พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1317

โจวเชียนหยุนตามเย่เหวินหมิงไปยังห้องนั่งเล่นของห้องชุดนี้ เขาหยุดและหันกลับมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “เธอมาที่นี่แล้วพูดเรื่องยอมรับข้อเสนอของฉัน ทำไมเหรอ? เธอจะยอมแพ้เรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูอาหยันน้อยหรือไง?”

“ค่ะ” ปากของโจวเชียนหยุนกล่าวคำนั้นออกมาแผ่วเบา ถึงอย่างนั้นเมื่อพูดออกไปแล้วเธอกลับรู้สึกราวกับว่ากำลังสั่นสะท้านไปถึงจิตวิญญาณของเธอ

คำว่า ‘ค่ะ’ นั้นทำให้เย่เหวินหมิงขมวดคิ้ว

เขาควรจะต้องมีความสุขที่เธอเต็มใจจะยอมแพ้สิทธิ์ในการเลี้ยงดูอาหยันน้อย เพราะจะได้ไม่ต้องเปลืองเวลาและพลังงานของเขา

ทว่าไม่รู้ทำไมเขาจึงไม่มีความสุขเลย

“เธอจะยอมแพ้เรื่องสิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกจริงเหรอ?” เขาหรี่ตาและมองเธออย่างเฉียบขาด

โจวเชียนหยุนยิ้มขมขื่น “เรื่องที่ฉันยอมแพ้ในสิทธิ์การเลี้ยงดูลูกไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องการเหรอคะ? แต่ฉันหวังว่าคุณจะสัญญากับฉันไว้สองอย่าง”

รอยยิ้มเจื่อนของเธอกระจ่างจ้าสำหรับเขาเป็นพิเศษ

“ได้ ว่ามาสิ” เขาพูดขณะนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีเมินเฉย

“อย่างแรก ฉันหวังว่าคุณจะดูแลอาหยันน้อยด้วยตัวเองแทนที่จะส่งอาหยันน้อยให้คงจื่ออินดูแลทั้งหมดเพียงคนเดียว แม้ว่าพวกคุณจะกลายเป็นสามีภรรยากัน และเธอต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับการเลี้ยงอาหยันน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ฉันก็หวังว่าคุณจะสามารถคอยรับฟังอาหยันน้อยได้ถ้าเขามีปัญหาอะไร คุณก็รู้เรื่องของฉันกับคงจื่ออิน เธออาจจะไม่ได้เต็มใจเลี้ยงลูกของฉัน”

“จื่ออินไม่ใช่คนแบบที่เธอคิด เธอคิดว่าจื่ออินจะรังแกเด็กเหรอ? จื่ออินพูดเองว่าจะเลี้ยงเขาให้เหมือนกับเป็นลูกของตัวเอง” เย่เหวินหมิงกล่าวอย่างประชดประชัน