พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 841

“ถ้าฉันคบกับกู้ ลี่เฉิน อย่างน้อยเขาก็คงจะไม่ทำกับฉันเหมือนเล่นเกมส์แบบนี้... “ เธอยังคงพูดต่อไป

‘หยุด พอได้แล้ว’ เขาไม่อยากได้ยินคำพูดว่าเธอจะกลับไปหากู้ ลี่เฉินอีกต่อไป

ทันใดนั้น เขาก้มศีรษะลงและกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากบางของเธออย่างแรงจนกลืนกินเสียงของเธอไปทั้งหมด

หลิง อี้หรานรู้สึกตกใจ เธอไม่คิดว่าอี้ จิ่นหลีจะจูบเธอแบบนี้ ‘อะไรกัน? เราเลิกกันแล้วนี่!’

‘ฉันไม่อยากจูบแบบนี้!’

หลิง อี้หรานดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง

แต่ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรุกล้ำเธอหนักขึ้นเท่านั้น เขาจับมือเธอไว้แน่นและไม่ยอมให้เธอขยับหนีไปไหน

หลังจากที่เขาผละริมฝีปากออก เขาก็กดหน้าของเขาแนบกับหน้าผากของเธอ และพูดอ้อนวอนด้วยเสียงพึมพำ “อย่า... ไปหากู้ ลี่เฉิน เข้าใจไหม?”

เสียงนั้นดึงเธอกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกคร้ง “อี้ จิ่นหลี คุณเป็นใครถึงมาพูดแบบนี้กับฉัน?”

ดวงตาที่สว่างไสวของกลับเปลี่ยนเป็นโกรธ

เขาจ้องมองเธอขณะที่เธอจ้องกลับมาที่เขา

ดูเหมือนว่าบรรยากาศจะตึงเครียดกว่าเดิม

ทันใดนั้น ร่องรอยของความเจ็บปวดก็ทวีคูณเพิ่มขึ้นจากหัวเข่าของเธอ หลิง อี้หรานขมวดคิ้วและงอร่างกายของเธอเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว จากนั้นมือของเธอก็แตะเข้าที่หัวเข่า

แน่นอนว่าเขาสังเกตเห็น "เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?”

“ไม่... ไม่มีอะไร...” เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อยเพื่อยับยั้งความเจ็บปวดที่หัวเข่าของเธอ

ครั้งล่าสุดที่อาการปวดหัวเข่าของเธอเกิดขึ้น บ่อยครั้งมันก็มักจะมา ๆ หาย ๆ ในช่วงนี้ บางครั้งอาการอาจจะเบาบาง แต่บางครั้งมันก็เจ็บมาก

ทันใดนั้นเขาก็เลิกกระโปรงยาวของเธอขึ้นมา

“อ๊ะ!” เธอตกใจมากกับการกระทำของเขา ในขณะที่เขาจ้องมองหัวเข่าทั้งสองข้างของเธอ

“เกิดอะไรขึ้นกับหัวเข่าของเธอ?” เขาถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“มันก็แค่อาการเดิม ๆ เดี๋ยวก็หายแล้ว คุณอี้ ฉันให้รูปคุณไปแล้ว คุณจะไปได้หรือยังคะ?” เธอเริ่มพูดไล่เขา

เธอยังพูดไม่ทันจบประโยค เขาก็อุ้มเธอเข้าไปในอ้อมกอดเสียก่อน

จากนั้นเขาก็พาเธอออกมาจากห้องเช่าก่อนที่เธอจะรู้ตัว

“อี้ จิ่นหลี คุณกำลังทำอะไร? ปล่อยฉันนะ” เธอร้องออกมา โดยไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

ริมฝีปากบางของเขาประกบกันเป็นเส้นตรงขณะที่เขาพาเธอไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกล

“ปล่อยฉันลง!” เธอพยายามดิ้นรนเพื่อหนี

“ตะโกนต่อไปถ้าเธออยากให้คนมาเห็น” เขาพูด หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธที่แม้แต่เขาเองก็ไม่เข้าใจ

‘ฉันโกรธอะไร? ฉันโกรธที่เธอไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่หัวเข่าของตัวเองหรือเปล่า? หรือฉันโกรธที่เธอดูแลร่างกายของเธอไม่ดี?’

ในไม่ช้า อี้ จิ่นหลีก็อุ้มหลิง อี้หรานเข้าไปในรถ คนขับที่รออยู่ที่รถได้ลงมาเปิดประตูทันทีที่เห็นอี้ จิ่นหลี

อี้ จิ่นหลีเข้าไปในเบาะหลังพร้อมกับหลิง อี้หรานในอ้อมแขนของเขา เขาบอกคนขับว่า "ไปโรงพยาบาลหมิงเต๋อ"

เป็นโรงพยาบาลที่เดียวกันกับที่เธอเคยได้รับการรักษาอาการปวดข้อและมดลูก