรรค์ดีกับเขามาก อย่างน้อยก็ยังมีย่า

“ดูเจ้าสิ ทำตัวเป็นเด็กไปได้！ ” ไทเฮาหัวเราะอย่างเอ็นดู ยื่นมือมาลูบหัวเขา “ย่าแก่แล้ว ร่างกายไม่ค่อยดี หวังว่าจะจัดแจงให้เจ้าตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ในเมื่อเจ้าชอบคุณหนูตระกูลหลินขนาดนั้น ก็พานางมาพบข้าสิ”

“ได้เลย ถ้าท่านย่าอยากพบนาง วันหลังหลานจะพามาพบ ” อ๋องเหลียงพูดนิ่งๆ

“ดีๆ ย่าจะพยายามชอบนาง หวังว่านางจะรักเจ้าดี” ไทเฮาพูดจบ “ไป ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนย่าหน่อย”

อ๋องเหลียงกลับไม่ลุกขึ้น “ไม่ขอรับ หลานจะนอนอยู่เช่นนี้ทั้งชีวิตไม่ขอลุกขึ้น”

ไทเฮาหัวเราะ “ทำตัวเป็นเด็ก โตเป็นใหญ่แล้ว จะแต่งงานอยู่แล้ว จะให้อื่นเขาหัวเราะเยอะหรือไง”

“ใครจะขำก็ขำไป！” อ๋องเหลียงไม่สน

“ได้ๆๆ งั้นก็นอนแบบนี้แหละ ตลอดชีวิตเลย ” ไทเฮายิ้มอย่างเอ็นดู แต่ก็ถอนหายใจเบาๆ เด็กคนนี้ ชีวิตช่างลำบากเสียจริง

อ๋องเหลียงกินมื้อกลางวันที่ตำหนักจิ่งหนิงแล้วถึงกลับไป ที่แรกไม่อยากกลับ แต่ซุนกงกงบอกว่าไทเฮาต้องนอนกลางวัน เขาก็เลยกลับออกมา

ตอนที่เพิ่งมาจากตำหนักจิ่งหนิง ก็เห็นชุยมามาคนของฮองเฮาเดินข้ามา “อ๋องเหลียงเพคะ ฮองเฮาเชิญเสด็จ”

“ได้บอกมั้ยว่าเรื่องอะไร?” อ๋องเหลียงถามด้วยสีหน้านิ่งๆ

“ฮองเฮาทำเสื้อผ้าไว้ให้ท่านหลายชุด เชิญท่านไปลองใส่”

“ไม่ต้องหรอก เอาไปส่งที่ตำหนักข้าก็แล้วกัน”

“แต่ ฮองเฮาบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับท่านเจ้าค่ะ ” ชุยมามารั้งเขาไว้

อ๋องเหลียงจ้องมองนาง คิ้วขมวดโมโห แต่ว่า ก็หายโกรธฉับพลัน “ไปก็ไป”

“ท่านอ๋องเชิญ ！” ชุยมามาพูดยิ้มๆ

เมื่อมาถึงตำหนักจิ่งหนิง ฮองเฮายิ้มแล้วจับแขนเขาไว้ “มาแล้วหรอลูก”

“ถวายพระพรท่านแม่ ！” อ๋องเหลียงรีบดึงมือนางออกจากแขน แล้วก็คำนับเบาๆ

“เราแม่ลูก ไม่ต้องมากพิธีหรอก ！” ฮองเฮายิ้ม “เมื่อครู่ไปพบท่านยาหรือ? ท่านว่าอย่างไรบ้างล่ะ?”

“ก็ถามว่าลูกชอบคุณหนูตระกูลหลินมั้ย ” อ๋องเหลียงไม่ปิดบัง แต่ในใจก็อึดอัด

ฮองเฮามองเขาอย่างตื่นเต้น “แล้วลูกว่าอย่างไร?”

อ๋องเหลียงมองนาง “ท่านแม่หวังให้ลูกพูดเช่นไร?”

ฮองเฮากลั้นหายใจครู่หนึ่ง แล้วก็พูดออดมาว่า “เจ้าเกลียดแม่ ใช่มั้ย?”

อ๋องเหลียงหันหน้าหนี “เปล่า！”

“เจ้าเกลียดแม่ อย่าปากแข็ง แม่รู้ว่าทำเกินไป ” ฮองเฮายิ้ม “ไม่ต้องถึงเจ้าหรอก แม่เองก็คิดว่ามันเกินไป แล้วจะให้แม่ทำเช่นไร พวกเจ้าเกิดมาในราชนิกุล มันเป็นชะตา”

อ๋องเหลียงหันมามองนาง ในใจเจ็บดั่งถูกเข็มแทง ชะตากรรมหรือ? ชะตาของเขาควรเป็นเช่นนี้หรือ?

เขาไม่เคยอยากได้อะไร แค่ไม่อยากเสียอะไรไป

“แล้ว เจ้าตอบไทเฮาว่าอย่างไร ” ฮองเฮาถามอีกครั้ง

อ๋องเหลียงหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “ข้าชอบคุณหนูหลินมาก และอยากได้นางมาเป็นคู่ชีวิต”

ฮองเฮาก็ถอนหายใจโล่งอก แล้วก็กอดเขาเบาๆ “ลำบากเจ้าแล้วนะ เดี๋ยวแม่จะตอบแทนเจ้า”

อ๋องเหลียงปล่อยให้นางกอดไป ยื่นตัวแข็ง สีหน้านิ่งๆ