พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 517

บทที่ 517 หมุยเฟยมีปัญหาหรือ

ตอนที่โหรวเหยาเข้าวังมา ซุนฟางเอ้อร์ก็ไปแล้ว ได้รู้ว่าฮ่องเต้รับนางไป โหรวเหยาหัวเราะ เงยหัวมองดูหลีโม่ หางตาฉายแววเจ็บปวด “หากนางได้อยู่ต่อ บางทีนางอาจจะกลายเป็นคนดีคนหนึ่งได้”

หลีโม่ไม่กลายออกความเห็น สำหรับซุนฟาเอ้อร์ ยังไงก็ยังคงรักษาท่าทีของตน

จริงๆแล้วซุนฟางเอ้อร์เป็นคนดีหรือร้าย นางไม่รู้ ซุนฟางเอ้อร์ทำเพื่อความอยู่อด ทำเพื่อให้ได้มีชีวิตที่ดี นางจะต่อต้านก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ไม่ควรทำร้ายคนที่ดีกลับนาง

ยังไงหลีโม่ก็ยังรับไม่ได้ เรื่องที่นางทำกับมารดาของโหรวเหยา

เพราะภายใต้เรื่องนี้ นางมองไม่เห็นความกตัญญูของซุนฟางเอ้อร์เลยสักนิด คนคนหนึ่ง หากในใจไร้ความกตัญญู จะบอกว่านางมีเมตตาขนาดไหน ล้วนไม่มีใครเชื่อ

ยิ่งเป็นคนที่เติบโตมาท่ามกลางความเย็นชา ยิ่งต้องการความอบอุ่น กว่าจะมีคนคนหนึ่งดีกับตน ทำไมยังทำร้ายได้ลงคอ?

ไม่มีใครรู้ว่าสุดท้ายแล้วโชคชะตาของซุนฟางเอ้อร์จะเป็นอย่างไร บางที ตอนนี้นางไม่มีทางเลือก แต่ว่าเรื่องราวมากมาย เป็นนางเองที่เลือกทางเดินนั้นก่อน นางเลือกที่จะทำร้ายคนในตระกูลซุน เลือกที่จะวางยาพิษหนอนกับซือถูเย้น เลือกที่จะฆ่าอาจารย์ของนาง เลือกที่จะติดตามอ๋องหนานหวยร่วมกับเขาคิดกบฏ

คนเราทุกคน ยังไงก็ต้องชดใช้กับสิ่งที่ตัวเองเลือก

ก่อนออกไป หลีโม่เขียนสูตรยา ยื่นให้กับซือถูจิ้ง “เดี๋ยวเจ้าไปหาหมอหลวงให้จัดยาตามนี้ให้ฮ่องเต้ นี่เป็นสูตรยาใหม่ ยาก่อนหน้านี้ทานนานๆ จะทำให้ดื้อยา ดังนั้นข้าจึงเปลี่ยนสูตรยา”

หลีโม่ก็พูดเกี่ยวกับข้อควรระวังในการใช้ยาอีกบ้าง ให้ซือถูจิ้งนำไปบอกหมอหลวง

ระหว่างทางไปวัดเจิ้นโก๋ หลีโม่ยังคงอยู่บนรถม้าอย่างไม่ยิ้มแย้ม การออกมาครั้งนี้เพราะไม่อยากให้เอิกเกริก ดังนั้นนางจึงเตาเหล่าต้ามาเพียงคนเดียว เย็นเอ๋อร์ไม่มา ส่วนหมุยเฟย ก็พานางกำนัลเสี่ยวชิงกับองครักษ์อีกสองคน

ออกมาถึงหน้าประตูวัง บนรถม้าไม่เห็นมีองค์ชายสาม หลีโม่ถามขึ้นว่า “องค์ชายสามล่ะ?”

หมุยเฟยบอกว่าเขาไม่สบาย ไม่ไปแล้ว

หลีโม่คิดในใจว่าเขาไม่ไปก็ดีแล้ว จะได้ไม่เป็นอันตราย

เพราะแต่งกายธรรมดา ดังนั้นตลอดทาง ก็เลยไม่ค่อยมีคนหันมามอง นึกเพียงว่าเป็นขบวนรถม้าของฮูหยินเท่านั้น

มาถึงตีนดอยวัดเจิ้นโก๋ พักผ่อนอยู่แป๊บหนึ่ง เพราะรถม้าขึ้นดอยไม่ได้ จะต้องเดินขึ้นไปเอง

วัดเจิ้นโก๋เป็นวัดที่มีชื่อเสียง คนที่มาจุดธูปไหว้พระเยอะมาก มีคนขึ้นลงตลอด

หลีโม่กับหมุยเฟยต่างก็พกอาหารแห้ง ทานรองท้องอยู่ตรงตีนดอยก่อน

หิมะหยุดตกตั้งแต่เช้านี้แล้ว แต่ถนนขึ้นดอยค่อนข้างลื่น ยังคงไม่ค่อยสะดวก

หลีโม่ไม่เป็นไร แต่ร่างกายหมุยเฟยอ่อนแอ เดินค่อนข้างช้า

หลีโม่แอบร้อนใจ หากตามความเร็วที่หมุยเฟยเดิน เกรงว่าคืนนี้ก็ไปไม่ถึงวัดเจิ้นโก๋

ตอนใกล้ค่ำ ฮ่องเต้สั่งคนมาตามหลีโม่ไปเข้าเฝ้า

ซือถูจิ้งคิดได้ถึงสูตรยาที่หลีโม่ฝากไว้ จึงพูดว่า “พระชายาออกไปกับหมุยเฟยแล้ว นางทิ้งสูตรยาใหม่ไว้ ข้าจะไปตำหนักซีเวย เอาสูตรยาให้กับหมอหลวง”

มาถึงตำหนักซีเวย ซือถูจิ้งต้องทำใจก่อน แล้วค่อยเข้าไป

ฮ่องเต้เห็นนางมา ท่าทีก็ค่อนข้างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ แต่ก็ยังคงพยายามฉีกยิ้มออกมา “อาเล็กมาแล้วหรือ?”

ซือถูจิ้งพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ใช่ ก่อนที่หลีโม่จะออกจากวังได้เขียนสูตรยาไว้ ข้าคิดว่าถือโอกาสมาเยี่ยมฮ่องเต้ จึงเอามาส่งให้ด้วยตัวเอง”

“พระชายาออกไปข้างนอกแล้ว? ไปไหน?” ฮ่องเต้อยากที่จะถามว่าหลีโม่ไปไหน เพียงแต่ เขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร

“ไปวัดเจิ้นโก๋เป็นเพื่อนหมุยเฟย”

ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนี้ คิ้วค่อยๆขมวด “เวลาแบบนี้ ไปวัดเจิ้นโก๋ทำไม?”

ซือถูจิ้งอึ้ง “ฮ่องเต้ไม่รู้ว่าหมุยเฟยไปวัดเจิ้นโก๋หรือ?”