พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1270

เขายกมือขึ้นและใช้ปลายนิ้วเช็ดหยดน้ำที่เปื้อนริมฝีปากเธอ “แต่ไม่สำคัญหรอก ว่าเธอเกลียดมันหรือเปล่า! เราเป็นสามีภรรยากัน การแตะเนื้อต้องตัวกันก็ต้องมีบ้างไม่ใช่หรือไง? ถึงเธอจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็คงจะทนเพื่อลูกใช่ไหมล่ะ?”

พูดจบเขาก็เดินออกไปราวกับว่าเขาไม่มีความตั้งใจจะอยู่ฟังคำตอบของเธอ “เอาเถอะ ดึกแล้ว ไปนอนเถอะ ฉันยังมีเรื่องต้องทำในห้องทำงาน”

ถึงอย่างนั้นก่อนที่เขาจะก้าวไปอีกหนึ่งก้าว ทันใดนั้นแขนเรียวคู่หนึ่งก็โอบเขาไว้จากข้างหลัง “ฉันไม่ได้เกลียดนะคะ” หลิงอี้หรานพูดขณะฝังใบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างของอี้จิ่นหลี “ฉันแค่แพ้ท้อง ฉันควบคุมมันไม่ได้ แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้เกลียดจูบก่อนหน้านี้ของคุณ”

เขาตัวแข็งทื่อไปในทันทีขณะที่ไม่คิดว่าเธอจะพูดอะไรแบบนั้นออกมา

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเธอก็กล่าวต่อไปว่า “บางทีก็มีสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วระหว่างคู่แต่งงาน แต่ถ้าเราไม่มีความรักความรู้สึกต่อกัน และแค่ตอบสนองความต้องการของตัวเองเท่านั้น แล้วเราจะต่างอะไรจากสัตว์ล่ะคะ? อย่างน้อย ฉันคิดว่าความสัมพันธ์... ใกล้ชิดระหว่างคู่แต่งงานก็ต้องการความรู้สึกบ้าง... ฉันไม่อยากทำมันไปเพื่อลูก และฉันก็ไม่คิดว่าคุณอยากให้ฉันทำแบบนั้นด้วยเหมือนกันใช่ไหมคะ?”

เธอรู้ว่าเขามีความภาคภูมิใจ เขาเป็นนายน้อยอี้แห่งเมืองเฉิน ความร่ำรวยและอำนาจในมือของเขาเพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาภาคภูมิใจ

จะไปมีผู้หญิงที่ไหนไม่เต็มใจทำเรื่องอย่างว่ากับเขาแค่เพราะคนอื่นด้วยเหรอ? นั่นน่าจะเท่ากับการดูถูกเขาเลยทีเดียว

เขาค่อย ๆ หันมามองผู้หญิงตรงหน้า ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอคู่นั้นกระจ่างใส ราวกับว่าความคิดและความเชื่อของเธอทั้งหมดแสดงออกมาโดยไม่ปิดบัง

เขาพูด “งั้นความรู้สึกแบบไหนที่ทำให้เธออยากทำมันล่ะ? รัก? เธอคิดว่าฉันต้องรักเธอและเธอต้องรักฉันเพื่อที่เราจะได้ทำอย่างนั้นไหม?”

เธอเงียบไป

“หลิงอี้หราน เธอจะรักฉันอีกครั้งไหม?” อี้จิ่นหลีถาม