พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 1443

ตอนนี้เย่เหวินหมิงไม่สนใจเรื่องอื่นแล้ว เขาอุ้มโจวเชียนหยุนขึ้นมาทันทีและพูดกับอาหยันน้อย

“ตามพ่อมา เราจะพาแม่ไปโรงพยาบาล ลูกไม่ต้องการให้แม่เจ็บอยู่อย่างนี้ไปตลอดใช่ไหม?” เจ้าตัวเล็กไม่พูดอะไรและทำเพียงตามเย่เหวินหมิงไปไม่ห่างเท่านั้น

หลังจากเข้าไปในรถ เย่เหวินหมิงก็วางโจวเชียนหยุนไว้ตรงที่นั่งข้างคนขับ ในขณะที่อาหยันน้อยขึ้นนั่งที่เบาะหลังโดยไม่พูดอะไร ดวงตาของเจ้าตัวเล็กที่ดูเหมือนโจวเชียนหยุนมองไปยังแม่ของเขาด้วยความกังวลผ่านช่องที่นั่งระหว่างคนขับ

ปากเล็ก ๆ คอยพูดว่า “แม่ฮะ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร พอเราถึงโรงพยาบาลแล้ว หมอก็จะรักษาแม่ แม่ก็จะดีขึ้นทันทีเลยฮะ!”

โจวเชียนหยุนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างยากลำบากและพยายามฝืนยิ้มให้ลูกชาย เธอไม่อยากให้เด็กคนนี้เป็นห่วงเธอมากเกินไป “แม่ไม่เป็นไร... เดี๋ยวก็หายแล้ว...”

เมื่อเห็นลูกชายและแม่เช่นนี้เย่เหวินหมิงก็รู้สึกขมขื่นในใจ เขาเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล

ตลอดการเดินทางเขาดูเธอกัดฟันอดทนกับความเจ็บปวดเพื่อไม่ให้ร้องออกมา อย่างน้อย ๆ ก็ไม่อยากให้ลูกของเธอเป็นห่วงมากไปกว่านี้ ในหัวของเขาอยู่ ๆ ก็ย้อนนึกไปถึงตอนที่เธอบังเอิญสะดุดล้มจนข้อเท้าบวม

แต่เธอก็ไม่ปริปากบอกเขาสักคำ เขาไม่รู้เลยว่าเธอเจ็บจนกระทั่งเขาส่งเธอกลับบ้านแล้วเห็นว่าเธอเดินช้าลงเล็กน้อย ข้อเท้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีม่วงหลังจากนั้นและบวมใหญ่เป็นลูกโป่ง

“ทำไมไม่บอกล่ะว่าเจ็บ?” เขาเคยถามเธอ เธออ้าปากพูดว่า

“ฉันไม่อยากให้คุณต้องกังวลน่ะค่ะ! ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็แค่ต้องพ่นสเปรย์ระงับปวดตอนที่กลับถึงบ้านเอง”

นั่นคือสิ่งที่เธอเป็น เธอเป็นคนที่ไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง เธอเป็นคนที่ขออดทนกับความเจ็บปวดทั้งหมดเงียบ ๆ ดีกว่า