พลาด นิยาย บท 38

“แล้วหวานแก้เผ็ด หวานอยากเอาคืนเขา อยากให้เขาเจ็บ”

“ปล่อยวางเถอะ มัวแต่แก้แค้นกันไปมาจะมีความสุขมั้ย ทำไมไม่หาความสุขให้ตัวเองล่ะ หรือว่าเขาคือความสุขของหวาน” ฉันหันไปมองหน้าหมอ

ที่ตอนนี้เขามองฉันอยู่

“เคยค่ะตอนนี้ไม่ แต่หวานยังลืมเขาไม่ได้ เหมือนตัดไม่ขาด หรือเพราะเขาคือ...”

“คืออะไรครับ”

“คนแรกของหวาน” ฉันไม่อายที่ตอบหมอ แต่อายตัวเองที่ไปยอมมีอะไรกับพี่ทีง่าย ๆ ไม่น่าเลย เฮ้อ...

“แล้วยังไง ทำไมต้องเอาเรื่องคนแรกไม่คนแรกมาตัดสินตัวเอง มาตัดสินความรู้สึก ถ้างั้นผู้หญิงหลายคนคงคิดถึงแต่แฟนคนแรก ไม่มีใครรู้ล่วงหน้า

หรอกนะ ว่าใครจะเป็นคนสุดท้ายของชีวิต”

ฉันรู้สึกดีขึ้นเมื่อฟังที่หมอพูด แต่มีปัญหาคาใจที่สับสนอยู่จะถาม

“หวานไม่แน่ใจ ว่ารักเขาอยู่ไหม บางทีหวานก็ไม่อยากอยู่ใกล้เขา หวานอยากห่างอยากเลิกไม่อยากเจ็บอีก แต่เมื่อกี้เขาบอกหวานว่า... เขาคบกับผู้หญิงอีกคนก่อนหวาน หวานรู้สึกช็อกแปลก ๆ จากไม่เคยร้องต่อหน้าเขา หวานก็ร้องออกมา”

“เฟลใช่มั้ยที่คิดว่าตัวเองเป็นที่หนึ่งมาตลอด”

“...”

ฉันหยุดชะงักทุกอย่างเมื่อหมอนายพูดคำนี้ออกมา ใช่ฉันเฟลจริง ๆ เพราะฉันเฟล ฉันเฟลเพราะฉันคาดหวังเขาเกินไป คาดหวังว่าเขาจะมีแค่ฉัน คาดหวังว่าเป็นที่หนึ่ง

“ไม่ต้องแคร์ใครนะ แคร์ตัวเอง จะเดินต่อหรือถอยหลังก็ให้คิดถึงตัวเอง”

ฉันนั่งนิ่งสักพัก ฉันรู้สึกว่าตัวเองไปต่อกับพี่ทีไม่ไหว ฉันไม่รู้จะเอาความเชื่อใจที่ไหนให้เขา หรือจริง ๆ แล้วฉันควรเว้นระยะความสัมพันธ์ลงมาเหมือนตอนที่ฉันกำลังแก้แค้นเขา เพราะตอนนั้นมันดีที่สุดแล้ว ดีที่สุดแล้วจริง ๆ ฉันอยากรักษาใจตัวเองบ้าง ไม่อยากกลับมาเจ็บอีก

“เฮ้อ... ขอบคุณนะคะพี่หมอผู้ใจดี” ฉันปาดน้ำตาแล้วหันไปยิ้มให้เขา

“อย่าคิดสั้นนะ ไม่งั้นจะเย็บแผลสด ๆ” เขายิ้มกลับมา ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อหลายเรื่องที่ฉันอึดอัด ถูกจับมาโยงรวมกัน และ เอามาระบายให้ใครคนนึงฟัง

“แล้วนี่ต้องไปโรงพยาบาลอีกไหมคะ มายังไงเดี๋ยวหวานไปส่ง ฮ่า ๆ”

เขายกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ

“ไม่แล้ว นั่งแท็กซี่มา หวานไม่ต้องไปส่งก็ได้”

“งั้นไปกินข้าวกัน หวานเลี้ยงเอง ห้ามปฏิเสธ หวานเลี้ยงขอบคุณนะคะ” เขายิ้มก่อนจะเอามือมายีหัวฉัน

ฉันขับรถกลับมาร้านอาหารเดิมเมื่อกี้ ฉันไม่ได้พาหมอมาประชดใครนะ ฉันอยากเลี้ยงข้าวเขาจริง ๆ อีกอย่างพ่อแม่ฉันก็อยู่นี่ด้วย

“แม่หนูมาแล้วค่ะ” แม่ฉันหันมาก็ตกใจว่าพาใครมา

“สวัสดีครับ” หมอยกมือไหว้ทุกคน ทุกคนรับไหว้แล้วยิ้ม ยิ้มกันใหญ่

“สวัสดีจ้า” แม่ฉันดี๊ด๊ามาก บอกเลย ยิ้มแก้มปริ เมื่อเห็นฉันพาคนในเครื่องแบบ แบบนี้มา นางชอบคนในเครื่องแบบอยู่แล้วไง

“แม่ ๆ หนูขอนั่งโต๊ะข้าง ๆ นะคะ มีเรื่องคุยกัน” แม่พยักหน้า หมอก้มหัวให้พ่อแม่ฉัน ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ ฉันไม่ได้มองพี่ทีว่าเขายังอยู่ไหม มัวแต่เริ่มสั่งอาหารกันใหม่

“ทำไมหมอไม่หาแฟนสักทีละคะ ไม่เหงาเหรอ” เขาหัวเราะ

“ฮ่า ๆ ไม่ใช่คนขี้เหงานะ งานเพียบ ตัวแสบ” เออก็จริงของเขา น่าจะงานหนักพอตัว

“หวาน ขอคุยด้วยหน่อย” อยู่ ๆ พี่ทีก็มายืนข้าง ๆ ฉัน ฉันหันมองหมอนายที่มองหน้าฉันอยู่ ก่อนที่เขาจะพยักหน้าให้ ว่าไปเถอะเชื่อเขา