พลาด นิยาย บท 35

“ละ แล้วปกติคุณหมออยู่ แผนกอะไรคะ?” เขาเดินมาปรับน้ำเกลือให้ฉัน

“สูตินารี”

“จริงเหรอคะ” เขาคงเคยเห็นของผู้หญิงมานับไม่ถ้วนสินะ

“ผมจะโกหกทำไม สูตินารีไม่ได้ตรวจแค่ตรงนั้นนะ ดูแลตั้งแต่สมอง

จนถึงเท้า”

“ทำไมถึงเรียนด้านนี้คะ ชอบเหรอคะ” เขายิ้มและเอามือล้วงเสื้อกาวน์สองข้าง

“ผมชอบเด็ก ชอบการเกิด ไม่ค่อยชอบการตาย เผื่อแม่จะอุ้มท้อง คลอดเรามาไม่ใช่ง่าย ๆ นะ” ฉันไม่ตอบได้แต่มองหน้าเขา ขอโทษนะคะแม่ กลับไปจะให้ทำอะไรไถ่โทษก็ได้ รู้สึกผิดจริง ๆ

“แล้วถ้าหวานเครียด หวานมาปรึกษาคุณหมอได้ที่ไหนคะ” เขายิ้มและเดินไปริมหน้าต่าง โอปป้าชัด ๆ เขาไม่เหมือนพี่ทีเลย ไม่เลย เขาดูซอฟ ดูอบอุ่น อ่อนโยน

“ผมจะได้เป็นจิตแพทย์ด้วยเหรอเนี่ย” หันกลับมายิ้มให้ แล้วเดินมาหาฉันอีกครั้ง ใครอย่าเพิ่งเข้ามาตอนนี้นะ ขอร้อง อย่าเข้ามานะ

“ค่ะ งั้นไม่เป็นไร”

เขาเอามือขาว ๆ เรียว ๆ มาค้ำเตียง อีกแล้ว...

“โทรมาได้ตลอด” โทร! โทรส่วนตัวเหรอ หรือยังไง ทำไมตอนนี้ฉันโง่ล่ะ ทำไมฉันโง่ไปแล้ว เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

“บอกเบอร์มาสิ...”

“อ่อ ค่ะ ๆ 093-578**** เอ่อ” เขากดและโทรเข้ามือถือฉัน จนมันสั่น

ข้าง ๆ หัว

“นี่ไงได้แล้ว ไม่เครียดแล้วนะคนเก่ง ผมไปทำงานแล้ว หายไว ๆ ครับ”

ฉันทำตาปริบ ๆ พยักหน้ารัว ๆ สกิลการอ่อยหายไปไหน หายไปไหนหมด ออกมาสิ

เขาหันมายิ้มสี่สิบห้าองศา และล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์เปิดประตูออกไป

ฉันโสดนิ ฉันมีสิทธิ์ แคร์อะไร หมออ่อยเราขนาดนี้ เขาอ่อยเราใช่ไหม

หรือเขาเฟรนด์ลี่แบบนี้กับทุกคน ไม่หรอกมั่ง ไม่น่าใช่ ฉันไม่ได้ขี้เหร่ ออกจะสวย เผ็ด พริกสิบเม็ด!

ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาเมมเบอร์เขาทันที กลัวว่าจะหายไปไหน เมมว่าอะไรดีนะ อืม... Dr. Nine

‘ตึ๊ง~’ Line: (Dr. Nine ได้เพิ่มเพื่อนคุณจากหมายเลขโทรศัพท์)

ไลน์เด้งขึ้นมาเลย จะดูแรดไปไหม เลิกกับแฟนเมื่อวาน วันนี้ดี๊ด๊าแล้ว

แต่ช่างเถอะ แฟนเลวก่อน เราไม่ได้นอกใจเขา เขาอ่ะนอกใจเรา เฮ้อ นึกถึงแล้วอารมณ์เสีย

“พี่ผิดจริง ๆ หวาน ที่หวานให้โอกาสพี่แล้ว พี่ไม่รักษามัน แต่ทำไงได้หวาน คือพี่... เคยทำแบบนี้มาตลอด พี่ก็ยังไม่ชินเท่าไหร่ที่จะปฏิเสธใคร” ทำแบบนี้มาตลอด โอ้โห... เลว ๆ

“พี่เลวจัง ไม่เลวธรรมดานะ โคตรเลว... ไม่แปลกที่คนชื่อพราวจะไปเอากับคนอื่น ศีลเสมอกันนี่เอง แต่พี่อ่ะทำไมรับไม่ได้ล่ะ ไม่นึกถึงตอนตัวเองทำบ้าง สกปรกอ่ะ หวานเอากับคนแบบพี่ได้ยังไง”

ฉันพูดออกไปแบบเหลืออด จนบางทีแอบนึกแขยงตัวเอง ที่เคยมีอะไรกับคนสำส่อนแบบนี้ โคตรพลาดเลย!

“หวาน พี่ป้องกันทุกคนนะ”

ฉันมองไปทางอื่นอย่างเซ็ง ๆ ฉันไม่รู้สึกใจอ่อนเลยสักนิด ฉันเห็น สิ่งที่เขาทำเมื่อวาน มันตอกย้ำความรู้สึกฉันไม่ให้เหมือนเดิม

เขาบอกไม่พาใครขึ้นห้อง เขาก็พา เขาบอกว่าจะไม่มีอะไรกับใคร

เขาก็มี ทั้งที่เพิ่งมีกับฉันไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ฉันควรให้อภัยผู้ชายปลิ้นปล้อนคนนี้เหรอ ฉันควรกลับไปเป็น อิโง่คนเดิมเหรอ ฉันไม่ชอบไถนาซะด้วยสิ และมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ที่คนอย่างฉันจะกลับไปทน!

“พี่ทีพอเถอะ เราเลิกกันแล้ว คือจบ ๆ กันไปนะ ดีที่สุดที่หวานให้พี่ได้ตอนนี้คือ พี่น้อง”

“หวาน...” เขาตาแดงก่ำ ฉันมองเขาด้วยสายตาเฉยชา ไม่สนใจดวงตาที่กำลังจะมีหยดน้ำตาไหลลงมาสักนิด

“เป็นพี่น้องกัน พี่ทีจะมีอะไรกับใครก็ได้ หวานก็ยังเป็นน้องพี่อยู่ ไม่หายไปไหน ตกลงนะ แล้วหวานไม่อยากให้พี่บอกเพื่อนหวานเรื่องนี้ รบกวนด้วย หวานไม่อยากให้เพื่อนมาเครียดแทน เพราะหวานเอง เฉย ๆ ไปแล้ว”

“ทำไมหวาน พี่ไม่เลิก หวานเข้าใจไหม”

“หวานจะเลิก พี่เข้าใจไหม พี่เลว หวานรับไม่ได้ ทำไมต้องดึงหวานกลับไปชื่นชมความเลวของพี่อีก? พี่อย่าทำให้หวานเกลียดพี่เลย ถ้ามันถึงขั้นนั้นแล้ว คำว่าพี่น้องหวานก็จะไม่มีให้”