พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 389

ตอนที่ 389 ปลดฮองเฮา

เมื่อเหลียงไถ้ฝู้พูดเช่นนี้ บรรดาราชนิกุลกับเหล่าขุนนางต่างก็ตกตะลึง

อ๋องเป่าอันถามขึ้นว่า “เหลียงไถ้ฝู้ หากไม่มีหลักฐานชัดเจน คำพูดนี้ของท่านถือว่าเป็นการใส่ร้ายฮองเฮา มีความผิดใหญ่หลวงนะ”

เหลียงไถ้ฝู้ค่อยๆก้าวเดินออกมา มองฮองเฮาอย่างเจ็บปวดใจ แล้วก็หันมามองบรรดาราชนิกุลกับเหล่าขุนนาง ในดวงตาประกายความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบรรยาย “วันนี้ข้าได้รับรู้เรื่องนี้แล้ว แต่องค์รัชทายาทขอร้องข้า บอกว่าจะรับโทษแทนท่านแม่ ไม่ให้ข้าเปิดเผยเรื่องนี้ ตอนนี้ได้เห็นองค์รัชทายาทที่สุดแสนกตัญญูถูกชี้นิ้วกล่าวหาจากคนเป็นพัน ในใจข้าดั่งโดนมีดแทง เรื่องทั้งหมดนี้ ที่จริงมีฮองเฮาค่อยบ่งการอยู่เบื้องหลังทั้งหมด นางไม่รู้ว่าหวางอี้เอ๋อร์เป็นองค์หญิงแคว้นอ๋องเหลียง นึกว่าเป็นแค่หญิงสามัญในต้าโจว ไม่ยินยอมให้อ๋องเหลียงไปสู่ขอนาง จึงสั่งให้องค์รัชทายาทลักพาตัวไป องค์รัชทายาทเกรงว่าจะเป็นการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง แต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของท่านแม่ จึงแอบแจ้งข้าให้ช่วยหาทางออก เมื่อข้ารู้เรื่องจึงแอบส่งคนไปแจ้งพระฉายาให้ไปช่วยเหลือหวางอี้เอ๋อร์ออกมา ทุกคนลองใช้ใจครุ่นคิดดีๆก็จะรู้ หากองค์รัชทายาทคิดจะฆ่าหวางอี้เอ๋อร์จริงๆ ระหว่างทางก็สามารถลงมือได้แล้ว ทำไมต้องพาไปยังวัดฮ่อง? เขารู้ว่าที่วัดฮ่องมีพระอาจารย์มีเมตตา จะต้องคิดหาหนทางห้ามปราม จึงสามารถถ่วงเวลารอจนพระฉายามาถึงได้ ส่วนเรื่องขโมยเขาละมั่งโลหิต เรื่องนี้องค์รัชทายาทไม่รู้เรื่อง เป็นเพราะจางฉวนหลงทำตามคำสั่งของฮองเฮา หลังจากที่จัดการเรื่องนี้แล้ว จางฉวนหลงค่อยมาบอกให้องค์รัชทายาททราบเรื่อง องค์รัชทายาทรีบสั่งคนมาบอกข้า พอดีตอนนั้น ท่านอ๋องก็เรียกพบทุกคนมาหารือ องค์รัชทายาทรู้ว่าเป็นการไต่สวนสองเรื่องนี้ ก็ร้องไห้คุกเข่าขอร้องข้า ไม่ว่ายังไงก็ไม่ให้พูดความจริงออกมา จะทำให้ฮองเฮากับอ๋องเหลียงผิดใจกันไม่ได้ และจะทำให้ชื่อเสียงฮองเฮาเสื่อมเสียไม่ได้ องค์รัชทายาทกตัญญูรู้คุณถึงเพียงนี้ ทำให้ข้าโกรธมาก และก็เจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก แต่องค์รัชทายาทพูดว่า ฮ่องเต้ฮู่ยจู่เคยสอนไว้ว่า ให้บริหารบ้านเมืองด้วยความกตัญญู เขาทำแบบนี้ ก็เพราะคิดถึงคำสั่งสอนของฮ่องเต้ฮู่ยจู่ ข้าไม่ยอมรับปากไม่ได้ จำต้องปิดบังเรื่องนี้”

ใต้เท้าชุยถามว่า “ในเมื่อไถ้ฝู้รับปากกับองค์รัชทายาทแล้ว ทำไมถึงยังพูดเรื่องนี้ออกมา? ยังมี เมื่อกี้องค์รัชทายาทพูดถึงอ๋องเหลียง กัดฟันพูดทุกคำ ดูแล้วเหมือนเกลียดชังอ๋องเหลียงอย่างมาก ไม่เหมือนปลอม อีกอย่าง ทำไมฮองเฮาต้องขโมยเขาละมั่งโลหิต? นางไม่ได้มีความขัดแย้งกับใดๆกับองค์หญิงใหญ่ นี่ไม่น่าเชื่อถือ”

“เพราะอำนาจ องค์หญิงเจิ้นโก๋กับฮองไทเฮามีอำนาจเท่าเทียมกัน และความอาวุโสก็มีมากกว่านาง ดังนั้น นางไม่อยากให้องค์หญิงใหญ่มีชีวิตอยู่”

สีหน้าฮองเฮาขาวซีดอย่างที่สุด ท่าทีกลับยังคงหยิ่งยโส เหมือนไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับนางเลย

ไม่มีใครรู้ตอนนี้ในใจนางกำลังเจ็บปวดขนาดไหน ยิ่งไม่มีใครรู้ตอนนี้นางถึงหมดหวังและไร้ที่พึ่ง

เพราะ นางถึงขั้นไม่สามารถแก้ต่างคำพูดที่พ่อของตัวเองพูดออกมา

ถ้าแก้ต่าง องค์รัชทายาทก็จะถูกปลด แบบนั้น ถึงจะยังมีตำแหน่งฮองเฮาของนาง แต่ก็ไม่มีความหมายอะไร ขอเพียงรักษาตำแหน่งองค์รัชทายาทไว้ ต่อให้ตอนนี้นางโดนปลด ต่อไปก็ยังกลับมาแต่งตั้งใหม่ได้

อ๋องเป่าอันมองดูองค์รัชทายาท “องค์รัชทายาท ที่ไถ้ฝู้พูดมาเป็นความจริงไหม?”

องค์รัชทายาทนึกว่าตนเองจะต้องโดนปลดแน่แล้ว คิดไม่ถึงว่าไถ้ฝู้ยังมีวิธีนี้ เขาฟังไถ้ฝู้พูดอยู่ตลอด แล้วค่อยๆซึมซับ เมื่อได้ยินอ๋องเป่าอันถามแบบนี้ เขาก็ร้องไห้ขึ้นมา “ท่านตา ท่านจะพูดออกมาทำไม? ท่านทำให้ข้ากลายเป็นคนอกตัญญูเนรคุณ”

องค์รัชทายาทร้องไห้จริงๆ ร้องไห้อย่างเจ็บปวด น้ำตาขี้มูกไหล ร้องไห้อย่างเศร้าโศก เขาร้องไห้เพราะเพื่อ ในที่สุดตำแหน่งองค์รัชทายาทยังคงรักษาไว้ได้ เมื่อกี้ทำให้เขาตกใจจนขวัญหนีหมดแล้ว

อ๋องเป่าอันมองดูฮองเฮา “ฮองเฮาท่านมีอะไรจะพูดไหม?”

ฮองเฮาค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองดูไถ้ฝู้อย่างไม่พอใจ ไถ้ฝู้ก็มองดูนาง แววตาเย็นชา

ฮองเฮาหัวเราะหยัน “ท่านพ่อ คิดไม่ถึงว่า ท่านจะสามารถขายข้าได้ลงคอ เด็กโง่นั่นยังยอมรับผิดแทนข้าแล้ว ท่านจะเรื่องมากทำไม? ท่านยังเห็นข้าเป็นลูกสาวอยู่ไหม?”

ไถ้ฝู้พูดเสียงแข็งว่า “ฮองเฮา ข้าไม่สามารถทนเห็นเจ้าลากองค์รัชทายาทลงเหว ถึงเขาจะไม่เก่ง แต่นิสัยดี ไม่อย่างนั้นตอนนั้นฮ่องเต้ก็ไม่รีบแต่งตั้งเขาเป็นองค์รัชทายาทรวดเร็วขนาดนั้น ฮ่องเต้เฉลียวฉลาด จะให้เจ้ามาทำเปื้อนไม่ได้”

เขารู้ดีเหล่าขุนนางยังสงสัยในคำพูดของเขา เพราะเมื่อกี้ที่องค์รัชทายาทพูดออกไปนั้นล้วนก้าวร้าวอวดดี ดังนั้น เขาตั้งใจเตือนสติทุกคน ตอนนี้องค์รัชทายาทที่ทุกคนสงสัย เป็นฝีมือฮองเฮาคนเดียว เป็นคนที่ฮ่องเต้เลือกแล้ว หากพฤติกรรมเลวทราม ฮ่องเต้จะแต่งตั้งเขาเป็นองค์รัชทายาททำไม?

และแล้ว เมื่อพูดคำนี้ออกไป อ๋องเป่าอันก็ไม่ถามอะไรอีก หันไปพูดกับฮองไทเฮาว่า “ไทเฮาเหนียงเหนียง งานของวังหลัง ท่านเป็นคนจัดการจะเหมาะสมกว่า พวกข้าไม่ควรเข้าไปก้าวก่าย”

ฮองไทเฮามองไปยังฮองเฮา แล้วก็มององค์รัชทายาท ในใจนางเข้าใจเป็นอย่างดี ว่าเรื่องพวกนั้นใครเป็นคนทำ