พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 285

เธอแบกเขาขึ้นบนหลังของเธอด้วยความยากลำบาก พร้อมกับพูดปลอบเขา “ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะพานายลงไปจากภูเขาเอง ฉันจะพานายไปที่สถานีตำรวจ”

ไม่ต้องกลัว...

ตัวของเธอสั่นมาก แม้แต่เสียงของเธอก็สั่นเช่นกัน

แม้เธอจะรู้สึกกลัวแต่ก็คอยพูดให้เขารู้สึกสบายใจ

“นายหนักมาก…” เธออดไม่ได้ที่จะบ่นออกมา

“ฉันขอโทษ” หลังจากนั้นเขาจึงเอ่ยขอโทษเธอ

“ฮิฮิ ถ้านายหายดีเมื่อไหร่ก็มาแบกฉันบ้างนะ” เธอกล่าวพร้อมกับยิ้มออกมาในขณะที่เดินต่อไป

เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะมีผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มาปกป้องเขา

“ในอนาคตฉันจะแบกเธอเอง” เขากล่าวกับเธอรางกับนั่นเป็นคำสัญญา

เขาพูดกับตัวเองในใจว่าใยอนาคตเขาจะเป็นคนแบกเธอให้ได้ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน เขาจะแบกรักเธอไว้เอง

เธออยู่ไหนบนโลกใบนี้?

หลายปีที่ผ่านมาเขารู้สึกเสียใจทุกครั้งที่ปล่อยเธอไป

ถ้าเขาสามารถรั้งเธอไว้ได้ ตอนนี้เธอจะอยู่เคียงข้างเขาไหม?

ก่อนหน้านั้น ผู้คนในศูนย์ต่างพ่กันต่อต้านที่จะทำงานกับหลิง อี้หราน และพยายามจะไล่เธอออกจากศูนย์สุขาภิบาล แต่ผู้อำนวยการกลับได้รับโทรศัพท์จากผู้บังคับบัญชาว่าให้ตัดการกับเรื่องนี้และไม่ให้ปลุกปั่นให้เกิดการเลือกปฏิบัติ

ในตอนนั้นเขาคิดว่านายน้อยคนโตจากตระกูลเซียวเป็นคนสั่ง เพราะหลิง อี้หราน

อี้หรานเป็นแฟนเก่าของนายน้อยเซียว เขาอาจจะยังมีความรู้สึกหลงเหลือให้เธออยู่

แต่เมื่อเขาคิดลึกลงไป ก็ได้คำตอบที่สมเหตุสมผลว่า “คนที่อยู่เบื้องหลังเธอต้องเป็นใครสักคนที่เซียว จื่อฉี่ ไม่กล้ามีเรื่องด้วย”

ทันที่ที่คิด เขาก็รู้สึกถึงความเสียวแวบที่กระดูดสันหลังและเริ่มตัวสั่น ตามจริงแล้วผู้อำนวยการพยายามตอบสนองความต้องการของหลิง อี้หราน ไม่ว่าเธอจะต้องการอะไร แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะลาออก

“ฉันขอผ่านค่ะ” หลิง อี้หราน สั่นหัวปฏิเสธ เธอเพิ่งเคยเห็นผู้อำนวยการที่พยายามอย่างมากเพื่อจะรักษาคนกวาดพื้นเอาไว้? เป็นที่ชัดเจนว่าผู้อำนวยการอาจจะรู้บางอย่างมาก