พลาด นิยาย บท 34

“ลงไป! หวานจะกลับ!” พี่ทีเปิดประตูรถและเดินอ้อมมาดึงแขนฉันขึ้นไปอุ้มขึ้นพาดบ่า ฉันดิ้นทุรนทุรายทุบหลังเขา ทุกคนมองเป็นตาเดียว แต่ไม่มีใครเข้ามาช่วย

“ปล่อย! อย่าเอามือสกปรกมาจับตัวหวาน” เขาใช้คีย์การ์ดเปิดห้อง

ก่อนจะโยนฉันลงบนเตียง

‘กริ่ง’ อยู่ ๆ มีคนมากดกริ่งที่ประตูก่อนที่พี่ทีจะไปเปิด และเดินกลับมาจับกระเป๋าสะพายผู้หญิงใบนึงโยนออกไป...

มันพาผู้หญิงคนอื่นมาที่นี่ด้วย

เขาล็อคประตูห้องและเดินมาจับแขนฉัน

“หวาน... พี่ขอโทษ หวาน...”

“เลิกกันเถอะ”

“ไม่เอาหวาน ไม่เลิก ไม่เลิก” เขาตาแดงก่ำ จ้องหน้าฉัน ทวนคำซ้ำ ๆ

จนน้ำตาไหลออกมา

“หวานไม่ได้โง่นะ หวานรู้ทุกอย่างที่พี่ทำ! หวานให้โอกาสพี่เมื่อคืนนี้เอง ทำไมเหรอพี่ที หวานดีไม่พอ? หรือรสเซ็กส์ของหวานไม่ถูกใจพี่?” เขาจ้องฉันทั้งน้ำตา ต่างกับฉัน ไม่มีน้ำตาไหลมาสักหยด

“พี่เลวเองหวาน...” เขาจับมือฉันแน่น

“ใช่ พี่มันเลว เลวกว่าที่คิดไว้เยอะด้วย หวานพอแล้วค่ะ หวานขอไปเจอคนดี ๆ ดีกว่า พี่เลวเกินกว่าหวานจะรับไหว” ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะชนไหล่หนา ๆ ไปหยิบกุญแจรถตัวเองบนโต๊ะ

เขาสะอื้นไห้อยู่ข้างเตียง

“หวาน... พี่ไม่เลิกได้ไหม” ฉันไม่สนใจ ปิดประตูห้องใส่เขา ก้าวยาว ๆ ออกมา ก่อนที่น้ำตาที่กลั้นไว้ทั้งหมดจะไหลออกมาเป็นทาง

คำว่าเลว... คงจำกัดไม่หมดกับผู้ชายคนนี้ ฉันรักเขา... ฉันให้โอกาสเขา ทำไมเหรอ? ทำไมเขาไม่เห็นค่าโอกาสฉันเลย และทำไม... ทำไมเขาไม่เห็นค่าความรักฉันเลย

ฉันวิ่งออกมาจากคอนโดนั้นทั้งน้ำตา เปิดประตูขึ้นรถ ก้มหน้าจับพวงมาลัยแข็ง ๆ ไว้แน่น... ฉันปล่อยให้ก้อนสะอื้นก้อนสุดท้ายมันพรั่งพรูออกมาให้หมด ให้มันจบ! ให้มันจบที่ตรงนี้! กับคนคนนี้ ฉันพอแค่นี้ ฉันจะไม่ร้องไห้เพราะความเลวของเขาอีก มันไม่คุ้มค่าเลยกับน้ำตาที่เสียไป... พอ!

ฉันหายใจเข้าลึก ๆ โทรหาเพื่อนทุกคน ไม่มีใครรับ ให้ตายเถอะ พวกแกอาจจะอยู่กับแฟน อาจจะทำธุระ แต่ตอนนี้ฉันต้องการพวกแกจริง ๆ

ฉันขับรถมาถึงบ้าน จอดรถเช็ดคราบน้ำตาให้หมด จัดเสื้อผ้าให้ดี สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกลับเข้าไปเป็นน้ำหวานลูกสาวคนสวยของพ่อกับแม่เหมือนเดิม

“หวาน... กลับดึกจังเลยลูก เป็นอะไรรึเปล่า” ฉันไม่กล้าสบตาแม่

เป็นอะไรรึเปล่า’ คำ คำนี้ ทำให้ฉันเหมือนจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว และมันไม่ไหว

แล้วจริง ๆ

“แม่คะ ฮึก ๆ แม่คะ ฮือ...” ฉันวิ่งไปกอดแม่แน่น แม่ไม่ถามฉันว่าเป็นอะไร ได้แต่ลูบผมฉันเบา ๆ

“ลูกอยากร้องใช่มั้ย ลูกร้องเลย ร้องให้หมด ลูกไหวเมื่อไหร่ค่อยเล่าให้แม่ฟังนะ” ฉันพยักหน้ากดก้อนสะอื้นไว้ ปากสั่นระริกพยายามเม้มปากแน่น ๆ

ไม่อยากให้เสียงสะอื้นไห้ ดังออกมาให้พ่อได้ยิน

“แม่คะ ฮึก... ถ้าแฟนแม่เจ้าชู้ แม่จะทำยังไง ฮือ ๆ” แม่พละกอดฉัน

ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

“หวาน ผู้ชายไม่เจ้าชู้เหมือนงูไม่มีพิษลูก ถ้าลูกเจ็บลูกไม่ไหว ลูกก็พอเถอะ ลูกอย่าให้พิษมันทำร้ายลูกไปมากกว่านี้ เพราะลูกอาจจะตายได้”

ฉันพยักหน้าสะอื้นไห้ ฉันพูดไม่ออก มันคงเป็นเหมือนที่แม่พูดจริง ๆ ฉันพอแล้ว ฉันวิ่งตามจับเขาแบบนี้ต่อไม่ไหวแล้ว...

เสียงโทรศัพท์ฉันดังไม่หยุด แม่ได้แต่มองและถอนหายใจ...

‘กริ้ง กริ้ง กริ้ง~’

เสียงกดออดหน้าบ้านฉันก็ดังไม่หยุดเช่นกัน แม่มองหน้าฉัน เชิงถามว่าจะเอายังไง

ฉันส่ายหน้าไปทั้งน้ำตา ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องตัวเอง ไม่ทันได้ปิดประตูห้อง เขาก็เข้ามาในบ้านก่อน

“สวัสดีครับแม่ ผมเป็นแฟนหวานครับ ผมขอโทษที่ถือวิสาสะเข้ามา…

ผมขอคุยกับหวานได้ไหมครับ” ฉันรีบปิดประตูห้อง เช็ดน้ำตาออกจากหน้าให้หมด

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“หวาน… ฮึก หวานคุยกับพี่ก่อนนะ พี่ขอโทษ นะหวานนะ” แม่ให้เขาขึ้นมาทำไม!

“...”

“หวาน พี่สัญญา พี่จะไม่ทำอีกแล้ว” โกหกซ้ำ ๆ อีกแล้ว

“...”

“หวาน... พี่ขอโอกาสอีกสักครั้งนะ ครั้งนี้พี่จะทำให้ดี พี่สาบานพี่จะหยุด พี่จะเลิกกับทุกคน” มีมากสินะ เมียในสต็อก

ฉันไม่ตอบ พยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อย ๆ หยุดเดี๋ยวนี้ แม่ง

หยุดไหล! หยุด!

“หวาน พี่อยู่ไม่ได้... ถ้าไม่มีหวาน พี่อยู่ไม่ได้จริง ๆ ฮึก ๆ” อยู่ไม่ได้งั้นเหรอ พูดมาได้ คนสารเลว

“หวาน... ฮือ ๆ พี่ตายแน่ ๆ ถ้าไม่มีหวาน พี่ขอโทษ ให้อภัยพี่นะหวาน” ตาย ๆ ไปสิ อยากเห็นคนขาดใจตายเหมือนกัน

“...”

“หวาน... พี่ข้อร้อง พี่อยู่ไม่ได้จริง ๆ อย่าทิ้งพี่ไปนะหวาน” หึ อยู่ไม่ได้

ขาดใจถ้าไม่มีฉัน ไหนดูซิ ว่าจะขาดใจตายจริงไหม! อยากเห็นคนขาดใจตาย

ฉันเดินไปหยิบคัตเตอร์บนโต๊ะ ก่อนจะเอาแอลกอฮอล์มาเช็ด ฉันต้องกรีดขนาดไหนแผลถึงจะไม่ถึง เอาแค่เลือดออกก็พอ อืม ฮึบ! ใจนึงก็กลัว

“หวาน... พี่ขอโทษ พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหวาน เปิดเถอะนะ นะหวาน”

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’ ฉันมองข้อมือกับคัตเตอร์ที่อยู่ติดกัน ภาพเรื่องราวมากมายผุดในหัวรัว ๆ มึงมันเลวอีพี่ที จะทำให้เจ็บเจียนตายเลยคอยดู!

ฉันหลับตาปี๋ ค่อย ๆ กดมีดลงไป อย่างเบามือจนเลือดแดง ๆ เริ่มไหลออกมา มันเจ็บ ๆ แสบ ๆ ฮือ ฉันค่อย ๆ ย่องไปนอนราบบนพื้น ก่อนจะปล่อยให้เลือดไหลออกมาสักพัก...

“ฮึก! แม่คะ... แม่”

“หวานเป็นอะไรลูก! วรรณเอากุญแจมาเร็ว!” ฉันนอนตาปรือดูเลือดที่ข้อมือตัวเองไหลลงพื้น อย่าตายนะหวาน อดทน แผลนิดเดียวแต่ทำไมเลือดออกเยอะแบบนี้

“หวานเปิดประตู หวานเป็นอะไร!” พี่ทีทุบประตูรัว ๆ จนฉันได้ยินเสียงกุญแจไขเข้ามา

“กรี๊ด... หวาน!” แม่ฉันกรี๊ดลั่น พี่ทีวิ่งมากอดฉันแน่น มือหนาเช็ดน้ำตาให้ฉัน ตาคมของเขามีน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

“หวาน ฮือ ๆ ทำไมทำแบบนี้หวาน! หวานทำแบบนี้ทำไม ฮือ ๆ” เขากอดฉันแน่น ร้องไห้ไม่หยุด น้ำตาลูกผู้ชายเขาไหลหยดลงแก้มฉันครั้งแล้วครั้งเล่า

“หวาน ทำอะไร!” พ่อฉันวิ่งเข้ามา ตกใจ ฉันรีบเอื้อมไปจับมือแม่แน่น ก่อนจะขยิบตาเบา ๆ ให้รับรู้ แม่มองค้อนฉัน ก่อนจะหันไปกระซิบพ่อ ช่วยลูก

หน่อยนะ ๆ

“ฮือ ๆ หวาน ลูก ไปโรงบาลก่อน” แม่ฉันเข้าทางฉันทันที พ่อรู้ก็พยายามทำเฉย แต่คงช็อคตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วล่ะ ขอโทษนะพ่อกับแม่ จบเรื่องนี้จะตี

หนูก็ได้

พี่ทีอุ้มฉันขึ้นรถ ก่อนจะรีบบึ่งมาที่โรงพยาบาล พ่อฉันเป็นคนขับ เพราะพ่อเหมือนจะเป็นคนที่มีสติสุดตอนนี้ แม่ได้แต่กดเลือดฉันไว้ ส่วนพี่นั่งที่ปลายเท้าฉัน ทั้งบีบทั้งนวด ก่อนจะก้มหัวลงมาชิดเท้าฉันอีก

“หวาน อย่าเป็นอะไรนะ พี่รักหวาน พี่รักหวานมาก พี่ไม่ทำอีกแล้ว อยู่กับพี่นะหวาน นะ ฮือ ๆ” เขาร้องไห้โฮ ฉันมองเขาและอดน้ำตาไหลไม่ได้ ช่วยไม่ได้ทำตัวเอง คนเลว

“แม่คะ หวานง่วงหวานนอนก่อนนะคะ” ฉันทำตาปรือเหมือนตัวเอง

จะหลับ

“หวาน อย่าหลับนะลูก”

“หวานไม่เอาหวาน ฮือ ๆ หวานอย่าหลับหวาน อยู่กับพี่ ฮือ ๆ”

พี่ทีร้องไห้โฮ ร้องฟูมฟายเหมือนคนบ้า

ฉันหลับตา ทำเหมือนกำลังจะตาย ก่อนที่จะมาถึงโรงพยาบาล ฉันก็ถูกอุ้มลงเตียง และเข็นไปห้องฉุกเฉินทันที