พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1385

ทันทีที่โจวเชียนหยุนวางสาย เธอก็รีบออกจากโรงพยาบาลและนั่งรถแท็กซี่ไปยังร้านอาหารที่ว่า

เมื่อมาถึงร้านอาหาร โจวเชียนหยุนก็ไปยังห้องส่วนตัวที่คงจื่ออินพูดถึง ในทันทีที่เธอผลักประตูเข้าไป เธอก็เห็นนายท่านและคุณนายคง คงจื่ออิน และอาหยันน้อยอยู่ในห้องนั้น

มีหลายคนที่ดูเหมือนลูกสมุนของตระกูลคงยืนอยู่รอบ ๆ ด้วยท่าทางที่แค่มองก็รู้สึกว่าถูกคุกคาม

อาหยันน้อยนั่งอยู่ที่โต๊ะ มีอาหารอร่อย ๆ และของเล่นมากมายอยู่บนนั้น แต่เจ้าตัวเล็กไม่ได้แตะต้องพวกมัน และนั่งเงียบ ๆ เท่านั้น

ในทันทีที่เห็นโจวเชียนหยุนรอยยิ้มก็ปรากฏออกมาบนใบหน้าไม่มีความสุขของเขา เขารีบกระโดดลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งไปหาโจวเชียนหยุน “แม่ฮะ!”

โจวเชียนหยุนกอดลูกชายไว้และตรวจดูว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนก่อนจะรู้สึกโล่งอก “โอเค แม่มาแล้ว! เรากลับบ้านกันเถอะ”

“แต่พวกเขาบอกว่าที่พาผมมาที่นี่ก็เพื่อรอพ่อครับ!” อาหยันน้อยพึมพำ

เขาตามคนพวกนี้มาเพราะต้องการเจอพ่อของเขา

ครั้งก่อนที่ไปสวนสนุกด้วยกัน เขาดันหลับไประหว่างทางกลับบ้านเลยไม่ได้บอกลาพ่อเลย และนั่นทำให้เขาเสียดายมาจนถึงตอนนี้

โจวเชียนหยุนกัดริมฝีปากเล็กน้อย “ทำไมเราไม่ไปหาพ่อกันทีหลังล่ะ? กลับบ้านก่อนดีกว่า คุณยายเป็นห่วงมากที่วันนี้ไม่ได้รับลูกกลับบ้านมา!”

อาหยันน้อยรู้สึกกังวลทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาผงกศีรษะเล็ก ๆ ของตัวเอง และตั้งใจจะกลับบ้านไปพร้อมกับโจวเชียนหยุน

แต่เมื่อโจวเชียนหยุนจับมือของลูกชายไว้ ลูกสมุนของตระกูลคงสองคงก็มาขวางพวกเขาไว้ก่อนจะได้เดินไปถึงประตูห้อง

เสียงของนายท่านคงดังขึ้น “โจวเชียนหยุน ในเมื่อเธอมาถึงที่นี่แล้ว จะรีบไปไหนล่ะ? จื่ออินกำลังจะแต่งงาน และอาหยันน้อยก็กำลังจะเป็นลูกเลี้ยงของจื่ออินอยู่แล้ว เธอไม่คิดว่าควรขอบคุณจื่ออินที่ปล่อยวางอดีตไปหรอกเหรอ?”

โจวเชียนหยุนหยุดเดิน ประตูห้องส่วนตัวถูกปิดลง และชายแกร่งหลายคนก็กรูกันมาขวางเธอไว้ แค่ผู้หญิงกับเด็กอย่างพวกเธอไม่ง่ายเลยที่จะฝ่าไปได้