พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 362

ตอนที่ 362 ไปสู่ขอ

เหลียงสู้หลินก็ไม่ได้ชักช้า รีบตรงไปหาฮองเฮา บวกเวลาไปกลับ ความโกรธของอ๋องเหลียงที่มีอยู่ก็ได้ระบายพอสมควรแล้ว

อ๋องเหลียงทิ่มแทงบนร่างขององค์ชายรัชทายาทไปทั้งหมดสามสิบแปดครั้ง หลีกเลี่ยงส่วนที่สำคัญทั้งหมด จุดที่รุนแรงที่สุดคือแทงตรงง่ามขา ไม่พิการ แต่หากจะรักษาน่ากลัวว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

อ๋องเหลียงนั่งอยู่ในบริเวณตำหนัก ไม่ให้ใครเข้ามาใกล้ และองครักษ์ทั้งสิบสองคนก็ลุกขึ้นมาไม่ไหว พวกเขาโดนกระทืบลอยไปหมด เซียวโธ่ไม่ได้ช่วย ทั้งหมดเป็นฝีมืออ๋องเหลียงคนเดียว

คนของตำหนักตง ไม่เคยเห็นอ๋องเหลียงลงมือทำร้ายใคร พวกเขาไม่รู้ว่าอ๋องเหลียงจะมีฝีมือขนาดนี้ แม่แต่องค์ชายรัชทายาทเองยังไม่อยากเชื่อ

เขานึกว่าอยู่ในพระตำหนักตง ยังไงเขาก็ไม่มีทางแพ้เสียอีก

ฮองเฮาได้ฟังเหลียงสู้หลินรายงาน แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เมื่อตอนที่นางรีบพาคนมาถึง องค์ชายรัชทายาทก็นอนราบอยู่กับพื้นแล้ว เหมือนดั่งผ้าที่ขาด ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

องค์ชายรัชทายาทที่กำลังหายใจอย่างอิดโรย มองเห็นฮองเฮามาถึง พยายามเงยหัวขึ้น พูดขึ้นด้วยแววตาแดงก่ำว่า “ท่านแม่ ฆ่ามัน ฆ่ามัน”

ฮองเฮาเห็นร่างองค์ชายรัชทายาทเต็มไปด้วยเลือด หัวใจแทบจะหยุดเต้น ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ “เร็ว เร็ว ตามหมอมา”

ในขณะที่ทุกคนกำลังยุ่งวุ่นวาย อ๋องเหลียงลุกขึ้นยืน มุ่งหน้าก้าวเดินออกไปข้างนอก ไม่แม้แต่จะมองแม้กระทั่งฮองเฮา

ฮองเฮาตะโกนขึ้นอย่างโกรธเคือง “หยุดนะ”

อ๋องเหลียงหยุดเดิน แต่ไม่หันมามอง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ข้าทำให้องค์ชายรัชทายาทได้รับบาดเจ็บ จะไปรับโทษเอง ให้ข้าออกจากวังไปก่อน พรุ่งนี้เช้าจะรีบกลับมารับโทษ”

“เจ้า......” ฮองเฮาโกรธจนตัวสั่น แต่เห็นว่าองค์ชายรัชทายาทบาดเจ็บสาหัส นางยังไม่มีเวลาไปสนใจเขา “ทหาร จับตัวอ๋องเหลียงไปที่พระตำหนักจิ่งหนิง รอข้ากลับไปจัดการ”

องครักษ์ของฮองเฮาเขามาล้อมไว้ อ๋องเหลียงหันไปมองฮองเฮา “ท่านแม่ไม่เชื่อใจข้าถึงเพียงนี้หรือ? ข้าบอกแล้ว พรุ่งนี้เช้าจะเข้ามารับโทษ”

“เจ้าจะออกไปจากวังไม่ได้ รีบไปพระตำหนักจิ่งหนิง” ฮองเฮาโกรธจัด พูดขึ้นอย่างดุเดือด

“ไม่” แววตาอ๋องเหลียงมองดูฮองเฮงอย่างเยือกเย็น

ฮองเอามองดูแววตาของเขา หายใจเข้าลึกๆ นางหวังมาตลอดไม่ให้ระหว่างทั้งสองพี่น้องขัดแย้งกัน แต่ก็คิดไม่ถึงว่าการกีดกันแล้วอย่างที่สุด กลับเกิดขึ้นได้แล้ว

“เจ้ากระทำผิดร้ายแรง แทงองค์ชายรัชทายาทบาดเจ็บสาหัส มีโทษถึงตาย เจ้ารู้ไหม?” ฮองไทเฮาทั้งโกรธทั้งเจ็บปวด นางตะคอกใส่องครักษ์ “ยังไม่รีบเข้าไปจับตัวมา”

ถึงนางจะโกรธ จะเจ็บปวดใจ แต่นางก็ไม่อยากให้เขาติดอยู่ในมือพ่อของนางเหลียงไถ้ฝู้ หากพ่อของนางรู้ว่าเขาทำร้ายร่างกายองค์ชายรัชทายาทจนบาดเจ็บสาหัส เขาจะต้องลงโทษตามกฎมณเฑียรบาล ดังนั้นนางต้องชิงลงโทษเขาก่อน

องครักษ์กระโจนเข้าไป อ๋องเหลียงกลับยกมีดจ่อคอตัวเองไว้ มองดูฮองเฮา “ท่านแม่ ข้ารับปากเจ้า พรุ่งนี้เช้าจะเข้าวังมารับโทษ”

ฮองเฮาพูดขึ้นอย่างเสียงดังว่า “ไร้สาระ เจ้าคิดว่าใช้มีดมาข่มขู่ข้า แล้วข้าก็จะยอมให้เจ้าสมหวังหรือ? เจ้าคิดจะอาศัยความเอ็นดูที่ข้ามีต่อเจ้า ไม่กลัวฟ้าดิน แม้แต่น้องชายแท้ของเจ้า เจ้ายังลงได้อย่างเหี้ยมโหดขนาดนี้ ที่ผ่านมาข้ายังคิดว่าเจ้าพิการ ให้ความดูแลเจ้ามากหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะเลี้ยงออกมาเป็นโจร ช่างน่าเสียใจยิ่งนัก”

อ๋องเหลียงได้ฟังคำพวกนี้แล้ว ก็หัวเราะออกมา ในใจลึกๆโกรธแค้นยิ่งกว่าเดิม พูดขึ้นด้วยจิตใจที่เยือกเย็นว่า “ขอบคุณในความรักที่ท่านแม่มอบให้ในตลอดเวลาที่ผ่านมา ข้าทำอะไรลงไปข้าจะรับผิดชอบเอง ข้าจะไม่หนี วางใจได้”

เขาหันหลัง ก่อนที่องครักษ์จะเข้ามาใกล้ เขาใช่ดาบฟันแขนซ้ายของตัวเอง ดาบนี้ฟันลง เลือดสดๆก็ไหลพุ่งออกมา พร้อมกับเสียงอันเยือกเย็นของเขาดังขึ้น “หากท่านแม่ไม่เชื่อ ข้าก็จะมัดจำให้ท่านก่อน ส่วนท้ายข้าจะเข้าวังมารับโทษพรุ่งนี้”

เซียวโธ่เองก็ตกตะลึง รีบวิ่งเข้าไปประคองแล้วก็รีบจากไป องครักษ์ต่างก็ไม่กล้าวิ่งตามไป กลัวจะทำให้อ๋องเหลียงทำอะไรที่ทำร้ายตัวเองเหี้ยมโหดกว่านี้อีก

“ท่านแม่ ท่านรีบไปฆ่ามัน ฆ่ามัน” องค์ชายรัชทายาทเค้นเสียงตะโกนขึ้น

ร่างกายฮองเฮาโอนเอง เกือบเป็นลม สาวใช้รีบเข้ามาประคองไว้ นางอยากตะโกนร้องไห้ ในใจที่เต็มไปด้วยความโกรธกับความเจ็บปวดกลับร้องไม่ออก นางบ่นพึมพำว่า “บ้าไปแล้ว ล้วนบ้าไปแล้ว”

หลังจากอ๋องเหลียงออกจากวัง ก็รีบตรงไปยังบ้านตระกูลหลิน ระหว่างทางเซียวโธ่ได้ช่วยเขาทำแผลแล้ว มองดีสีหน้าเขาที่เงียบสงบ เซียวโธ่ค่อนข้างหนักใจ