พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 814

กวาน ลี่หลี่ยิ้มอย่างผู้ชนะ ขณะที่หลิง อี้หรานถูกเพื่อนร่วมงานเยาะเย้ย ซึ่งในตอนแรกพวกเขาต่างให้การต้อนรับเธอเป็นอย่างดีที่บริษัท

นี่คือสิ่งที่เธอต้องการเห็น ยิ่งหลิง อี้หรานต้องอับอายมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งพอใจมากเท่านั้น!

ถ้าไม่ใช่เพราะหลิง อี้หราน เธอจะถูกไล่ออกจากบริษัทเดิมและต้องดิ้นรนหางานใหม่ได้อย่างไร?

เพื่อนร่วมงานชายเริ่มทนไม่ไหวแล้วพูดว่า “พวกเธอทุกคนเป็นอะไรไป? หลิง อี้หรานไม่เคยบอกว่าเธอจะจ่ายค่าอาหารสักหน่อย ทุกคนก็กินกันไปหมดแล้ว เรามาแชร์ค่าอาหารกันเถอะ”

คนอื่นต่างรู้สึกอายเมื่อเขาพูดออกมาอย่างนั้น

ท้ายที่สุดมันเป็นความจริงที่หลิง อี้หรานไม่เคยพูดว่าจะจ่ายค่าอาหารให้ นอกจากนี้ ทุกคนในห้องต่างก็ทำงานในบริษัทเดียวกัน จึงไม่มีใครกล้าพูดว่าจะไม่จ่าย

เพื่อนร่วมงานชายคำนวณว่าทุกคนต้องจ่ายเท่าไรและถามบริกรสำหรับบิล แต่ได้รับแจ้งว่า “มีคนจ่ายค่าอาหารให้ไปแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องจ่ายอีก”

“อะไรนะ?” ทุกคนในห้องส่วนตัวต่างตกตะลึง

‘มีคนจ่ายเงินค่าอาหารแล้ว? นั่นมันมากกว่า 70,000 ดอลลาร์เชียวนะ!’

“มันอาจจะเป็นเรื่องผิดพลาดหรือเปล่า? ที่นี่ยังไม่มีใครจ่ายนะคะ” กวาน ลี่หลี่ถาม

“ไม่มีอะไรผิดพลาดหรอกครับ” บริกรยิ้มและออกจากห้องส่วนตัวไป

ทุกคนในห้องต่างมองหน้ากัน

‘จ่ายทั้งหมด? ใครเป็นคนจ่ายค่าอาหารให้พวกเรา?’

จากนั้น สายตาของทุกคนก็เพ่งไปที่หลิง อี้หรานโดยไม่รู้ตัว หลิง อี้หรานหยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมาด้วยมือสั่นเทา แล้วพูดว่า “เอ่อ... ถ้าจ่ายไปแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ...”

เธอจึงเดินโซเซออกจากห้องส่วนตัว

เธอรู้สึกเวียนศีรษะจนมองไม่เห็นทางข้างหน้าอย่างชัดเจน

‘คนที่จ่ายค่าอาหารคือ... อี้ จิ่นหลีเหรอ? มีแค่เขาเท่านั้นที่จะเรียกเก็บเงินมากกว่า 70,000 ดอลลาร์อย่างเงียบ ๆ’

‘เราเลิกกันแล้ว แต่ก็ยังต้องเป็นหนี้เขาอยู่อีก’

หลิง อี้หรานยิ้มเหยเก ‘เราเลิกกันแล้ว ฉันบอกกับตัวเองว่าต่อจากนี้ไปฉันจะพึ่งพาตัวเองได้เท่านั้น แต่… วันนี้ ฉันกลับปล่อยให้อี้ จิ่นหลีช่วยฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า’

เธอค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินทีละก้าว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเดินออกมาจาก Drunken Days ได้อย่างไร

“อืม...” จู่ ๆ เธอก็ก้มตัวและทิ้งตัวลงข้างถนน

เธอไม่ได้กินอะไรมากในเย็นวันนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้อาเจียนอะไรออกมา

‘มึนหัวมาก...’ เธอรู้สึกเวียนหัวและท้องของเธอก็ปั่นป่วน เธอเห็นเพียงความมืดมิดและแสงไฟจากนีออนเท่านั้น

‘ฉันเมาเหรอ?’

‘คิดว่าอย่างนั้นนะ!’

เธอรู้สึกราวกับว่าตัวของเธอกำลังลอยขึ้นและใบหน้าของแม่กับยายก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ

พวกเขายิ้มส่งจาง ๆ ให้เธอราวกับว่าพวกเขากำลังบอกให้เธอเข้มแข็ง แม้ว่าเธอจะอยู่คนเดียว เธอก็ต้องเข้มแข็งและเอาตัวรอดให้ได้

“ฉันต้อง… รอด…” เธอพึมพำ

เธออยากให้คนที่เธอรักแน่ใจว่าพวกเขาจะได้พักผ่อนอย่างสงบสุข

มันจะไม่เป็นอะไร แม้เธอจะอยู่คนเดียวก็ตาม

ต่อให้เธอไม่มีใครให้พึ่งพาก็ไม่เป็นไร

“จากนี้ไปฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังลอดผ่านรูหูของเขา ขณะที่เธอคิดว่า ‘มันคือใคร? ใครเป็นคนพูด?’

“อี้หราน พึ่งพาฉันให้มากกว่านี้ ฉันชอบให้เธอพึ่งพาฉัน ฉันต้องการให้เธอพึ่งพาจนกว่าเธอจะทนไม่ได้ที่จะจากฉันไป”