พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 37

ตอนที่ 37 เย็นเอ๋อร์เข้าวัง

สีหน้าของหลิงหลงฮูหยินซีดขาว แต่ว่าคนใต้บัญชาก็ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นางเองก็ไร้หนทางพูดอะไรอีกต่อหน้าหยางมามา ทำได้เพียงยืนอยู่ด้านข้าง รออย่างระส่ำระสาย

เย็นเอ๋อร์ถูกสาวใช้สองคนหามปีกพยุงขึ้น นางแทบจะไร้หนทางยืนตัวตรง คราบเลือดเต็มผมเผ้าและใบหน้า อาภรณ์บนเรือนร่างก็ขาดวิ่นหลายแห่ง เผยรอยหวายชัด เพียงนึกก็รู้แล้ว เด็กสาวปวกเปียกคนนี้ แบกรับอะไรไว้เท่าใด

หยางมามาเองเห็นคนน่าเวทนาจนชิน แต่กลับอดปั้นหน้าเย็นชาไม่ได้ “ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ทำผิดอะไรกันแน่ ถึงถูกโบยอย่างสาหัสเช่นนี้”

ฮูหยินเฒ่าคิดไม่ถึงว่าจะเห็นเย็นเอ๋อร์ในสภาพเช่นนี้ นางจ้องหลิงหลงฮูหยินอย่างดุดันแวบหนึ่ง พลางกล่าวเสียงสนั่น “เหตุอันใดขึ้น เคยบอกเจ้าไปตั้งกี่ครั้ง คนใช้ทำผิด ก็มิอาจโบยอย่างสาหัสสากรรจ์ได้”

หลิงหลงฮูหยินกล่าวงึมงำ “ท่านแม่โปรดอย่าเคือง เด็กคนนี้ขโมยของเป็นตายก็ไม่ยอมรับ สะใภ้จึงสั่งให้เสี้ยฉวนไปไต่ถาม ผู้ใดจะรู้ว่าเสี้ยฉวนจะลงมือหนักเพียงนี้”

หยางมามาจะรู้ได้ที่ใดว่านี่คือคำแก้ต่างของหลิงหลงฮูหยิน แต่ว่านี่คือเรื่องภายในครอบครัว นางข้าหลวงในวังคนหนึ่งก็ยุ่งไม่ได้ แต่ว่า เด็กคนนี้ถึงแม่ไม่สามารถปรนนิบัติได้ แต่ก็ไม่อาจอยู่ที่นี่ต่อไปได้ มิฉะนั้นจะถูกตีตายหายลับไปเวลาใดก็ไร้คนรับรู้

“จัดแจงสักหน่อย แล้วก็ขึ้นรถม้าเถิด” หยางมามาไม่ให้เย็นเอ๋อร์กลับไปผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ หลังจากเข้าวังแล้วค่อยวางแผนทุกอย่างอีกที

“มามา อันที่จริงถ้าหากพระนางฮองเฮานึกอยากหาคนเข้าวังไปปรนนิบัติหลีโม่ ไม่สู้ตระเตรียมการอื่นกระมัง ถึงอย่างไรคนจำนวนมากในวังล้วนรับรู้นิสัยของหลีโม่ รู้ดีว่าจะปรนนิบัตินางอย่างไรดี” หลิงหลงฮูหยินกล่าว

นางย่อมไม่ได้แนะนำอย่างจริงใจเป็นธรรมดา เพียงแต่นึกอยากลองใจพระนางฮองเฮาว่ามารับเย็นเอ่อร์เข้าวัง เพราะการปรนนิบัติหรือว่ามีแผนอื่นกันแน่

ฮูหยินเฒ่าเองก็มองหยางมามา เฝ้ารอการตอบกลับของนาง

หยางมามากล่าวแผ่วเบา “ไม่ต้องแล้ว ให้นางนี่แหละ”

นางเดินมายังเบื้องหน้าของเย็นเอ๋อรื ยื่นมือไปเชยปลายคางของเย็นเอ๋อร์ขึ้น รอยเลือดบนใบหน้านี้ หลังจากเข้าวังแล้วจะต้องรักษาโดยด่วน

“เจ้าชื่ออะไร” หยางมามาเอ่ยถาม

เย็นเอ๋อร์พยายามเงยกระหม่อมอันหนักอึ้งขึ้น กล่าวตอบคำถาม “ข้าน้อย...ชื่อเย็นเอ๋อร์”

“อืม เป็นคุณหนูของเจ้าให้ข้ามาพาเจ้าเข้าวังไปปรนนิบัติ รู้หรือไม่”

ดวงตาเย็นเอ๋อร์วาววับ “คุณหนูใหญ่...”

“นางไม่เป็นไร” หยางมามากล่าวแผ่วเบา

“เช่นนั้นก็ดี!” น้ำตาและเลือดระอุของเย็นเอ๋อร์ร่วงไหล ใบหน้าน่าเวทนากลับกำลังยิ้ม

หยางมามามองอย่างปวดใจ รับอาภรณ์มาแล้วเดินไป

หลังจากที่หยางมามาและเย็นเอ๋อร์ไปแล้ว หลิงหลงฮูหยินเห็นได้ชัดว่าไม่สงบนิ่ง “หากพระนางฮองเฮาเห็นว่าพวกเราปฏิบัติต่อคนรับใช้อย่างเลือดเย็นเช่นนี้ จะมีความคิดอันใดหรือไม่”

คาดโทษนั้นน่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าในใจมีความคิดขึ้น คิดว่าจวนรัญของพวกเขาขาดเมตตาธรรม กลัวว่าจะถ่วงเรื่องงานแต่งของหว่านเอ๋อร์กับไท่จื่อ

ฮูหยินเฒ่ามองอย่างเย็นชา “เจ้าเป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูงเยี่ยงนี้? แค่ขี้ข้าคนเดียวจะนับว่าเป็นอำนาจอะไรได้”

เดิมทีหลิงหลงฮูหยินก็โกรธที่นางมักจะพูดจาเย็นชา ปัจจุบันในทรวงนั้นน้อยใจ ได้ยินถ้อยคำสาดทอของนาง ลมหายใจก็จุกอยู่ที่ปากช่องคอ กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเสียจริงๆ “อำนาจของคนแก่อย่างท่าน ก็ไม่ใช่อาศัยจากหลานสาวของตนเองหรอกหรือ”

ฮูหยินเฒ่านิ่งงัน จากนั้นก็มุ่นหัวคิ้วขึ้น โกรธยกใหญ่ สะบัดมือตบเข้าที่หน้าของหลิงหลงฮูหยินเต็มแรง และกล่าวอย่างโกรธเคือง “นี่เจ้าหมายความว่าอย่างไร ทำไมข้าต้องอาศัยหลานสาวของตัวเอง ไม่ใช่ว่าพวกเจ้ายุแยงออกมา? หากไม่ใช่เพราะหว่านเอ๋อร์จะแต่งกับอ๋องเหลียงคนพิการนั่น คนแก่อย่างข้าจะกังวลใจเพียงนี้หรือ”

เสี้ยเฉิงเสี้ยงเห็นว่าสนมรักถูกตบ ก็ปวดใจยิ่งนัก รีบออกไปกล่าวประนีประนอม “ท่านแม่อย่างได้โกรธเลย หลิงหลงยังหนุ่มไม่รู้เรื่อง ท่านอย่าได้ถือสานางเช่นนี้เลย”

ความโกรธของฮูหยินเฒ่ายังไม่หาย “หากข้าถือสานางเช่นนี้ นางคงถูกขับออกจากประตูไปนานแล้ว ข้าแค่ท่องเอาไว้ว่านางจะคลอดบุตรสาวบุตรชายให้แต่ตระกูลเสี้ยของพวกเราได้ มิเช่นนั้นผู้หญิงที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าเช่นนี้ จะได้รับความดูแลจากข้าตั้งนานหลายปีได้อย่างไรกัน”