พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 336

หลิง อี้หราน เม้มปากของเธอและไม่รู้ว่าจะพูดอะไร และในตอนนั้นเธอก็เปิดกล่องอาหารกลางวันและเริ่มกิน

สายตาของ อี้ จิ่นหลี จ้องมองไปที่หลิง อี้หราน ดูเหมือนว่ามันจะค่อย ๆ กลายเป็นที่ไม่สมควร ที่เขาพยายามกักขังให้เธอทำแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาไม่อยากปล่อยเธอไป แต่เขาคิดถึงแค่ว่าอะไรที่เขาควรทำเพื่อให้เธอเต็มใจที่จะอยู่กับเขา

การทานอาหารกลางวัน กลายเป็นสิ่งที่เขาตั้งหน้าตั้งตารอไปตั้งแต่เมื่อไร? เขาแค่ได้กินข้าวกับเธอแบบนี้ เขาก็มีความสุขแม้ว่าพวกเขาจะกินข้าวกันด้วยความเงียบเท่านั้นก็ตาม

ลองคิดดูว่า ความสุขที่สุดของเขาอาจจะเป็นในวันที่เขาคือ ‘จิน’ อย่างน้อยเธอก็น่าจะหยอกล้อกับเขาทำกับเขาเหมือนคนธรรมดา เป่าผมให้กับเขาด้วยความรักและเรียกเขาว่า ‘จิน’ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

จิน... จิน...

เธอจะรู้ไหมว่าเขาอยากได้ยินเธอเรียกเขาแบบนั้นมากขนาดไหน? ราวกับว่าเธอกำลังเรียกครอบครัวที่สำคัญที่สุดของเธอ

เมื่อหลิง อี้หราน ทานข้าวเสร็จเธอก็เงยหน้าขึ้นมอง เธอมองตรงเข้าไปในแววตาของอี้ จิ่นหลี

เขาได้แต่มองเธอและไม่ได้แตะที่กล่องอาหารกลางวันที่อยู่ในมือด้วยซ้ำ หรือเรียกอีกอย่างว่า เขาเฝ้ามองดูเธอตลอดเวลาที่เธอกำลังกินข้าวงั้นเหรอ?

ทันใดนั้น หน้าของหลิง อี้หรานก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเธอนึกถึงความเป็นไปได้นั้น เธอรีบลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ฉัน... ฉันต้องไปแล้วนะ...”

ในขณะที่เธอพูด เธอก็ก้มลงเคลียร์กล่องอาหารกลางวันที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟ

เขากดมือลงไปที่ด้านหลังมือของเธอ จากนั้นก็เอียงคางไปข้างหลังเล็กน้อยแล้วจ้องไปที่เธอ “เรียกผมว่า จิน ได้ไหมพี่สาว?”