พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 354

ตอนที่ 354 อี้เอ๋อร์ถูกพาตัวไป

เหล่าไท่จูนเป็นคนที่พูดจริงทำจริง หลีโม่เพิ่งจะกลับไป นางก็สั่งให้คนเตรียมรถม้าไปที่จวนจิ้งโก๋วเหา

ความเด็ดขาดของคนที่ทำการเคลื่อนไหวบางครั้งมันก็กลัวมาก โดยเฉพาะคนพวกนั้นเคยผ่านสงครามมาแล้ว

หลีโม่กลับไปตำหนักองค์หญิง ช่วงนี้นางทำเหมือนตำหนักองค์หญิงเป็นบ้านของตัวเองไปแล้ว

เมื่อเข้าไปในตำหนักนางก็ถามหมอหลวงหลี่ทันทีว่า “ที่แม่นางผู้นั้นเอามาด้วยคือเขาละมั่งโลหิตหรือไม่?”

หมอหลวงหลี่เอ่ยตอบไปว่า “เรียนพระชายา นางไม่ได้นำมาด้วย แต่นางบอกว่าแม่ของนางมีเขาละมั่งโลหิต จากนั้นหม่อมฉันก็ให้นางดูรูปภาพ นางบอกว่าสีไม่เหมือนเท่าไหร่ นั่นคงไม่ใช่ของจริงพ่ะย่ะค่ะ”

“สีไม่เหมือนอย่างนั้นหรือ? สีที่นางบอกมาคือสีอะไร?” หลีโม่เอ่ยถาม

“นางบอกว่าสีเหลืองพ่ะย่ะค่ะ มีเลือดเล็กน้อย” หมอหลวงหลี่ตอบกลับ

หลีโม่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง เป็นไปได้ว่าเขาละมั่งโลหิตอันนี้อาจจะเกิดจากปัญหาการจัดเก็บจนทำให้เปลี่ยนสีได้ มันจะดีกว่าหากเอามาตรวจสอบสักหน่อย “นางได้ทิ้งที่อยู่ไว้หรือไม่? ไม่ลองไปตรวจสอบดูหน่อย”

หมอหลวงหลี่ตอบไปว่า “ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ แต่ว่าทราบชื่อของนาง เหมือนจะชื่อหวางอี้เอ๋อร์พ่ะย่ะค่ะ”

หวางอี้เอ๋อร์? ชื่อนี้ช่างคุ้นหูยิ่งนัก

ในตอนนี้เองเซียวโธ่ก็เข้ามาพอดี เมื่อได้ยินสิ่งที่หมอหลวงพูด เขาก็รีบเอ่ยถามขึ้นมาว่า “หวางอี้เอ๋อร์? เจ้าบอกว่าวันนี้มีคนที่ชื่อหวางอี้เอ๋อร์มางั้นหรือ?”

“ขอรับ เป็นแม่นางที่บอกว่าในบ้านมีเขาละมั่งโลหิตขอรับ” หมอหลวงหลี่กล่าว

เซียวโธ่มองไปที่อ๋องเหลียงทันที แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “ที่ข้าพูดกับเจ้าวันนี้เหมือนจะเป็นอี้เอ๋อร์ ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลยล่ะ? เจ้าไม่ได้บอกข้าว่าอี้เอ๋อร์มาที่นี่”

อ๋องเหลียงนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าเย็นชา “มาที่นี่แล้วจะอย่างไร?”

“นางขึ้นไปบนรถม้าขององค์รัชทายาท!” เซียวโธ่ร้อนใจยิ่งนัก

อ๋องเหลียงลุกขึ้นมาทันที “เจ้าว่าอะไรนะ?”

“ข้าเห็นกับตาตัวเองว่านางขึ้นไปบนรถม้าขององค์รัชทายาท”

อ๋องเหลียงเกรี้ยวโกรธจนเส้นเลือดขึ้นหน้า “ทำไมเจ้าไม่พูดให้มันเร็วกว่านี้?”

เซียวโธ่รีบตอบกลับไปว่า “ข้าเข้าไปก็พูดเลยว่าเหมือนเห็นอี้เอ๋อร์ แต่เจ้าไม่ตอบอะไร ข้าก็นึกว่าข้าดูผิดเอง คิดว่าอี้เอ๋อร์จะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

อ๋องเหลียงกล่าวด้วยความเกลียดชังว่า “เจ้าช่างโง่เง่าเต่าตุ่นจริงๆ เลย!”

พูดจบ เขาก็วิ่งออกไปราวกับลมพายุก็ไม่ปาน

เซียวโธ่ตะลึงงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็วิ่งตามออกไปด้วย “โง่เง่าเต่าตุ่นมันคือเจ้าต่างหากล่ะ เจ้าคนงี่เง่า”

หลีโม่มีสีหน้าเคร่งขรึม อี้เอ๋อร์ผู้นี้คงจะเป็นคนที่อยู่ในใจของอ๋องเหลียง แต่ว่าทำไมถึงได้ขึ้นไปบนรถม้าขององค์รัชทายาทได้เล่า?

ทั้งสองคนออกไปได้ประมาณหนึ่งชั่วโมงจึงได้พากันกลับมา

อ๋องเหลียงพูดด้วยความโมโหว่า “สรุปว่าที่เจ้าเห็นใช่นางจริงๆ หรือไม่?”

“ข้าแค่รู้สึกว่ามันเหมือน ใครจะไปรู้ล่ะว่าใช่หรือไม่?” เซียวโธ่เองก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

หลีโม่รีบถามขึ้นมาว่า “หาองค์รัชทายาทเจอหรือไม่? เขาพาอี้เอ๋อร์ไปด้วยจริงๆ หรือ?”

อ๋องเหลียงพูดขึ้นมาว่า “เขาฟังเพลงอยู่ร้านชานหลานฟาง กำลังโอบกอดสตรีนางหนึ่ง สตรีผู้นั้นกับอี้เอ๋อร์สวมชุดสีเหมือนกัน เขาบอกว่าเป็นสตรีที่เซียวโธ่เจอที่หน้าประตูตำหนักองค์หญิง”

“บังเอิญขนาดนี้เชียว?” หลีโม่อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องนี้มันมีข้อน่าสงสัยอยู่

เซียวโธ่พูดว่า “องค์รัชทายาทผู้นี้มีนิสัยเจ้าชู้ ไปที่ไหนก็มักจะพาหญิงคณิกาไปด้วย ครั้งนี้พาสตรีมาที่ตำหนักองค์หญิงก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร อีกอย่างเขาก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องจับตัวอี้เอ๋อร์ไป เขาไม่รู้จักอี้เอ๋อร์อยู่แล้ว”

อยู่ๆ หลีโม่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อก่อนเซียวโธ่เคยบอกว่าไม่เคยเจออี้เอ๋อร์ จึงพูดขึ้นมาว่า “ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนเจ้าบอกว่าไม่เคยเจออี้เอ๋อร์ ทำไมเจ้าถึงจำนางได้ล่ะ?”