พลาด นิยาย บท 42

เขาลุกขึ้นมากอดฉันทั้งน้ำตา ฉันเผลอไปตอบตกลงเขา

พี่ทีหอมฉันซ้ายขวา ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มให้ฉัน ฉันหันไปมองหน้าเขา ในหัวใจลึก ๆ กลับรู้สึกแปลกขึ้นมา รู้สึกแปลกกับสิ่งที่เขาทำ หรือแค่

ฉันไม่ชิน

“ขอบคุณนะหวาน พี่จะรักและดูแลหวานคนเดียว” เขายิ้มและพยายามเช็ดน้ำตาตัวเอง ฉันได้แต่ยิ้มให้เขา นี่ฉันให้โอกาสเขาแล้วเหรอ อืม ฉันให้โอกาสเขาแล้ว แล้วฉันควรไปต่อกับเขาสินะ

“อย่าทำให้ผิดหวังอีกนะคะ หวานกลับก่อนค่ะ ต้องรีบไปทำโปรเจค”

ฉันยิ้มให้เขา ไม่พูดอะไรต่อ รีบลงมาลานจอดรถ ขับรถกลับบ้านทันที

ระหว่างทางฉันคิดเรื่องเมื่อกี้ไม่หยุด อะไรของฉันวะ ก็ดีแล้วนิแบบนี้

แฮปปี้ดี

‘ตึ้ง’

[Dr. Nine: ตัวแสบ... เป็นไงบ้างวันนี้ ทางนี้เหนื่อยจัง ผ่าตัดใหญ่ เฮ้อ...]

ฉันก้มลงมองข้อความไลน์ที่เด้งขึ้นมา

เหมือนหัวใจวูบลงไปกลางถนน ฉันตบไฟเลี้ยวจอดข้างทาง อยู่ ๆ น้ำตาและก้อนสะอื้นมันก็โถมมาใส่กลางอก

“ฮือ ๆ แม่ง อะไรวะ อะไรวะ!” ฉันทุบพวงมาลัยรัว กรีดร้องเหมือนคนบ้า ตัวสั่นระริกสะอื้นไห้ไม่หยุด กูเป็นอะไรวะ กูเป็นอะไร!

ฉันฟุบร้องไห้กับพวงมาลัยอยู่อย่างงั้น ฉันรู้สึกอะไรอยู่วะ! ปวดหัวฉิบ ใครก็ได้บอกที

ฉันพยายามตั้งสติ หายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ขับรถประคองตัวเองมาถึงบ้าน ฉันเหนื่อย... ฉันพยายามจะลุกไปเปิดคอมทำงาน ฉันก็ไม่มีแรง

จึงได้แต่นอนโง่ ๆ บนเตียง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

Line

[Dr. Nine: ตัวแสบบบ เป็นไงบ้างวันนี้ ทางนี้เหนื่อยจัง ผ่าตัดใหญ่ เฮ้อ...]

[ฉัน: สู้ ๆ ค่ะ]

ฉันปล่อยมือถือร่วงพื้น คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก่อนจะเผลอหลับไป

ตกเช้าพี่ทีโทรหาฉันแต่เช้าชวนฉันไปทำบุญ เขาอยากให้ต่อไปนี้เราเจอแต่สิ่งดี ๆ ไม่มีปัญหาอะไรอีก... ขอให้เป็นแบบนั้นแล้วกัน

“หวาน เป็นอะไรไม่สบายเหรอ” เขาเอามือมาทาบหน้าผากฉัน

“เปล่าค่ะ เครียดเรื่องเรียน” พี่ทีพยักหน้าก่อนจะ พาฉันไปปล่อยปลาต่อ

เราไปกินข้าวกันนิดหน่อย เขาอารมณ์ดีเฮฮา เล่าให้ฟังว่าพี่เอสตามจีบแตงใหม่ ฉันก็อยากให้แตงใจอ่อน เพราะพี่เอสดูตั้งใจจริง ๆ เพราะพี่ทีบอกว่าส่งดอกไม้ทุกเช้า ทั้งที่ผับก็ปิดดึกแล้ว...

พอพี่ทีมาส่งฉันที่บ้าน ไม่นานณีเวียก็ชวนฉันไปตรวจโปรเจคกับคุณเซ็นที่ร้านกาแฟในห้าง ก็ดีเหมือนกัน แต่ฉันหาแฟลชไดร์ฟเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ได้แต่เอางานเก่าไปให้คุณเซ็นตรวจแทน เครียดไปอีก หายไปไหนวะ

ฉันมาถึงก็เจอณีเวียนั่งรออยู่ วันนี้นางกินนมสดปั่น เพราะนางท้อง

สายตาณีเวียจ้องฉัน เหมือนรอยิงคำถามเต็มที่ และเมื่อก้นฉันติดเก้าอี้เท่านั้นล่ะ

“เล่ามา” นั่นไง!

ฉันถอนหายใจเล่าทุกอย่างให้ณีเวียฟัง ณีเวียตกใจเรื่องหมอนาย รวมถึงเรื่องพี่ทีที่ตกใจกว่า

“พี่ทีทำขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมไม่บอกฉันบ้าง เฮ้อ! แล้วหมอสูติหล่อ ๆ ทำไมฉันไม่เจอวะ”

มันโมโหเรื่องที่พี่ทีทำ และก็อยากรู้อยากเห็นเรื่องหมอนาย

“คนละโรงพยาบาล ที่แกไปฝากครรภ์”

ณีเวียพยักหน้า ดูดนมสดในแก้วไป กินเค้กไป

“หวาน แล้วแกยังเชื่อใจพี่ทีอีกเหรอ” ฉันได้ยินอย่างนั้น ก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ เฮ้อ... ไม่เลย ฉันไม่เชื่อใจเขา ฉันพูดตรง ๆ

“ไม่เลยว่ะ ไม่รู้จะทำยังไง”

ฉันต้องเบรกเรื่องคุยเมื่อแตงโมเดินมาแล้ว นางดูปกติดี ก็ดีเหมือนกัน

แต่ไลน์ดังไม่หยุด สงสัยถูกง้ออยู่ ไว้มันลงตัวค่อยเล่าให้ฟังแล้วกัน

ณีเวียส่งกระเป๋าชาเนลที่ฉันเว้าวอนมาให้ ค่าดูแล เหอะ ๆ ฉันอ้อนไว้ตั้งนาน คุณเซ็นป๋ามาก เมื่อคุณเซ็นมาตรวจงานเรา ฉันก็ผิดรัว ผิดมาก

เพราะงานใหม่ฉันอยู่แฟลชไดร์ฟหมด หาไม่เจอสักที ได้แต่เอาอันนี้ไปเป็นแนวทาง ตรวจเสร็จแตงโมก็ไปหาหมอกับพี่เอส

ฉันและณีเวียเลยได้โอกาสคุยกันอีกรอบ เรื่องพี่ที...

“หวาน... นี่แกดีกับพี่ทีแล้วจริง ๆ ใช่มั้ย” ณีเวียถามฉันอีกรอบเมื่อฉันได้แต่ถอนหายใจ วันนี้ถอนหายใจหลายรอบจริง ๆ

“เออ”

“ทำไมแก ไม่มีความสุข แตงโมยังดูมีความสุขกว่าแก”

ฉันไม่ตอบ จริงของมัน ฉันได้แต่ยกกาแฟเอสเปรสโซ่ขม ๆ ขึ้นมาดูด อยากเมา ถ้าเป็นเหล้าก็คงดี