พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 465

ตอนที่ 465 หูฮวนซีทำตัวเหมือนไม่รู้เรื่อง

หลีโม่กลับจากหูฮวนซีมายังจวนตัวเอง แล้วก็ระเบิดอารมณ์ออกมา

หยางมามาถาม “พระชายาโมโหอะไรมาหรือ? ตอนออกไปยังอารมณ์ดีอยู่เลย”

หลีโม่นั่งลง แล้วดึงหน้า “เมื่อก่อนหูฮวนซีบอกจริงใจกับข้า วันนี้ข้าเพิ่งรู้ว่านางนั้นปลอม”

“อย่างนั้นหรือ?” หยางมามานิ่งไป “เฒ่าแก่เนี๊ยะตระกูลหูก็ดีกับท่านอยู่นะ”

“ดีบ้าบออะไรกัน?” หลีโม่ดึงหน้าไปใหญ่ “วันนี้ข้าเพิ่งรู้ ที่แท้นางเอากวนอิมหยกไปให้กับนาง แล้วเอากำไลทองมาให้ข้า ”

“กวนอิมหยกนั่นมันมีค่ามากเลยหรือ? เทียบกับกำไลทองได้หรือ?” หยางมามาพูดยิ้มปลอบใจ

“ทำไมจะไม่มีราคา เจ้ารู้ไหม กวนอิมหยกนั้นทำด้วยช่างชื่อว่าเฮอหยานจึ ปีหนึ่งจะทำออกมาแค่อันเดียว หูฮวนซีควักไปจ่ายหนึ่งหมื่นตำลึงเพื่อซื้อมา ก็นั่นแหละ องค์หญิงใหญ่ทำธุรกิจกับนาง นางก็เลยให้องค์หญิงใหญ่เป็นเรื่องธรรมดา”

“ใครส่งของให้ข้า?” พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา เห็นซือถูจิ้งพาฉินจือและโฉงหวาเข้ามา

หลีโม่รีบลุกขึ้น แล้วพูดว่า “เปล่า ข้าพูดไปมั่ว”

“เมื่อครู่ข้าได้ยินว่าเจ้าพูดถึงเฮอหยานจึอะไรสักอย่าง เกี่ยวกับกวนอิมหยก แล้วบอกว่าหูฮวนซีเอามาให้ข้า เป็นเรื่องสมมุติทั้งเพ ข้าก็ได้แค่กำไลทอง สร้อยคอ แล้วก็ผ้าไหม”

หลีโม่ตกใจ “ไม่ได้ส่งให้เจ้าหรือ? แล้วไปส่งให้ใคร?”

“หยกขาวของเฮอหยานจึไม่ได้จะหาซื้อได้ง่ายๆ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าหูฮวนซีเป็นคนซื้อ?” ซือถูจิ้งถาม

“ก็นี่ไง วันนี้ข้าไปติ่งเฟิงมา ข้าได้ยินกับหูว่าคนรับใช้ของนางบอกว่าปีนี้เฮอหยานจึจะทำกวนอิมออกมา เป็นงานแกะสลักขั้นสูง งานดี”

“อาจจะเอาไปให้เหลาไท่ไท่ก็ได้” ซือถูจิ้งพูดอย่างไม่คิดอะไร

หลีโม่ก็ใจเย็นลง “อาจจะเป็นไปได้ กวนอิมหยกแพงขนาดนั้น นางคงไม่ให้ใครง่ายๆ”

ซือถูจิ้งพูดยิ้มๆ “ดูเจ้าสิ เรื่องมันผ่านไปตั้งนานแล้ว ยังจะพูดถึงมันอีก เจ้าต้องการมันหรือ? ถ้าต้องการ เดี๋ยวข้าจะให้คนเอามาให้”

หลีโม่พูดว่า “ก็ไม่ได้อยากได้ แต่คิดว่านางลำเอียงเท่านั้น”

“ช่างเถอะเรื่องเล็กนิดเดียว วันนี้ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า เจ้าออกไปกับข้าหน่อย ” ซือถูจิ้งกล่าว

“เรื่องอะไร?” หลีโม่ถาม

“เดี๋ยวจะบอก ข้าจะพาเจ้าไปที่แห่งหนึ่ง ” ซือถูจิ้งลากมือนางไป

ทางฝั่งชิงหนิงเก๋อ

“เจ้าได้ยินนางพูเช่นนั้นจริงหรือ?” ซุนฟางเอ้อร์จับสร้อยกวนอิมที่คอ แล้วใช้มือลูบๆ ดูใจลอยๆ

“ใช่แล้ว พระชายาบอกว่า กวนอิมหยกนี้ราคาสูงมาก” เสี่ยวหงกล่าว

“แพงมากแค่ไหน?”

“บอกว่าซื้อมาจากคนที่ชื่อเฮอหยานจึอะไรสักอย่าง”

“เฮอหยานจึหรือ?” ซุนฟางเอ้อร์นิ่งไป “เขาเป็นคนแกะสลักหรือ? ผลงานของเขามีราคามาก อย่างน้อยก็ราคาพันตำลึง”

“ไม่ใช่พันตำลึง พระชายาบอกว่าเป็นหมื่นตำลึง ถ้าราคาแค่นั้น นางคงไม่กลับโวยวายหรอก”

“หมื่นตำลึง?” ซุนฟางเอ้อร์ลุกขึ้น “แพงขนาดนั้นเชียวหรือ?”

“ใช่แล้ว” เสี่ยวหงก้าวเข้ามา “ท่านว่า ทำไมเฒ่าแก่ตระกูลต้องให้ของท่านราคาแพงเช่นนี้”