พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 660

ตอนที่ 660 หรือจะกลัวความผิดจนฆ่าตัวตาย

พอกลับจากอ๋องเจิ้นโก๋ ซือถูเย้นก็เล่าให้เซียวโธ่กับซูชิงฟัง

ซูชิงก็วิเคราะห์ “ตอนนี้แม่ทัพเซียวจะจัดการให้อ๋องอานชินและเซียวเฮาเย่ไปขัดขวางอ๋องลั่วชิน แผนนี้ข้าคิดว่า นั่นเป็นเรื่องภายในแคว้นเป่ยม่อ ถ้าเราเข้าไปยุ่งเกี่ยวคงจะไม่ดี”

“ก็มันไม่มีวิธีอื่นไม่ใช่หรือ?” เซียวโธ่โบกมือ “ถึงจะไม่เหมาะ แต่ก็เป็นวิธีเดียว ต้องตัดทางหนีของเขาเสีย”

ซูชิงพยักหน้า “อืม ไม่มีทางอื่นแล้ว แต่ถ้ามีแผนที่ดีกว่า พวกเราก็จะได้ไม่ต้องเสียกำลังทหาร”

“เพียงแต่ เรื่องมันหลายปีมาแล้ว พวกเราไม่แน่ว่าจะสืบได้” เซียวโธ่กล่าว

ทั้งสองมองซือถูเย้น “ท่านอ๋องคิดเห็นอย่างไร?”

ซือถูเย้นเร่งม้า แล้วก็ยิ้มร้ายๆ “ถึงจะหลายปีแล้ว พวกเราสืบไม่พบ แล้วใครจะสืบพบ ถ้าหาไม่พบ ก็ต้องหา”

เซียวโธ่นิ่ง “แล้วถ้าไม่มีหลักฐานจริงๆ แล้วจะไปพูดกับอ๋องลั่วชินอย่างไร?”

ซูชิงกลับเข้าใจขึ้นมาได้ “จะมีหลักฐานหรือไม่นั้นไม่สำคัญพวกเราก็ไม่ต้องการให้เขาทั้งสองแตกหักกัน แต่อยากให้อ๋องลั่วชินไม่พอใจฉู่จิ้ง ที่ล่วงเกินเมียตนเอง แล้วเขาจะทนได้หรือ”

เซียวโธ่ก็เข้าใจ แล้วหันมองซือถูเย้น “ท่านอ๋อง ข้ามีคำถามในใจ”

“ว่ามา” ซือถูเย้นมองเขา “ดูซิว่าเจ้าจะถามคำถามดีๆ ได้ไหม?”

เซียวโธ่ถาม “ทำไมท่านถึงคิดเรื่องพวกนี้ได้ ทำไมท่านถึงฉลาดแกมโกงเช่นนี้”

“ที่ซูชิงซัดเจ้าครั้งนั้น ยังนับว่าเบานะ” ซือถูเย้นเอือมระอา

“มีใครบ้างไม่อยากจะมีชื่อเสียง ที่เจ้าแกล้งทำเป็นมีชื่อเสียง มีใครนึกได้บ้าง?”

“ใครจะคิดไม่ได้ มีสมองก็คิดได้สิ” ซือถูเย้นเอาแส้ม้ามาตีเขา “สมองเจ้าอย่ามัวแต่ไปคิดเรื่องไร้ประโยชน์”

“อะไรคือคิดได้หรือไม่ได้ สมองข้าคิดอะไร ข้ายังไม่รู้เลย” เซียวโธ่โชว์โง่อย่างน่ารัก

“หมายถึงว่าเจ้าโง่อย่างไรเล่า” ซูชิงหัวเราะร่า แล้วควบม้าไป

ซือถูเย้นก็ตามไป เซียวก็ครุ่นคิดสักพัก ก็เลยบ่นว่า “ทำไมต้องแกล้งข้าด้วย”

จริงๆ แล้ว ถ้าไม่ใช่คนที่รู้จักเขาดี เขาก็เป็นคนที่น่าเชื่อเหมือนกัน

มันก็จริง ตอนที่เซียวโธ่นิ่งๆ ก็ยังเท่เหมือนเซียวเฮาเย่และเซียวเซียว

มีข่าวแล้ว แล้วจะให้ใครไปปล่อยข่าวนี้ มันเป็นปัญหาใหญ่มาก

องค์หญิงอานเสนอตัวเองขึ้นมา “ข้าเอง”

“เจ้าหรือ?” ซูชิงส่ายหัว “ไม่ดีมั้ง ตอนนี้เจ้ามีพรรคพวกชัดเจน อ๋องลั่วชินจะสงสัยเอา”

องค์หญิงอานบอกว่า “มีใครที่จะเหมาะกว่าคนอย่างข้าที่เห็นเรื่องราวมากับตา”

“เห็นกับตา?” ทั้งสามคนตะลึง

“เจ้าพูดจริงหรือ? ปีนั้นเจ้าเห็นกับตาจริงๆ หรือ?” ซือถูเย้นถามอย่างสงสัย

องค์หญิงอานหน้านิ่ง แล้วน้ำเสียงก็ปกติ “ปีนั้น ข้าอายุ10ขวบ ถูกลงโทษให้คัดหนังสือที่ตำหนักฝูคัง กงเฟยเหนียงเหนียงกำลังคุยกับพี่สะใภ้ ท่านพี่ก็เข้ามา เขาไม่รู้ว่าข้าอยู่ด้านใน ต่อมาชวุนเฟยเหนียงเหนียงมาเชิญกงเฟยเหนียงเหนียงออกไป ในนั้นก็เหลือเพียงท่านพี่และพระชายาอ๋องลั่วชิน ท่านพี่เริ่มคุยกับนาง แต่คำพูดเริ่มล่วงเกิน พระชายาอ๋องลั่วชินก็โกรธมาก ก็เลยดุด่าท่านพี่ ท่านพี่ก็อับอายจนโมโห แล้วก็ปิดประตูห้อง สั่งให้คนคอยดูไว้ แล้วก็ล่วงเกินพระชายาอ๋องลั่วชิน ทั้งหมดนี้ข้ามองเห็นอยู่หลังแผงกั้นห้อง พอเสร็จกิจ เขาก็ขู่พระชายาอ๋องลั่วชินว่า ถ้าพูดเรื่องนี้ออกไป ชีวิตสามีนางก็จะจบเพราะนาง วันต่อมา ข้าก็ได้ยินมามาบอกว่าพระชายาอ๋องลั่วชินถูกพระชายาอ๋องลั่วชินดุด่า แล้วก็เสียใจจนต้องผูกคอตาย”

ทั้งสามคนนิ่งไป ฉู่จิ้งคงไม่นึกว่าน้องสาวตนเองจะเห็นเรื่องราวทั้งหมด