พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 573

บทที่ 573 จิตใจคับแคบ

หลีโม่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็วางใจ “ดี ข้าจะไปเขียนสูตรยาให้เดี๋ยวนี้ เจ้าคิดหาวิธีส่งลงเขาไป ดีที่สุดเจ้าไม่ต้องไปเอง หากมีนกส่งจดหมายก็ให้ใช้นกส่งจดหมายลงไป”

หลีโม่รู้ว่าตอนที่อ๋องเจิ้นโก๋ ได้ทิ้งนกกางเขนไว้หนึ่งกรง เพื่อเอาไว้ใช้รายงานสถานการณ์อย่างทันถ่วงที

“ได้ ข้ารู้แล้ว” ซูม่อตอบ แต่ในใจกลับพูดว่า จะแจ้งให้องค์หญิงอานไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้องค์หญิงอานเชื่อถือและไว้ใจพวกเขามาก

ในใจซูม่อสับสนมาก

เพราะก่อนหน้านี้ เขาก็ชื่นชมนับถือพระชายาซื่อเจิ้งมาก

เขายังเคยคิดว่า ต้าโจวกับเป่ยม่อ จะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสงบสุข เพราะเขาเห็นถึงท่าทีความตั้งใจของอ๋องซื่อเจิ้งสองสามีภรรยา

คิดถึงเช่นนี้แล้ว เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมา โกรธที่ตัวเองถูกหลอก

เขาตัดสินใจลงเขาไปด้วยตัวเอง ไปหาอ๋องเจิ้นโก๋

เขารีบไปเอาสูตรที่เสี้ยหลีโม่ หลังจากได้สูตรยามาแล้ว ก็รีบลงจากเขาไปเลย

ตอนไปหาถึงที่จวนอ๋องเจิ้นโก๋ ก็เป็นเช้ารุ่งของอีกวัน

อ๋องเจิ้นโก๋ยังไม่ตื่นนอน เขารออยู่ตรงหน้าระเบียง

รอยู่ประมาณสิบห้านาที อ๋องเจิ้นโก๋ก็ได้เชิญเขาเข้าไป

อ๋องเจิ้นโก๋เพิ่งล้างหน้าล้างตาเสร็จ กำลังหวีผมอยู่ แต่เห็นซูม่อรีบมาแต่เช้าตรู่ ก็รู้ว่าต้องเป็นเรื่องด่วน จึงให้เขารีบเข้ามา

“ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋อง” ซูม่อเข้ามาทำความเคารพ

“ตามสบาย มีเรื่องอะไร?” อ๋องเจิ้นโก๋มองดูผ่านกระจก หางตากวาดมองดูใบหน้าของซูม่อ

“เรียนท่านอ๋อง เมื่อวานหลังจากที่ข้าน้อยกลับไปแล้ว พระชายาอ๋องซื่อเจิ้งพูดกับข้าว่า โรคระบาดนี้เรียกว่ากาฬโรค สามารถแพร่กระจายการติดเชื้อออกไปได้ ถึงขั้นแพร่เชื้อไปถึงประเทศอื่น และนางให้ข้าน้อยส่งข่าวแจ้งให้องค์หญิงอานทราบ ให้องค์หญิงอานเอาสูตรยาประกาศออกไป”

“สูตรยา?” แววตาอ๋องเจิ้นโก๋เป็นประกาย “นางมีสูตรยาแล้วหรือ?”

“สูตรยานี้ไม่สามารถรักษาโรคได้ บอกว่าสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันอะไรประมาณนี้ หลังจากที่ดื่มแล้ว ก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าจะไม่ติดเชื้อ เพียงแค่ลดความเสี่ยงในการติดเชื้อเท่านั้น”

อ๋องเจิ้นโก๋ค่อนข้างผิดหวัง สั่งคนให้หยุดหวีผม หันไปมองดูซูม่อ “สูตรยาอะไร? เจ้าได้มาแล้วหรือยัง?”

“ได้มาแล้ว อยู่นี่ นอกจากสูตรยาแล้ว ยังมีจดหมายฉบับหนึ่งที่เขียนถึงองค์หญิงอาน” ซูม่อล้วงเอาสูตรยาออกมาจากในแขนเสื้อ แล้วยื่นให้กับอ๋องเจิ้นโก๋

อ๋องเจิ้นโก๋เปิดสูตรยาออกมาดูแป๊บหนึ่ง ดูไม่ออก

หลังจากนั้น เขาจึงยื่นให้กับบ่าวใช้ “อ่าน”

บ่าวใช้รับมา เปิดออกแล้วก็อ่าน “องค์หญิงอาน สถานการณ์ด่วน จะต้องให้ฮ่องเต้เอาสูตรยานี้ประกาศให้กับประชาชนได้รับรู้ ถึงสูตรยานี้จะไม่สามารถรักษาโรคให้หายขาดได้ แต่สามารถลดความเสี่ยงในการติดโรค”

“เพียงแค่นี้?” อ๋องเจิ้นโก๋ขมวดคิ้ว

“เรียนท่านอ๋อง ไม่มีแล้ว”

“ไม่มีหัว ไม่มีหาง และก็ไม่ได้บอกว่าเป็นโรคอะไร สูตรยานี้เอามาใช้ทำอะไรก็ไม่รู้ แบบนี้ก็จะส่งให้องค์หญิง?”

ซูม่อพูดว่า “เรียนท่านอ๋อง พระชายาซื่อเจิ้งพูดว่า โรคนี้ชื่อกาฬโรค เคยทำให้มีผู้เสียชีวิตอย่างมากมาย และในตำราอ้างอิงประวัติศาสตร์ก็มีบันทึกไว้ เคยระบาดอย่างร้ายแรงแล้วสามครั้ง ในการระบาดทุกครั้ง ต่างลุกลามไปถึงหลายประเทศ”

“กาฬโรค?” อ๋องเจิ้นโก๋หัวเราะเย้ย “ข้าไม่เคยได้ยินเลย คำพูดนี้แต่งขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อถือเลย”

“ท่านอ๋อง สูตรยานี้ ท่านคิดว่าต้องเอามอบให้กับองค์หญิงอานหรือฮ่องเต้ไหม ข้าน้อยต้องกลับก่อนแล้ว นางบอกว่าข้าเคยสัมผัสใกล้ชิดผู้ป่วย ลงเขาไม่ได้ ข้าน้อยแอบหนีนางลงมา”

“อืม เจ้าไปเถอะ มีข่าวอะไรคืบหน้าให้รีบมารายงาน” อ๋องเจิ้นโก๋พูด

“ครับ ข้าน้อยขอตัว” ซูม่อถอยออกไป

อ๋องเจิ้นโก๋เอาสูตรยามาดูอยู่แป๊บหนึ่ง แล้วก็พูดว่า “หาหมอมาคนหนึ่ง”

“ครับ” บ่าวใช้รับคำสั่งแล้วออกไป

หลังจากที่หมอดูสูตรยาแล้ว ก็พูดขึ้นว่า “เรียนท่านอ๋อง สูตรยานี้ เหลียนเฉียว，ไฉหู，กวาวเครือ，เซิงตี้，ตางกุย，ชื่อเสา，เถาเหริน，หงฮัว，ชวนผู่，ชะเอมเทศ，ซูมู่，ศือเกา，ยาทั้งสิบสองชนิดนี้ รวมกันแล้วเป็นสูตรยาแก้พิษ”