พลาด นิยาย บท 32

ฉันหมดแรงลงไปนั่งกับพื้น ก่อนที่แฟนฉันจะก้มลงมาอุ้มขึ้นไปนอนบนเตียง แฟนฉัน ใช่แฟนฉันเอง สด ๆ ร้อน ๆ

“กว่าจะตกลง” เขาบ่นพึมพำและกอดฉัน ฉันเหงื่อท่วมตัว ไม่ต้องนึกถึงเขานะ ท่วมมากกว่าฉัน แต่เขาคงชิน เพราะน่าจะออกกำลังกายเล่นกล้ามมาเยอะ

“อย่านอกลู่นอกทางแล้วกันค่ะ อย่าหาว่าไม่เตือน”

“ขู่แล้วเหรอ”

“ค่ะ หวานรู้ว่าพี่ที ไม่ธรรมดา อย่าให้หวานจับได้นะคะ”

นี่คือคำขู่สุดท้ายของฉันที่อเมริกา ฉันคบกับเขาและทำงานไปด้วย เขาส่งข้าวส่งน้ำดูแลฉันดีมาก ฉันเองก็ดูแลเขาดี เอาตัวเองไปเสิร์ฟให้เขาถึงเตียงแทบทุกวัน ไม่นานเขาเองก็ดูงานเรียบร้อย และกลับไทยมาก่อน จากนั้นเราวีดีโอคอลกันทุกคืน บางทีก็หลับไปพร้อม ๆ กันเหมือนเด็ก ๆ ฉันเองไม่ได้เห็นตุกติกอะไร เพราะเขาก็ไม่มีท่าทีแปลก ๆ เลย และวันนี้ฉันกลับมาถึงไทยแล้วโดยไม่บอกเขา

พอถึงก็นัดเจอณีเวียเลย... แน่นอนณีเวียดราม่าอีกแล้ว! ทะเลาะกับพ่อ เหอะ ไม่ให้ทะเลาะได้ไงแม่เสียไม่ถึงเดือน พ่อพาเมียใหม่มาอยู่บ้านแล้ว จิกกัดมันไม่เลิก มันออกมาทำงานข้างนอกแต่ ซื่อบื้อไม่อ่านเอกสารให้ดี กลายเป็นว่า ไปเซ็นสัญญาเป็นคู่ควงเขาอีก... และเขาก็ไม่ใช่ใคร คุณเซ็นสุดหล่อ! ที่เป็นว่าที่คู่หมั้นมัน แน่นอนมันไม่รู้ ฉันก็ไม่อยากบอก ยังไงมันก็กินกันแล้ว ให้กินกันไปก่อน เพราะยังไงก็ต้องแต่งกันอยู่ดี

หลังจากนัดเจอเพื่อนเมื่อคืน ตกเช้าก็รีบมาหาแฟนที่โรงแรม แอบเซอร์ไพรส์เบา ๆ นะเนี่ย ไม่ต้องอิจฉานะ แฟนฉันเป็นเจ้าของโรงแรมจ้ะ รวยไหมก็ทายเอากทม. และภูเก็ต เก๋ ๆ

ฉันมาถึงเลขาหน้าห้องก็ไม่รู้ไปไหน ฉันเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานเขาเลย จะอยู่ไหมนะ?

เชี่ย! อยู่ ๆ เลขาพี่ทีก็รีบดีดตัวลงจากตักเขา มึง! มึงทำอะไรกัน อดไว้ก่อนน้ำหวาน ถามเช็คความตอแหลคนก่อน...

“ทำอะไรเหรอคะพี่ที” เลขาเขารีบวิ่งออกไป ก่อนที่พี่ทีจะวิ่งมากอดฉัน

“มาไม่บอก ถึงเมื่อไหร่ เซอร์ไพรส์อีกแล้ว” เออ กูก็เซอร์ไพรส์เหมือนกัน

“ทำอะไรกับเลขาคะเมื่อกี้... กินกัน?” เขาตกใจมองหน้าฉัน แปลกใจล่ะสิ ทำไมฉันถึงถามเรียบ ๆ ไม่โวยวายอะไร

“หวานคือ…” ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะใช้นิ้วชี้เรียว ๆ ชี้หน้าคม ๆ นั้น

“ถ้าพรุ่งนี้ อินี่ยังทำงานที่นี่ พี่ทีตาย” ฉันกำลังจะหันออกไป แต่โดนเขากอดไว้ก่อน

“โอเค ๆ หวาน เดี๋ยวไล่ออกวันนี้เลย” ฉันไม่สนใจสะบัดแขนเดินออกมาหาเลขาเขาหน้าห้อง แน่นอนเขาเดินตามมาด้วย

สายตาฉันหันไปจ้องพี่ที สลับกับเลขาคนนี้

“วันนี้ทำงานที่นี่วันสุดท้ายนะ” เลขาคนนั้นดูตกใจ และร้องไห้ออกมา

ฉันไม่พูดอะไรสักคำ ขี้เกียจพูด น้ำตาก็ไม่ไหล ไม่อยากร้อง ก่อนจะรีบเดินออกมาเพราะนัดเพื่อนไว้ พี่ทีเองก็เดินตามฉันมาติด ๆ พยายามอธิบายนั่นนี่ ฉันไม่ได้ฟังว่าเขาพูดอะไรบ้าง ปล่อยให้พูดไปเถอะ

“หวานจะไปหาณีเวียที่ห้างคุณเซ็น” เขารีบพยักหน้าก่อนจะจับมือฉันเดินมาที่รถสปอร์ทที่ลานจอดรถ

พอขึ้นมาในรถ สายตาฉันก็สำรวจทุกซอกทุกมุมอัตโนมัติ รวมไปถึงคอนโซลหน้ารถสปอร์ท ที่มันมีรอยครีมทาผิวผู้หญิงติดอยู่ มึง... อีกแล้วนะอีพี่ที

“รอยอะไร?” เขาละสายตาจากถนน ก่อนจะรีบโบกมือปฏิเสธ

“ฝุ่นมั้งหวาน”

“ไม่ได้โง่นะพี่ที กลับมาแล้วอดอยากรึไง” เขาได้แต่กุมขมับ พยายามอธิบายฉัน ซึ่งฉันเอง ไม่โวยวายต่ออะไร ถามเรียบ ๆ แต่เฉียบคม คมแทบจะปาดคอมันตรงนี้

“พี่รักหวานคนเดียวนะ” นั่นไง กูเดาไว้ไม่มีผิดมันต้องพูดแบบนี้ แฟนกู

มันเสือ!

ฉันไม่ตอบแต่ก้มลงไปเปิดดูเกะหน้ารถแทน กูเจออีกแล้ว! ดอกจิก! อีพี่ที ถุงยางเป็นแผง!

ฉันหยิบมันขึ้นมา เขาตกใจตบไฟเลี้ยวจอดข้างถนน ทันที

“หวาน เอ่อ มันนานแล้วนะ สงสัยติดไว้ในรถนานแล้ว พี่ลืมทิ้ง”

เชื่อ เชื่อมาก!

“หวานไม่ได้ว่าอะไรหนิคะ ก็ดี ต่อไปนี้เราก็ใส่ถุงยางแล้วกันเนอะ พี่ทีมีเยอะนิ” เขารีบคว้าจากมือฉันโยนทิ้งหลังรถ

“ไม่เอาหวาน ไม่ใส่” ทำหน้าเศร้า และเอื้อมมือมาบีบขาฉัน ถามว่า

โมโหมั้ย โมโหนะ แต่ฉันไม่ใช่พวกดราม่าบ้านแตก ฉันจะจัดการมันช้า ๆ ให้ตายคามือฉันนี่ล่ะ คอยดู

ฉันไม่ตอบเขา จนเขาถอนหายใจและขับรถมาถึงตึกคุณเซ็น อื้ม…

เห็นความใหญ่โตฉันก็เลิกห่วงณีเวียไปเลย ขอแค่ให้คุณเซ็นเลิกเป็นเสือแล้วจริง ๆ ได้ไม่ต้องเหมือนคนบางคนแถวนี้

“พี่ที หวานจะไม่ทะเลาะกับพี่นะคะ หวานไม่อยากให้เพื่อนเครียด”

ฉันลงจากรถและพูดลอย ๆ มาถึงก็เห็นณีเวียอยู่กับคุณเซ็น หาตัวง่ายมาก

ออร่าวิ้ง ๆ ทั้งคู่ ณีเวียทักทายพี่ทีเสร็จ ฉันเลยรีบดึงตัวเพื่อนออกมา ก่อนที่พี่ทีจะเริ่มปรึกษาคุณเซ็น จะเรื่องอะไรล่ะ ก็เรื่องเมื่อกี้นั่นล่ะ ฉันพอจะได้ยินมาบ้าง

“กูซวยฉิบ” แค่คำนี้ก็รู้แล้ว

ฉันช้อปปิ้งกับณีเวีย แน่นอนมันซื้อทุกอย่างที่ขวางหน้า รูดกระเป๋าไป

เป็นล้าน อะไรจะสุดขนาดนี้ มันบอกอยากให้คุณเซ็นเบื่อมัน ยกเลิกสัญญาบ้า ๆ นี้

แกเข้าใจผิดแล้วเพื่อน ยังไงก็ต้องแต่งกับเขา

พอฉันช้อปปิ้งกับณีเวียเสร็จ ก็กะจะกลับบ้านเลย ไม่บอกพี่ทีหรอก

ปล่อยมัน จะไปแรดที่ไหนก็ไป

แต่พี่ทีก็ไม่ได้แรดที่ไหน อยู่ ๆ ก็ขับรถมาจอดหน้าฉันแล้ว

“หวาน พี่หาตั้งนาน ป่ะพี่ไปส่ง” ฉันได้แต่ถอนหายใจจำใจขึ้นรถเขาตามเดิม

“หวานหิวมั้ย” เขาเอื้อมมือมาบีบมือฉันเบา ๆ เหอะนั่นไงเดิม ๆ

“ไม่ค่ะ ไม่หิว อยากกลับบ้าน” ฉันไม่สบตาสายตาเจ้าเล่ห์นั่น กลัวตัวเองใจอ่อน เพราะอยู่ที่นู่นก็ขาดมานานเหมือนกัน ฉันก็ต้องอยากบ้างล่ะ

“พี่หิว...” เฮ้อ ฉันได้แต่ถอนหายใจ และตัดสินใจหันไปมองหน้าคม ๆ นั้น

“หิวอะไรพี่ที เฮ้อ อยากเอาใช่มั้ย ไปค่ะ” เขาดูตกใจนิดหน่อยก่อนจะจับมือฉันไปหอม เออ อยากปลดปล่อยเหมือนกัน เอาก็เอา

เขาพาฉันมาที่คอนโดเขา นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมา ปกติเห็นแต่ในวีดีโอคอล เปิดห้องมาปุ๊บ สายตาฉันก็เริ่มสำรวจทันที...

ไม่มีร่องรอยผู้หญิง ไม่มีกลิ่น ไม่มีเศษผม

“ไม่เคยพาใครมาเหรอคะ? ปกติพาสาว ๆ ไปกินที่ไหน” เขามองฉันก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน

“สาว ๆ อะไรหวาน นี่มันพื้นที่ส่วนตัว ใครก็มาไม่ได้หรอกนอกจากหวาน” ฉันเบะปาก พลางมองสำรวจรอบ ๆ

“มาไม่ได้แล้วพาไปไหน?”

“โรงแรม แต่แค่เมื่อก่อนนะหวาน เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้ว”