พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1019

ความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นจนทำให้อี้หรานต้องจำคุกและต้องฝืนทนกับความทุกข์ยากมากมายนั้นอาจทำลายชีวิตและจิตวิญญาณของมนุษย์คนหนึ่งให้ดับสิ้นลงได้เลย

แต่อี้หรานยังคงอยู่ ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดและอนาคตของตัวเอง

ถึงแม้ชีวิตจะต้องเจอกับจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่เพราะถูกความยุติธรรมทอดทิ้ง แต่เธอก็ยังเริ่มต้นใหม่

ผู้หญิงที่ดูอ่อนแอบอบบางคนนั้น กลับเป็นคนที่สู้ชีวิตยิ่งกว่าคนทั่วไป

เธอทำให้ลี่เฉินนึกถึงเด็กหญิงคนหนึ่งจากความทรงจำในวัยเด็ก… บางครั้งชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าเด็กหญิงคนนั้นอาจโตมาเป็นอี้หราน ไม่ใช่หวา ลี่ฟาง!

การได้พบหวา ลี่ฟางทำให้เขาเข้าใจว่า บางครั้ง จินตนาการมันช่างแตกต่างจากความเป็นจริงเหลือเกิน

ผู้คนย่อมเปลี่ยนไป

สาวน้อยที่เคยเปี่ยมไปด้วยความซื่อตรงและหมายจะผดุงความยุติธรรมในวันนั้น ในตอนนี้ หวา ลี่ฟางกลับต้องการเพียงได้ใช้ชีวิตอย่างหรูหราเท่านั้น

ถึงอย่างไรแล้วมันก็ไม่สำคัญ ในเมื่อลี่ฟางคือผู้มีพระคุณของเขา แม้แต่ชีวิต เขาก็มอบให้เธอได้หากคำขอนั้นไม่มากจนเกินไป

กู้ ลี่เฉินลุกยืน แล้วเดินออกจากห้องทำงานไปยังห้องรับแขก

เมื่อหวา ลี่ฟางเห็นชายหนุ่ม เธอก็รีบพูดทันทีด้วยน้ำเสียงติดลังเล “ลี่เฉิน วันนี้ฉันมาเพราะมีอะไรจะบอกคุณ แต่ว่า… ฉันไม่รู้จะพูดแบบไหนดี”

ลี่เฉินมองคนตรงหน้านิ่ง ๆ สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติจากวิธีพูดของอีกฝ่าย

ให้พูดตามตรง ลี่ฟางอยากจะพูดเกี่ยวกับอะไรสักอย่าง เพื่อแสดงให้ลี่เฉินเห็นว่าเธอกำลังทำเพื่อเขา โดยปราศจากเจตนาแอบแฝง

เสียงของหลิง อี้หรานดังขึ้นมา “ฉันไม่ได้ชอบกู้ ลี่เฉิน และก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขา” ลี่ฟางลอบสังเกตสีหน้าของชายหนุ่ม หวังจะได้เห็นประกายความโกรธ หรือสีหน้าท่าทางที่ช่วยบอกว่าความรักที่เขามีให้อี้หรานนั้นกำลังกลายเป็นความเกลียดชัง

แต่เธอกลับต้องผิดหวังเมื่อใบหน้านั้นยังคงเรียบเฉย

ชายหนุ่มยังคงความเยือกเย็นเอาไว้กระทั่งเสียงบันทึกเล่นจนจบ

หวา ลี่ฟางนึกอยากเปิดให้เขาฟังอีกสักรอบ

“ฉันบังเอิญบันทึกเสียงได้พอดี ลี่เฉิน คุณก็ได้ยินแล้วว่าอี้หรานไม่ได้รักคุณ ฉันห่วงว่าคุณจะต้องเสียใจ ยิ่งเห็นชีวิตของอี้หรานลำบากแบบนั้น ฉันยิ่งกังวลว่าเธอจะคบกับคุณเพราะหวังรวยทางลัด แล้วตัวคุณจะต้องมาเสียดายทีหลัง” หวา ลี่ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย

“เหมือนกับที่ชีวิตคุณเคยลำบากจนกระทั่งมาเจอผมหรือเปล่า? ไม่ใช่ว่าชีวิตคุณเปลี่ยนไปเพราะผมหรอกเหรอ?” กู้ ลี่เฉินเอ่ย