พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย นิยาย บท 854

“ใช่ค่ะ”

“แล้ว… น้องชายของคุณไปไหนแล้วครับ”

เธอตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเขาพูดคำว่า ‘น้องชาย’ ครั้งหนึ่งเธอเคยรู้สึกใกล้ชิดกับคำนั้นมาก แต่ตอนนี้มันกลับรู้สึกห่างไกลเหลือเกิน

“เขา… กลับไปบ้านของเขาแล้ว ฉันแค่พาเขามาอยู่ด้วยชั่วคราว” หลิง อี้หรานพึมพำ จากนั้นเธอก็กลับไปที่นั่งของตัวเอง ก้มศีรษะลงและเริ่มทานอาหารต่อ

กวอ ซิ่นหลี่เพียงจ้องมองที่หลิง อี้หราน

‘ทำไม ‘น้องชาย’ คนนั้นที่ดูตัวติดเธอกลับทิ้งเธอไป?’

‘ตอนนี้เธออยู่คนเดียวเหรอ? หมายความว่าฉัน... มีโอกาสใช่ไหม?’ ความคิดนั้นผุดขึ้นชัดเจนเรื่อย ๆ ในใจของเขา

ทั้งสองคนในร้านอาหารไม่ได้สังเกตเห็นรถเก๋งสีดำที่จอดอยู่ไม่ไกลจากร้านอาหาร

ชายในรถกำลังจ้องมองพวกเขาผ่านหน้าต่าง

เกา ฉงหมิงไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ เขามองไปที่เจ้านายของเขาด้วยความกลัว ก่อนที่จะมองไปที่ หลิง อี้หรานและชายที่ชื่อกวอ ซิ่นหลี่ในร้านอาหาร

หลังจากทราบตำแหน่งปัจจุบันของหลิง อี้หรานแล้ว นายน้อยอี้ก็ให้เขาขับรถมาที่นี่ และ... เขาก็จับตาดูเธอ

‘เมื่อไหร่เขาจะหยุดจับตาดูเธอ?’

เกา ฉงหมิงแค่ต้องการให้หลิง อี้หรานและชายคนนั้นทานอาหารเสร็จเร็ว ๆ นี้

หลังทานอาหารกลางวันเสร็จ หลิง อี้หรานต้องกลับไปที่สำนักงานกฎหมาย กวอ ซิ่นหลียืนยันที่จะขับรถไปส่งเธอที่นั่น

“ผมมีอะไรต้องทำแถวนั้นพอดี ยังไงเราก็จะไปในทางเดียวกัน งั้นให้ผมจะไปส่งคุณแล้วกันนะ” กวอ ซิ่นหลี่พูด

“ถ้าอย่างนั้น ขอบคุณค่ะ…” หลิง อี้หรานพูด

หลังจากขึ้น กวอ ซิ่นหลี่ก็ถามเกี่ยวกับคดีนี้และความเป็นไปได้ที่อาหลีจะได้รับค่าชดเชย

“มีโอกาสน้อยมากค่ะ” หลิง อี้หรันลังเลแต่ยังคงตอบ “เท่าที่ฉันรู้มา ผู้กระทำผิดได้ย้ายทรัพย์สินทั้งหมดของพวกเขาออกไปที่อื่นแล้ว พวกเขาจึงไม่มีทรัพย์สินอะไรที่อยู่ภายใต้ชื่อของพวกเขาและทรัพย์สินที่โอนไปทั้งหมดจะได้รับการโอนคืนอีกครั้ง เว้นแต่เราจะสามารถตรวจสอบได้ว่ามีอะไรที่พวกเขาครอบครองโดยใช้ชื่อของตัวเองอยู่อีกบ้าง ไม่อย่างนั้นเราจะชนะคดีได้โดยไม่ได้รับเงินอะไรเลย”

“มีคนแบบนี้อยู่ได้โลกนี้ได้ยังไงกัน?ทำร้ายคนอื่นทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่!” กวอ ซิ่นหลี่พุดออกมาอย่างโกรธเคือง

“มีคนแบบนี้มากมายในโลกค่ะ” หลิง อี้หรานพูด บางครั้งความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ก็ชั่วร้ายเกินจินตนาการได้

มันเหมือนกับที่เธอต้องติดคุกเพราะพยานรับติดสินบนมาแล้วให้ความเท็จแก่คดีความของเธอ

คนเหล่านั้นสนใจแต่เรื่องเงินเท่านั้น พวกเขาไม่เคยคิดว่าคนที่พวกเขาให้การเป็นพยานจะต้องติดคุกอย่างไม่ยุติธรรมและจะต้องทนทุกข์ทรมาณโดยเปล่าประโยชน์พร้อมกับชีวิตที่พังทลายลงไป

กวอ ซิ่นหลี่คิดเกี่ยวกับการติดคุกของหลิง อี้หราน “ถ้า... ผมรู้จักคุณก่อนหน้านี้”

“หืม?”

“ก็... บางทีผมอาจจะช่วยคุณได้ บางที... คุณอาจจะไม่จำเป็นต้องทนทุกข์มากขนาดนั้น” เขาพูด

หลิงอี้หรานยิ้ม กวอ วิ่นหลี่เป็นแค่คนธรรมดา แม้ว่าเขาจะแก่กว่าเธอ แต่เขากลับไม่เห็นด้านมืดของโลกมามากนัก

“ถึงคุณจะรู้จักฉันมาก่อนหน้านี้ก็ตาม แต่มันก็จะไม่เปลี่ยนแปลงอะไร” เธอพูด แม้ว่าคำพูดของเธออาจจะทำลายความตั้งใจที่ดีของเขา แต่เธอก็ไม่อยากให้ความหวังกับเขา