พิษรักองค์ชายโฉมงาม นิยาย บท 677

บทที่ 677 โหรวเหยาพูดความจริง

หลังจากที่โหรวเหยานั่งลง ก็ได้ขอบคุณอ๋องลั่วชิน “ท่านของท่านอ๋องช่วยพวกเราไว้ อยากที่ขอบคุณท่านอ๋องมาตลอด แต่เพราะก่อนหน้านี้ข้าบาดเจ็บสาหัส ออกจากบ้านไม่ได้ ตอนนี้ดีขึ้นมาแล้ว ก็ได้รับเชิญจากท่าน ข้าก็เลยถือโอกาสนี้ขอบคุณท่านอ๋องที่ช่วยชีวิตไว้”

พูดเสร็จ นางลุกขึ้นมาย่อตัวลง

จิ่งรีบไปช่วยประคอง ก็โค้งคำนับด้วย

“เจ้าเมืองเชิญนั่งลง ข้ารับไว้ไม่ได้” อ๋องลั่วชินพูดขึ้นอย่างละอายใจ “ที่จริง เจ้าเมืองเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่เคยใช้ให้ท่านไปช่วยพวกเจ้า ความจริงแล้ว ข้าก็เพิ่งรู้วันนี้ว่าพวกเจ้าอยู่ที่หนานจุ้น”

โหรวเหยาอึ้ง มองดูเทียนจีจื่อ

เทียนจีจื่อพูดอธิบายว่า “คนที่ช่วยพวกเจ้า เป็นเพื่อนในยุทธภพของข้า พวกเขามีชาติกำเนิดธรรมดา จึงค่อนข้างที่จะดูไม่เรียบร้อย ดังนั้นในระหว่างทางอาจจะมีกิริยาที่ไม่เหมาะสมกับท่านเจ้าเมือง ขอท่านเจ้าเมืองโปรดอภัย”

โหรวเหยาส่ายหัว “ไม่เป็นไร หากไม่ได้พวกเขาช่วยชีวิตไว้ ข้ากับจิ่งคงตายด้วยน้ำมือของทหารที่ตามมาฆ่า”

แน่นอน ตลอดทางที่มาหนานจุ้น ท่าทีของอีกฝ่ายค่อนข้างหยาบคาย อะไรก็ดุด่า หากไม่ใช่เพราะนางบาดเจ็บสาหัส จิ่งคงสู้กับพวกเขาไปนานแล้ว

แต่ไม่ว่ายังไง ชีวิตนี้ก็ถือว่ารอดแล้ว

เทียนจีจื่อพูดว่า “เป็นแบบนี้ ท่านเจ้าเมือง วันนี้ที่บังอาจเชิญท่านมา เพราะท่านอ๋องอยากรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่ภูเขาหางหมาป่า ท่านสามารถเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังได้ไหม?”

โหรวเหยามองดูอ๋องลั่วชิน ครุ่นคิดอยู่อย่างละเอียด เทียนจีจื่อช่วยพวกเขาไว้ กลับไม่บอกอ๋องลั่วชิน บวกกับจิ่งก่อนหน้านี้พูดกับนางว่า อ๋องลั่วชินกับฉู่จิ่งรักและผูกพันกันที่สุดในบรรดาพี่น้อง เขาน่าจะไม่เชื่อว่าฉู่จิ่งจะทำเรื่องแบบนั้น

ส่วนวันนี้ทีเดียวพวกเขามาอย่างกะทันหัน คงเป็นเพราะว่าในเมืองหลวงมีการเปลี่ยนแปลง

นางค่อยๆเดินไปข้างหน้า จิ่งประคองนางไว้อย่างเป็นห่วง พูดขึ้นว่า “เจ้านั่งไว้เถอะ”

โหรวเหยาพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไม่เป็นไร”

นางยังคงมองดูอ๋องลั่วชิน หลังจากนั้นก็ค่อยๆเปิดชายกระโปรงของตัวเอง รวบชายกางเกงกว้างที่สั่งทำมาเป็นพิเศษ เผยให้เห็นขาสองข้าง

อ๋องลั่วชินรีบหันหน้าไป พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า “ท่านเจ้าเมือง ให้เกียรติด้วย”