พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 476

ใบหน้าของหวา ลี่ฟางเต็มไปด้วยความอับอาย สิ่งที่อี้ จิ่นหลีกล่าวกับเธอก็เหมือนกับการตบหน้า!

น้าคนเล็กรู้สึกรำคาญอย่างเห็นได้ชัด เธอบ่นกับหลิง อี้หรานว่า “นี่ อี้หราน ลี่ฟางมีเจตนาดีนะ ทำไมแฟนของเธอถึงได้หยิ่งผยองขนาดนี้ เขาเป็นแขกของเราก็จริง แต่เราต้องบูชาเขาเหมือนเขาเป็นเจ้านายเลยเหรอ?”

หลิง อี้หรานกล่าวเบา ๆ ว่า “แฟนฉันค่อนข้างขี้อาย เขาเลยรักษาระยะห่างจากคนที่เขาไม่ค่อยรู้จัก”

น้าคนเล็กกับหวา ลี่ฟางแทบจะสำลักน้ำลาย

ขี้อาย?!

ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ดูเขินอายเลยสักนิด

ผู้ชายคนนี้จ้องมองอย่างเฉื่อยชาอีกครั้ง พวกเขารู้สึกถึงหัวใจที่เริ่มเต้นเร็ว ราวกับว่าพวกเขากลัวการจ้องมองของชายคนนี้

น้าคนเล็กเม้มริมฝีปากและไม่กล่าวอะไรอีก ในทางกลับกัน หวา ลี่ฟางกลับไร้สามัญสำนึกและถามอย่างประชดประชัน ว่าหลิง อี้หรานกับอี้ จิ่นหลี พบเจอกันได้อย่างไร ตัวตนที่แท้จริงของอี้ จิ่นหลี คือใคร, เขาทำงานอะไร, ภูมิหลังครอบครัวของเขา และอื่น ๆ

ไม่ต้องสงสัยเลย หลิง อี้หรานสามารถปล่อยคำถามเหล่านั้นให้ครุมเครือต่อไป

ทำให้หวา ลี่ฟางพบว่าตัวเองถามคำถามที่ดูไร้สาระอยู่ แต่เพราะมีอี้ จิ่นหลีอยู่ที่นี่ด้วย เธอจึงไม่กล้าที่จะแสดงออกว่าเธอโกรธ ดังนั้นเธอจึงฝืนยิ้มและถามว่า “แล้วตอนนี้เธอทำงานอะไรอยู่?”

“ฉันเป็นคนส่งอาหารของร้านอาหารเล็ก ๆ น่ะ” หลิง อี้หรานตอบอย่างจริงใจ โดยไม่แสดงความรู้สึกที่ด้อยกว่าในอาชีพการงาน

ในความคิดของหวา ลี่ฟาง ฟังดูเหมือนว่าหลิง อี้หรานกำลังอยู่ในภาวะคับขัน เมื่อพิจารณาว่าเธอเคยเป็นทนายความที่ผู้คนต่างพากันชื่นชมในฐานะบุคคลทางปัญญา แต่หลิง อี้หรานในตอนนี้กลับทำงานเป็นพนักงานส่งอาหาร มันไม่ต่างจากงานก่อนหน้าของเธอในฐานะคนกวาดถนนมากนัก