พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 352

ตอนที่ 352 อี้เอ๋อร์

ซูนช่านพลันส่ายหน้า “จะมีเท่าไหร่กัน?”

กุ้ยไท่เฟยมองเขาแล้วพูดว่า “สมบัติตระกูลซุนของพวกเรายังมีไม่เท่าหัวแม่มือของนาง”

ซูนช่านตกใจมาก “มีมากขนาดนั้นเชียวหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ตอนนี้เจ้ายังรู้สึกรังเกียจที่ต้องสู่ขอนางอีกหรือไม่?” กุ้ยไท่เฟยเหลือบตามองเขาคราหนึ่ง

ซูนช่านหัวเราะออกมาอย่างทะเล้น “เป็นเพราะท่านป้ารักข้า ได้ พรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปพูดกับไทฮองไทเฮา”

“อืม ไปเถอะ!” กุ้ยไท่เฟยโบกมือไปมา

ซูนช่านขอบพระทัยกุ้ยไท่เฟยแล้วจากไปด้วยท่าทางการเดินที่เบาสบายยิ่ง

ซ่งรุ่ยหยางไปเยี่ยมซือถูจิ้ง ซือถูจิ้งยังสวมชุดแต่งงานชุดนั้น เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ “ปีนั้น งานอภิเษกของข้ากับนางก็ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว อันที่จริงข้าเองก็รู้ว่านางมีคนที่รักอยู่ในใจอยู่แล้ว ทว่าข้ากลับไม่เคยสนใจในส่วนนั้น เพราะในใจของข้าเองก็มีคนผู้หนึ่งอยู่เช่นกัน และมันเป็นเรื่องที่ดีของสองประเทศจะได้เกี่ยวดองกัน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้เกิดเรื่องมากมายเช่นนี้”

เมื่อหลีโม่ได้ยินดังนั้น กลับนึกถึงตอนที่เขาเคยพูดถึงผู้ช่วยหลิวเยว่ของสำนักงานเกลือผู้นั้น ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ในใจของเขาจะเป็นนางหรือไม่

นางหวังว่าหลิวเยว่ผู้นี้จะสามารถมาปรากกฏตัวอยู่ในสายตาของทุกคนได้ทันท่วงที

หากไม่อย่างนั้น ซือถูจิ้งคงผิดหวังแย่

ซือถูจิ้งมีราชโองการให้ติดประกาศว่าหากใครหาเขาละมั่งโลหิตมาได้จะตกรางวัลให้อย่างงาม

เสี้ยฮ่าวหรานถูกส่งตัวกลับไปยังห้องทิงซวน เมื่อหลี่ซ่วยหยุ่นได้พบเสี้ยฮ่าวหราน ก็เข้าไปกอดเขาทั้งน้ำตา

เมื่อเสี้ยฮ่าวหรานกลับมาของ ย่อมไม่สามารถกอดเฉินหลิงหลงได้ แต่เสี้ยฮ่าวหรานหวาดกลัวนางยิ่งนัก จึงไม่ยอมไปเจอนาง เพียงแต่ขอร้องให้หลี่ซ่วยหยุ่นปล่อยนางไปเท่านั้น

หลี่ซ่วยหยุ่นเห็นแก่เสี้ยฮ่าวหรานจึงยอมปล่อยนางไป

ก่อนที่เฉินหลิงหลงจะออกไป นางก็ไม่ได้พูดกับเสี้ยฮ่าวหรานแม้แต่คำเดียว เพราะนางรู้ว่าไม่สามารถคาดหวังกับเสี้ยฮ่าวหรานได้ เด็กโง่ผู้หนึ่งย่อมไม่ใช่ที่พึ่งพิงของนาง

นางมั่นใจว่าเสี้ยโล่เยว่ที่อยู่ข้างนอกมีฐานะมั่นคงแล้ว เมื่อออกมาจากห้องทิงซวนนางจึงตรงไปหาเสี้ยโล่เยว่ทันที และในส่วนนี่ยังไม่พูดถึงมันชั่วคราว

ส่วนเรื่องติดป้ายประกาศก็ผ่านมาได้สองวันแล้ว มีคนมากมายมาบอกว่าตนมีเขาละมั่งโลหิตที่หน้าประตู ทว่าเมื่อผ่านการแยกแยะของหลีโม่ ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นของปลอม เป็นพวกเจ้าเล่ห์ที่โลภมากจงใจย้อมเขาละมั่งให้เป็นสีแดงเพื่อมาตบตาเอารางวัลก้อนใหญ่

ความหวังของแต่ละคนล้วนดับสูญลงไปต่อหน้าหลีโม่ราวกับฝันหวาน นางโมโหยิ่งนัก นำตัวพวกที่

โกหกเพื่อรับรางวัลใหญ่ไปโบยคนละสามสิบที

การจะหาเขาละมั่งให้เจอ ดูเหมือนว่าจะมีความหวังเพียงน้อยนิดแล้ว

หลายวันมานี้หลีโม่เหนื่อยล้าทั้งกายและใจ เมื่อมองซือถูจิ้งที่นอนอยู่บนเตียง นางคงทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว

และในเวลานี้ ก็มีข่าวออกมาจากในพระราชวัง กล่าวว่าไทฮองไมเฮาต้องการหาบุรุษมาผู้หนึ่งเพื่ออภิเษกกับซือถูจิ้ง ก่อนที่นางจะตาย

เมื่อซือถูจิ้งได้ยินข่าวนี้แล้วจึงรีบเข้าวังไปทันที หลีโม่เห็นท่าทางเขาโกรธไม่น้อย กลัวว่าเขาจะก่อเรื่องขึ้นในวัง จึงอยากจะไปด้วย แต่ซือถูเย้นกลับบอกว่า “เจ้าไม่ต้องไป ข้าจะพูดกับเสด็จแม่ดีๆ”

เขาพูดคำสามคำนี้ออกมาอย่างเย็นชา น้ำเสียงหนักแน่นเป็นอย่างมาก ราวกับจะยกทัพไปคาดโทษอย่างเห็นได้ชัด

หลีโม่รู้ว่าความรักความผูกพันของพวกเขาแม่ลูกนั้นค่อนข้างดี แม้ว่าการพูดกันในครั้งนี้จะเป็นไปได้ไม่ดีนัก แต่จะไม่มีทางทำร้ายกันจนถึงขั้นรุนแรง

ซือถูเย้นเพิ่งจะออกไป ฉินจือก็มา “พระชายา มีคนที่บอกว่ามีเขาละมั่งโลหิตมาอีกแล้วผู้หนึ่งขอรับ”

หลีโม่โบกมือด้วยความเบื่อหน่าย “คงจะเป็นพวกเจ้าเล่ห์โลภมากพวกนั้นอีกแล้วล่ะสิ? รีบออกไปเลยนะ”

ฉินจือพูดว่า “ครั้งนี้คนที่มาเป็นสตรีผู้หนึ่งขอรับ ดูท่าทางเหมือนจะเป็นคนซื่อสัตย์มาก ไม่ลองเจอนางสักครู่หนึ่งล่ะขอรับ?”

หลีโม่คิดถึงความผิดหวังอันมากมายนั้นขึ้นมา จึงไม่สนใจเท่าไหร่นัก แม้ตอนนี้นางจะคิดว่าเป็นสตรีที่เหมือนเป็นคนซื่อตรงแต่ก็มีความเป็นไปได้มากว่าจะเป็นพวกหลอกลวง

“งั้นก็พาเข้ามาเถอะ” หลีโม่กล่าว