พลาด นิยาย บท 41

โทรออก | พี่ที

(ฮัลโหล หวาน)

“พี่ที หวานมีเรื่องสำคัญจะคุย ขอนัดเจอทุกคนที่โรงแรมพี่นะ”

(ได้สิ พี่ว่างพอดี เรื่องอะไร?)

“แตงโม กับพี่เอส อ่ะ คือแตงท้อง... ค่อยคุยกันนะ อย่าเพิ่งบอกใคร ปรึกษากันก่อนค่ะ”

พี่ทีเงียบไปสักพัก เหมือนตกใจ ฉันรีบตัดสายบึ่งรถไปโรงแรมพี่ทีทันที

มาถึงก็เจอพี่ทีนั่งรอที่บาร์เดิมแล้ว ไม่นานณีเวียก็ร้องไห้ตามมา ฉันเถียงกับพี่ทีเรื่องความมั่วของพี่เอส ซึ่งมันเหมือนพี่ทีชะมัด! แต่ทำไงได้ล่ะ ณีเวียบอกว่าเด็กต้องตรวจเลือดพ่อด้วย หาพาหะอะไรสักอย่าง บางทีฉันก็กลัวอย่างอื่นด้วย

นั่นล่ะ เรื่องเอดส์ เฮ้อกลุ่มนี้สุด ๆ จริง ๆ

ไม่นานหลังจากถูกคุณเซ็นห้ามทัพ เราก็เคลื่อนมาที่ผับพี่เอส

ฉะพี่เอสฉากใหญ่ พี่เอสเหมือนงง แต่ก็ดีใจที่รู้ว่าตัวเองเป็นพ่อคน พี่ทีทำเป็นไปบอกว่าให้เลิกเสือ มีลูกแล้ว จ้าบอกตัวเองก่อนมั้ย!

อยู่ ๆ แตงโมก็มาโผล่ที่นี่ดื้อ ๆ สงครามดราม่าก็เริ่มต้นขึ้น แตงโมใจแข็งมาก ซึ่งฉันเข้าใจแตงโมดี ใครอยากได้พ่อของลูกเจ้าชู้ ถึงคบกันไปก็มีแต่ระแวง ไม่ไว้ใจกัน เหมือนฉันที่เลือกตัดมันตั้งแต่ต้นลม

พี่เอสก็ร้องไห้ ยืนยันจะเลิกและบอกว่าที่มีสาวออกมาจากห้องคือเรียกมายุติความสัมพันธ์จริง ๆ ฉันแอบสงสารพี่เอสนะ อย่างน้อยแตงโมก็จับได้แค่

ครั้งเดียว พี่เอสก็ยอมเปลี่ยนเพื่อแตงโมแล้ว ไม่เหมือนบางคน

แตงโมวิ่งออกมาแต่ยังให้โอกาสพี่เอสเริ่มต้นใหม่อยู่ ฉันก็แอบเชียร์พี่เอสขึ้นมาซะงั้น เฮ้อ ขอให้พี่เอสชนะใจแตงโมนะ หลานฉันจะได้มีพ่อ

ฉันกลับมาโรงแรมพี่ทีอีกครั้ง ต้องกลับมาเอารถ โดยให้ณีเวียมาส่ง ปล่อยพี่ทีขับรถกลับมาคนเดียว

ในรถก็เงียบกันสักพักจนณีเวีย อยู่ ๆ เอ่ยปากถามขึ้นมา

“หวาน... มีอะไรจะบอกกูหรือเปล่า”

“อะไร?”

“ทำไมต้องทะเลาะอะไรกับพี่ทีขนาดนั้น” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่

ก่อนจะตัดสินใจบอกมัน

“เวีย กูเลิกกับพี่ทีแล้ว”

ณีเวียตกใจตาโตหันควับมามองหน้าฉัน

“เกิดอะไรขึ้น มึงนอกใจพี่ทีเหรอหวาน ทำไมทำแบบนี้” เห็นไหม

ใครก็คิดว่าพี่ทีแสนดี ฉันมันคนเลว คนเลวตลอด

“ถามแฟนมึงดูสิ” ฉันไม่อยากเล่าอะไร เพราะคุณเซ็น เพื่อนของพี่ทีก็อยู่

“คุณ... คุณมีอะไรไม่บอกอีกแล้ว” เห่ย อย่าทะเลาะกันนะเว้ย ขี้เกียจฟัง

“จะให้ขายเพื่อนได้ยังไง” ก็จริงของคุณเซ็น ณีเวียอยู่ไม่สุขเหมือนอยากสอบปากคำฉันมาก ใจเย็นนะเพื่อน ความลับฉันเยอะกว่านี้อีก

ฉันมาถึงโรงแรมพี่ที ก็ขึ้นลิฟต์ไปเอากระเป๋าที่บาร์ชั้นบน เดินล้วงหากุญแจรถสักพัก

‘พลั่ก’ กระเป๋าฉันหล่นของกระจายบนพื้น โอ้ยเครื่องสำอางแตกไหมเนี่ย!

“โทษทีหวาน ลืมกระเป๋าเหรอ” ฉันรีบกวาดของใส่กระเป๋า ก่อนจะลุกขึ้นมาคุยกับพี่ที ผู้ที่ฉันชนไปเมื่อกี้

“ขอโทษนะพี่ที พูดแรง ๆ เมื่อกี้ เครียดสงสารเพื่อน อินไปหน่อย”

พี่ทีพยักหน้าเบา ๆ

“หวานไม่ผิดหรอก เพราะพี่เอง หวานพี่คิดว่าพี่ทำได้แล้วนะ”

ฉันกำกระเป๋าแน่น

“พี่ไม่มีใครแล้วจริง ๆ พี่อยู่ได้ถ้าไม่เจ้าชู้... แต่พี่อยู่ไม่ได้ถ้าขาดหวาน”