พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 842

“ไม่ ขอบคุณ มันก็แค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อย ฉันไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาลแล้ว” หลิง อี้หรานโพล่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“สตาร์ทรถ” อี้ จิ่นหลีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชากับคนขับ

คนขับสตาร์ทรถและขับไปที่โรงพยาบาล

หลิง อี้หรานรู้ดีว่าถ้าอี้ จิ่นหลีตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง เขาจะทำมันให้เสร็จ

ดังนั้นเธอจึงนั่งเงียบ ๆ เพราะเธอไม่สามารถหนีออกมา เธอจึงทำได้แก้ปัญหาโดยการยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งที่เธอได้เรียนรู้มากที่สุดคือการอดทนและการยอมรับความจริง

เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เธอนั่งเงียบและยอมเขาโดยดี

เธอนั่งเงียบ ๆ ในรถด้วยใบหน้าซีดเล็กน้อยพลางขมวดคิ้ว ดวงตารูปอัลมอนด์ที่สดใสของเธอหลุบลงต่ำขณะที่มือของเธอกุมหัวเข่าเอาไว้ เส้นเลือดสีฟ้าที่หลังมือของเธอโผล่ออกมา ราวกับว่าเธอกำลังระงับความเจ็บปวด

“เจ็บไหม?” เขาอดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่ค่ะ ไม่เจ็บเท่าไหร่” เธอตอบเขาด้วยเสียงแผ่วเบา ถ้าเทียบกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับจากการยืนเป็นเวลานานเมื่อสองสามวันก่อนกับในวันนี้ ความเจ็บปวดของเธอน้อยลงกว่าเดิมแล้ว

เขาเม้มริมฝีปากบาง “เธอไม่ได้ไปตรวจสุขภาพที่หมิงเต๋อใช่ไหม?”

“โรงพยาบาลนั้นไม่เหมาะกับฉันหรอก” เธอตอบ โรงพยาบาลเอกชนแบบนั้นคงจะราคาถูกสำหรับคนรวยในเมืองเฉินเท่านั้น

ตอนนี้เธอเป็นเพียงผู้ช่วยทนายทนายที่มีเงินเดือนเพียง 7,000 ดอลลาร์ต่อเดือน เธอจะมีหน้าไปรักษาที่โรงพยาบาลแบบนั้นได้อย่างไร?

นอกจากนี้อาการเจ็บปวดในข้อต่อของเธอไม่ได้สามารถรักษาให้หายขาดได้ในชั่วข้ามคืน