พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1292

เขาเหม่อมองไปยังร่างสูงและร่างเล็กซึ่งเดินกุมมือกันไปโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้กลับไปโดยทันที และยังค่อย ๆ หลับตาพิงเบาะนั่งอย่างหนักอึ้งหลังจากที่ทั้งสองหายไปจากสายตาของเขา

‘ฉันเป็นอะไรไป?’ เขารู้สึกว่าหัวใจของตัวเองอบอุ่นเมื่อมองภาพของโจวเชียนหยุนกับอาหยันน้อยอยู่ด้วยกัน นี่เขาคิดว่าโจวเชียนหยุนเป็นแม่ที่ดีอย่างนั้นเหรอ? เขายังลังเลเล็กน้อยเมื่อคิดว่าจะต้องสู้กันเรื่องสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูก

แม้โจวเชียนหยุนจะเป็นแม่ที่ดีของอาหยันน้อย แต่ลูกชายของเขาต้องไม่โดนเลี้ยงด้วยคนบ้านโจว!

ทั้งหมดนี่เป็นเพราะโจวเชียนหยุนมีพ่อเป็นคนแบบนั้น! ทำไมพ่อของเธอต้องกดดันตระกูลเย่และเกือบทำลายครอบครัวของพวกเขาลงด้วย?

เวลาผ่านไปไม่รู้นานเท่าไหร่ เย่เหวินหมิงก็เห็นโจวเชียนหยุนขี่รถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างร้านอาหารของเธอออกมาจากหมู่บ้าน ร่างผอมบางของเธอขี่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าธรรมดา ๆ ที่ดูเหมือนเธอจะปลิวไปหากมีลมพัดมา

ในตอนนั้นเองที่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าหยุดลง โจวเชียนหยุนก้มหน้าลงและกุมส่วนบนของช่องท้องด้วยร่างกายที่สั่นเล็กน้อย

เย่เหวินหมิงขมวดคิ้วเปิดประตูรถและรีบเดินไปยังรถพ่วงข้าง จากนั้นเขาก็เห็นใบหน้าของโจวเชียนหยุนมีแต่ความเจ็บปวด และเธอก็กำลังกัดริมฝีปากล่างราวกับพยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดไว้สุดชีวิต

“เป็นอะไรไป? เจ็บตรงไหน?” เย่เหวินหมิงถาม มีความกังวลเจืออยู่ในน้ำเสียงโดยที่เขาไม่ทันสังเกต

“ฉัน... ฉันไม่... ไม่เป็นไร” โจวเชียนหยุนพูดอย่างยากลำบาก เธอไม่คิดว่าวันนี้อาการเจ็บจะปรากฏขึ้นถึงสองครั้งในวันเดียว และดูเหมือนจะเจ็บกว่าครั้งก่อนด้วย

ริมฝีปากบางของเย่เหวินหมิงเม้มเป็นเส้นตรง สภาพของเธอดูไม่ใกล้เคียงกับคำว่าไม่เป็นไรเลย

“ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาลก่อน!” เขาพูดและอุ้มเธอออกมาจากรถ

โจวเชียนหยุนพูดอย่างต่อต้าน “ไม่! คุณ... คุณไม่ต้องมาห่วงฉันหรอกค่ะ... คุณเย่ อีกอย่าง ฉันไม่... ไม่มีเงินไปหาหมอหรอกค่ะ...”

เย่เหวินหมิงเกือบจะพูดออกไปว่าเขาจะจ่ายค่ารักษาให้เอง แต่เขาก็ยั้งปากไว้ในทันใด! ‘นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่? ฉันอยากจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เธองั้นเหรอ?’

เมื่อเธอพูดคำว่า ‘ตาย’ ออกมา เขาก็รู้สึกเหมือนถูกแส้ที่มองไม่เห็นเฆี่ยนตีอย่างรุนแรง

...

ขณะที่ทานข้าวเย็นอยู่ ตะเกียบในมือของหลิงอี้หรานก็ตกลงบนพื้นและสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยในฉับพลัน

“เป็นอะไรไป? เธอรู้สึกไม่สบายเหรอ?” อี้จิ่นหลีตื่นตระหนกในทันที

“เปล่าค่ะ ฉันแค่... จู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บข้อนิ้วขึ้นมา ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ” หลิงอี้หรานกล่าวและขอให้แม่บ้านหยิบตะเกียบคู่ใหม่มาให้

จะว่าไปตอนนี้อากาศหนาวขึ้นแล้ว ในช่วงสองวันมานี้ทั้งฝนตกและอากาศค่อนข้างชื้น ดังนั้นข้อนิ้วของเธอน่าจะอ่อนไหวกับอุณหภูมิที่เปลี่ยนไป