พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 675

บทที่ 675 ความจริง

เทียนจีจื่อยืนอยู่หน้าประตู ไม่พูดอะไรสักคำ ในใจเจ็บปวดอย่างมาก

เขาอยู่รู้อยู่แล้วว่าที่องค์หญิงอานทำแบบนี้ ครึ่งหนึ่งคือแสดงละคร แต่ความเจ็บปวดนั้นกับความหวาดกลัว คงไม่ใช่การแสดงทั้งหมด

คิดถึงสิ่งที่นางทำมาตลอดหลายปีนี้ ท่าทีที่มีต่อราชสำนัก หากไม่ใช่เพราะเป็นเรื่องเร่งด่วน นางคงไม่มา

ในเมืองหลวงคงวุ่นวายอย่างมากแล้วจริงๆ

ในเมื่อพูดแล้วว่าจะช่วยนาง ในใจเทียนจีจื่อก็มีแผนการแล้ว

ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินอ๋องลั่วชินถามว่า “เสด็จพี่....เขา เขาไม่รู้ว่าวันแล้วเจ้าอยู่ในตำหนักหรือ? หากรู้ จะยอมปล่อยเจ้าหรือ?”

องค์หญิงอานค่อยๆเอามือออกจากใบหน้า กัดฟันพูดขึ้นว่า “ตอนแรกเขาไม่รู้ว่าข้าอยู่ในนั้น แต่มีวันหนึ่งเขาไปถวายพระพรเสด็จแม่ เสด็จแม่พูดถึงเรื่องในวันนั้น บอกว่าข้าถูกลงโทษอยู่ในตำหนัก เขาจึงสงสัย ถามข้าอยู่หลายครั้ง ข้าล้วนทำเป็นไม่รู้ และค่าก็ได้สั่งคนที่รับใช้ข้าไว้ บอกว่าวันนั้นข้ากลับไปแต่เช้าแล้ว แต่แบบนี้เขาก็ยังไม่วางใจ วางยาพิษเรื้อรังกับข้า หากไม่ใช่เพราะองค์หญิงใหญ่จิงโม่ของแคว้นต้าเหลียงมาเยือน ตอนที่พูดคุยอยู่กับเสด็จแม่ นางเห็นความผิดปกติของข้าพอดี ไม่อย่างนั้นข้าคงตายแต่แรกแล้ว”

“องค์หญิงใหญ่จิงโม่ช่วยเจ้าถอนพิษ?” อ๋องลั่วชินเห็นว่าเรื่องนี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเกี่ยวข้องกว้างขึ้น ในใจเกิดความรู้สึกเชื่อขึ้นมาอย่างมาก

“ก็ไม่ใช่ นางไม่ชำนาญทางการแพทย์ เพียงแต่ได้พกยาถอนพิษมาด้วย จึงให้ข้าไว้หนึ่งขวด แต่ยาถอนพิษแบบนี้ กลับไม่สามารถถอนพิษให้ข้าได้หมดสิ้น ถ้าทานปีละครั้ง ปีที่แล้ว ทานเม็ดสุดท้ายหมดแล้วพอดี ถึงฤดูหนาวปีนี้ หากไม่มียาถอนพิษอีก ข้าก็จะต้องตาย”

อ๋องลั่วชิน รีบพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ในเมื่อยาถอนพิษนี้มีประโยชน์ พี่สามจะไปแคว้นต้าเหลียงไปขอจากองค์หญิงใหญ่จิงโม่มาให้เจ้า”

“ขอบคุณท่านพี่สาม” อานหรานร้องไห้ เริ่มสะอึกสะอื้นอีก “หลายปีมานี้ ไม่เคยมีใครดีกับข้าเช่นนี้”

เดิมอ๋องลั่วชินอยากที่จะลองใจเป็นครั้งสุดท้าย ทุกอย่างเป็นเรื่องที่นางพูดแต่งขึ้นมา ก็จะต้องไม่ยอมให้เขาไปหาองค์หญิงใหญ่ แต่นางยอมตกลงแล้ว นั่นแสดงว่า ทุกอย่างเป็นความจริง

ในใจอ๋องลั่วชินหนักอึ้งขึ้นมาหลายเท่า จับมือของนางไว้ พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “วางใจ ต่อไปมีพี่สามอยู่ จะไม่มีใครทำร้ายเจ้า”

เทียนจีจื่อเดินเข้ามา พูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ได้สั่งคนไปเอายามาแล้ว ตอนนี้องค์หญิงต้องการพักผ่อน ท่านกลับไปก่อนเถอะ”

อ๋องลั่วชินลุกขึ้น มองดูเทียนจีจื่อแล้วถามว่า “ตอนนี้อาการของนางเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไม่ค่อยดี” เทียนจีจื่อพูดพร้อมส่ายหัว