พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 378

อี้ จิ่นหลี รู้ว่าหลิง อี้หราน ไม่ชอบความมืด แม้กระทั่งเวลาเข้านอนเธอก็มักจะเปิดไฟนอน

เมื่อก่อนตอนที่พวกเขายังอยู่ในบ้านเช่า เธอสามารถนอนหลับได้โดยที่ปิดไฟได้สักระยะหนึ่ง อย่างไรก็ตามในภายหลังเธอก็กลับมามีนิสัยการเปิดไฟนอนหลับอีกครั้ง

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่ได้อยู่ห้องเหรอ?

อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังหันไปเขาก็ได้ยินเสียงร้องไห้อยู่ในลำคอ

เธออยู่นั่น!

เขาหยุดเดินชั่วคราว จากนั้นมือของเขาก็เอื้อมไปที่กำแพงเพื่อเปิดไฟ ดังนั้นแสงจึงสาดเข้าไปในห้อง

ทั้งหมดที่อี้ จิ่นหลี ได้มองเห็นก็คือร่างบาง ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง เธอกำลังหมอบโดยหันหลังให้กำแพง ใบหน้าของเธอหลบอยู่ในหัวเข่าและไหล่ของเธอกระตุก เสียงสะอื้นเบา ๆ ที่อัดอั้นมาจากเธออย่างต่อเนื่อง

เธอร้องไห้หรือเปล่า?

ดวงตาสีดำของเขาหรี่ลงและเขาก็รีบเดินไปหาเธอหมอบลงและมองไปที่เธอ เขาถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

หลิง อี้หราน สะดุ้งกับเสียงของเขา เธอขยับหัวเล็กน้อยเธอเงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยดวงตาสีอัลมอนด์ที่มีคราบน้ำตาของเธอ

ตาของเธอแดงและบวมและเธอก็ร้องไห้มาได้ระยะหนึ่งแล้ว ใบหน้าของเธอเปียกไปด้วยน้ำตาแรแสดงออกที่เปาะบางและเจ็บปวดของเธอทำให้หัวใจของ อี้ จิ่นหลี เต้นแรงด้วยความเจ็บปวด

เขาแทบไม่เห็นเธอร้องไห้ แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาเห็นเธอทำแบบนี้เขาก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

“บอกผมสิว่าเกิดอะไรขึ้น?” เขาใช้เวลาสักพักในการเรียกเสียงของเขา

เธอสูดหายใจขณะสำลัก “ฉัน... ฉันหาแม่ของฉันไม่เจอ... หาไม่เจอ...”