พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 478

อี้ จิ่นหลี ก้มลงเล็กน้อยและกระซิบที่หูของหลิง อี้หราน “ไม่เร็วเหรอ?”

“...” หลิง อี้หรานรู้สึกเขินอาย เธอจะสามารถตอบคำถามได้ยังไง?

คุณยายของเธอถอนหายใจ จับมือของเธอมากุมไว้ แล้วกล่าวว่า “หลานต้องรีบหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นยายอาจจะไปงานแต่งของหลานไม่ทัน”

หลิง อี้หรานตกใจมากเมื่อยายของเธอจับมือเธอไว้ เธอรู้ว่ามือของยายผอมซูบลงกว่าเมื่อก่อน หลิง อี้หรานสามารถสัมผัสถึงกระดูกข้อมือของคุณยายได้อย่างชัดเจนจากการที่คุณยายเอามือโอบเธอไว้

ราวกับว่ามีเพียงผิวหนังบาง ๆ หุ้มกระดูกของเธอไว้ แต่ไม่มีเนื้อ

คุณยาย… ผอมซูบกว่าที่เธอคิด

หลิง อี้หรานรู้สึกขมขื่นในใจ ใบหน้าของเธอพลันแสดงออกถึงความโศกเศร้า

“นี่ ทำไมเธอถึงเศร้าอีกแล้วล่ะ?” คุณยายตีหลังมือของหลิง อี้หรานเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ยายรู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าหลานสบายดีและมีคนดูแลหลานได้ ยายคงหาเหตุผลให้ตัวเองได้ถ้าได้เจอแม่ของหลานอยู่ที่นั่น”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะคุณยาย!” หลิง อี้หรานกล่าวออกมาอย่างเร่งรีบ หลิง อี้หรานเป็นคนเชื่อในโชคลาง แต่เธอกลัวว่าคุณยายของเธอจะจากไปจริง ๆ มีเพียงคุณยายเท่านั้นเพียงคนเดียวที่ห่วงใยเธอในฐานะคนในครอบครัวเดียวกัน!

“ก็ได้ ยายจะไม่พูดแล้ว ยายจะมีชีวิตอยู่อีกสักสองสามปีเพื่อดูหลานแต่งงาน ยายควรได้เห็นว่าหลานมีลูกด้วย” คุณยายกล่าวพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

หลิง อี้หรานรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อยและนำขนมอบที่เธอซื้อมาให้คุณยายชิม ทั้งสามคนพูดคุยกันมากขึ้นเล็กน้อย คุณยายจึงถามอี้ จิ่นหลีเกี่ยวกับครอบครัวของเขา คุณยายจึงพบว่าอี้ จิ่นหลีเหลือคุณปู่เพียงคนเดียว เขาสูญเสียพ่อไป และยังถูกแม่ทอดทิ้งตั้งแต่ตอนที่เขายังเด็ก เธอจึงอดไม่ได้ที่จะแสดงความเห็นอกเห็นใจผ่านสายตาของเธอ