พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 117

ทันใดนั้นน้ำเสียงเร่งเร้าของคุณปู่ลู่ก็ดังขึ้นที่ปลายอีกด้านของโทรศัพท์ “ทำไมคุณไม่ขอให้อี้หรานรีบไปที่สถานีตำรวจเพื่อถอนคดีเพื่อให้ลูกคนโตของเราและคนที่เหลือทั้งหมดได้รับการปล่อยตัว!?

"ปล่อยตัวเหรอ? ทำไมพวกเขาถึงต้องถูกปล่อยตัว? พวกเขาได้กระทำการชั่วร้ายเช่นนี้พวกเขาควรจะถูกขังไว้ให้นานที่สุดเท่าที่พวกเขาสมควรได้รับด้วยซ้ำ!"

"พวกเขาเป็นลูกของคุณนะ! คุณต้องทำเช่นนี้สำหรับคนที่ไม่ได้ใช้ชื่อสกุลของเราอย่างนั้นเหรอ?"

“คุณกำลังพูดถึงอะไร? เธอเป็นลูกสาวของลูกสาวของฉันนะ!

“คุณทำแบบนี้แล้วจะไม่มีใครดูแลคุณตอนแก่เหรอ? หรือคุณจะพึ่งหลานสาวของคุณที่ติดคุกเพื่อเตรียมการให้คุณและไปร่วมงานศพของคุณเหรอ?”

ผู้เฒ่าทั้งสองยังคงโต้เถียงกันต่อไปราวกับว่าพวกเขาลืมไปว่ายังคงมีสายคาอยู่ ครู่หนึ่งผ่านไปก่อนที่คุณยายของเธอจะรู้ว่าโทรศัพท์ยังเปิดอยู่และพูดว่า "อี้หราน เธอยังอยู่ไหม?"

“หนูยังอยู่ค่ะ" หลิง อี้หราน ตอบ

“ฉันโล่งใจที่รู้ว่าเธอสบายดี ลุงของเธอ ลุงคนที่สอง ป้าคนที่สามและลูกพี่ลูกน้องของเธอต้องตาบอดเพราะเงินในการกระทำผิดศีลธรรมเช่นนี้ เธอไม่ต้องถอนฟ้อง ขังพวกมันไว้นานเท่าที่สมควร!” คุณยายเคี่ยวเข็ญด้วยท่าทางดื้อดึงแล้ววางสายทันที

หลิง อี้หราน กำโทรศัพท์และเริ่มสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้ "ฉันเคยคิดว่าคุณยายโทรมาหาฉันเพื่อขอให้ฉันปล่อยเหตุการณ์ไปและไม่เอาเรื่อง ฉันคิดว่าเธอต้องการให้ฉันไปขอให้สถานีตำรวจปล่อยตัวคุณลุง ลุงคนที่สอง และป้าคนที่สาม”

“ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าคุณยายจะโทรมาเพื่อสนับสนุนฉัน!”

“มันเหมือนกับตอนที่ฉันยังเด็กและพ่อทิ้งฉันไว้ที่คุณยายและฉันก็ถูกเด็กคนอื่น ๆ ในเมืองรังแกตอนที่ฉันกำลังนอนหลับ คุณยายจะดึงมือฉันและขอให้ฉันพาเธอไปหาคนที่รังแก”

“คุณยายจะบอกว่า 'อี้หราน อย่าร้องไห้เลย คุณยายอยู่ที่นี่ยายจะสนับสนุนอี้หราน เราไม่ควรรังแกคนอื่น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราควรถูกพวกเขารังแก!'”