พลาด นิยาย บท 5

‘ตึก ตึก ตึก’ ฉันไม่ตอบอะไร ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเองที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เบา ๆ สิเจ้าหัวใจ เดี๋ยวเขาก็รู้หรอก…

“เปล่า ปล่อยเถอะค่ะ” ฉันพยายามหลบสายตาเขา ที่เอาแต่จ้องตาฉัน เขาคงรู้แล้วว่าหัวใจฉันเต้นแรงแค่ไหน เพราะหน้าอกหน้าใจตูม ๆ ของฉัน แนบชิดเขาจนไม่เหลือทรงเดิม

มือหนาค่อย ๆ เลื่อนเข้าไปหลังสาปเสื้อ ปลดตะขอบราลูกไม้ตัวโปรดฉัน ด้วยมือเพียงข้างเดียว...

“อยากให้เก่งเหมือนช้อปปิ้ง” เขากระซิบข้างหูฉันเสียงแผ่วเบา ฉันตัวแข็งทื่อเหมือนถูกเสียงมหาเสน่ห์สะกดวิญญาณ…

‘ตึก ตึก ตึก’ เสียงหัวใจฉันเอง... ทำไมเขาต้องมาทำตัวเซกซี่เร่าร้อนใส่ฉันด้วยเนี่ย

เขาประทับจูบลงเบา ๆ ก่อนริมฝีปากนุ่มจะเลื่อนลงมาซุกไซร์คอจนฉันเริ่มรู้สึกผ่อนคลาย มือขวานั้นมิวายอยู่นิ่ง ยังส่งนิ้วชี้แสนซนมาบดขยี้เม็ดสาว

กลางอก อื้ม~ มันกระตุ้นความรู้สึกเสียวกระสัน...

จนฉันอยาก... อยากรับรสสัมผัสจากเขามากขึ้นอีก

เชิ้ตบางของฉัน ถูกเขาถอดโยนลงบนพื้นไม่ใยดี มือใหญ่ดันตัวฉันนอนบนโซฟา ก่อนจะระดมจูบทั้งเนินอก ร่องท้อง เนินสาว ลมหายใจอุ่น ๆ นั้นครอบงำฉัน จนฉันแอ่นอกรับไม่รู้ตัว

จมูกโด่งเลื่อนต่ำ ลงมาถึงติ่งสวาท ก่อนจะกดลิ้นนุ่มเชยชิมมันฉันกำลังจะถูกเขากินอีกแล้ว

“อื้อ~ อ๊ะ” ลิ้นนุ่มตวัดไปมา ระเรงดูดทุกซอกทุกมุมในร่องสาว ซุกซนย้ำกดแทรกกลีบกุหลาบหวังเข้าไปสัมผัสข้างในของฉัน แต่ไม่ทันใจ นิ้วยาวเริ่มแทรกเข้าไปทำหน้าที่แทน ขยับเข้าออกรัวเร็วจนฉันอดกลั้นเสียงครางไว้ไม่อยู่

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ๆ” ตาคมเหลือบมองฉันแว๊บนึง พึงพอใจกับผลลัพธ์ตรงหน้า จึงตัดสินใจใส่เข้ามาอีกนิ้ว

“อ๊ะ~” ฉันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ก่อนที่นิ้วทั้งสองจะเกี่ยวกระทุ้งรูลึก

หวังเรียกน้ำรักรสหวานออกมาให้เขาเชยชม

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ฉันได้แต่ครางไม่เป็นภาษา ดังไปทั่วห้อง นิ้วยาวทรมานฉัน กะจะให้ฉันขาดใจตายตรงนี้

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ฉันจิกผมเขาแน่น หน้าท้องเกร็งไปหมด เขายิ่งเร่งจังหวะรัวขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันใกล้จะกระตุก จะเสร็จ ใกล้แล้ว...

“พอแค่นี้ก่อนหิว”

อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัว ดะ เดี๋ยวนะ ฉันกำลังจะเสร็จ นี่แกล้งกันใช่มั้ย ล้อกันเล่นใช่มั้ย? ฉันมองสภาพตัวเองแล้วอารมณ์เสียสุด ๆ อาการหงุดหงิดเริ่มครอบงำ

ฉันเดินตึงตังเข้าไปใส่เสื้อผ้าในห้องก่อนจะออกมาเห็นเขานั่งกินข้าวอย่างสบายใจ ไอ้คนเลว!

“กินข้าวสิ เอาเกลือแร่มั้ย” ฉันเลื่อนเก้าอี้ลงไปนั่งตรงข้ามเขา แล้วก้มหน้าก้มตากิน เบื่อ หน้าก็ไม่อยากมอง

“ใครกินเกลือแร่ กับสเต็ก!” แค้นใจชะมัด ฉันหั่นสเต็กด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวสุด ๆ ใจร่ม ๆ นะณีเวีย

“เห็นว่าเสียน้ำเยอะ” ฉันเหลือบตาไปมองเขาแว๊บนึง หน้านิ่งนั้นยิ้ม

อ่อน ๆ ให้ฉันที่มุมปาก ชวนให้ฉันโมโหเขาขึ้นไปอีก

“เหอะ!” ฉันดีดตัวลุกจากเก้าอี้วิ่งเข้าไปนอนซมในห้อง ไม่กินมันแล้ว

ของที่ซื้อมาก็ไม่จัดมันแล้วโว้ย รำคาญ

ฉันนอนกระสับกระส่าย อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อยากวิ่งออกไปเตะบอล ต้องวิ่งออกไปเตะบอล!

โทรออก | Namwan

(ฮะ ฮัลโหล อื้ออ) น้ำหวานรับโทรศัพท์เสียงแปลกประหลาด อย่างไม่

เคยเป็น อะไรของหล่อนเนี่ย

“เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ ออกไปออกกำลังกายกันมั้ย”

(อะ อะ ออกอยู่ อ๊ะ)

น้ำหวาน! ฉันรีบกดวางสายเพราะรู้ว่าปลายสายกำลังทำอะไรอยู่ เจ็บปวดชะมัดเหมือนน้ำหวานกำลังตอกย้ำฉันอยู่ยังไงอย่างงั้น!

ฉันพยายามโทรหาแตงโมนางก็ไม่รับ ฮือ ทำไมทรมานแบบนี้ ฉันลุกเดินไปมาจนเหงื่อเป็นเม็ด ๆ เริ่มผุดขึ้น

ไม่นานคนก่อเรื่องก็เดินเข้ามาในห้อง แต่ คะ คราวนี้เขาถอดเสื้อ ซิกแพคสวย ๆ นั่นทำฉันหันไปมองโดยไม่รู้ตัว

“เป็นอะไร ไม่สบาย?” เขาเอามือมาอังหน้าผาก ฉัน จนฉันมือไม้สั่นไปหมด นี่ฉันอยากจะกินเขามากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

“ไปไกล ๆ ได้ไหมคุณ” ฉันนั่งลงบนเตียง พยายามกดลดแอร์ หวังจะลดอุณหภูมิในตัว

แต่... มันคงจะไม่เป็นแบบนั้น... อุณหภูมิในตัวฉันคงลดลงอีกไม่ได้แล้ว เพราะอยู่ ๆ ชายตรงหน้า... เขากำลังถอดกางเกง!

“มองอะไร” เขาหันมาถามนิ่ง ๆ จนฉันรีบละสายตาไปทางอื่น

“เปล่า แล้วถอดอะไรตรงนี้ล่ะ”

“ก็ปกติถอดตรงนี้” เขาตอบเรียบ ๆ และเดินเข้าไปห้องน้ำ ยุบหนอ

พองหนอ

สักพัก ฉันตัดสินใจหยุดคิดเรื่องอย่างว่า หยิบชุดใหม่ไปโยนลงเครื่องซักผ้า จัดของที่เพิ่งซื้อมาหาอะไรทำไปเรื่อย กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบ 5 ทุ่ม

เดินเข้ามาในห้องก็พบว่าเขาหลับไปแล้ว หลับได้ก็ดี ก่อกวนชะมัด

ฉันรีบอาบน้ำจัดการตัวเอง ก่อนจะแอบย่องไปนอนข้าง ๆ เขา... คนอะไรหลับยังหล่อ ฉันนอนตะแคงมองหน้าเขาสักพัก... อยู่ ๆ ร่างใหญ่ก็พลิกตัวเข้ามากอดฉันไว้แน่น หน้าของเขาซบลงที่หน้าอกฉันเต็ม ๆ จมูกโด่งเริ่มขยับ… ซุกไซ้นมฉันอยู่อย่างงั้นไม่ยอมหยุด

“นอนค่ะคุณ”

ฉันดันตัวเขาออกไป แต่ร่างใหญ่กับกอดแน่นไปกว่าเดิม ไซ้เนินอกต่ออย่างโหยหา ไม่ทันไรมือใหญ่ที่โอบฉัน เอี้ยวไปถอดตะขอ บราเซียของฉันเสียแล้ว

“คราวหลัง ไม่ต้องใส่ชั้นในนอน” เขาบ่นอู้อี้อยู่ตรงร่องนมฉัน ซึ่งปกติฉันไม่ใส่มันนอนอยู่แล้วหากนอนคนเดียว

“นอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปเลือกรถสิบคัน”

ฉันประชดประชันและพยายามดันไหล่เขาออก แต่ไม่ทันการ มือใหญ่ล้วงเข้าไปในเสื้อนอนของฉันเสียแล้ว

“ขอกินนมก่อน” เขาปลดกระดุมเม็ดกลางออก ดันบราที่ติดแขนฉันอยู่ขึ้น

ริมฝีปากนุ่มเริ่มดูดเม็ดทับทิมบนเนินอก ส่งลิ้นอุ่น ๆ สัมผัสมันเบา ๆ จนฉันเริ่มรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

“คุณ ฉันง่วง” ฉันพยายามค้าน

ไม่มีเสียงตอบ มือเขาอีกข้างยังล้วงเข้าไปในกางเกงนอนของฉันอีก

จะโดนอีกแล้วเหรอเนี่ย...

“อ้าว ลูกสาว!” ฉันละสายตาจากจอมือถือ มองไปตามต้นเสียง ก็ต้องเจอกับบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าฉันเกลียดที่สุดในโลก

“ใครลูกเธอ” แม่เลี้ยงหัวเราะคิกคัก กอดอกยืนมองฉันหัวจรดเท้า

“ปากดีเหมือนเดิมเลยนิ ไม่อด ๆ อยาก ๆ หรอกเหรอ หรือว่าไปขายตัวให้เสี่ยแก่ ๆ แถวนี้ ถึงมีกระเป๋าแพง ๆ ถือ มีลูกน้องคุม อิอิ”

เมื่อหล่อนพูดจาดูถูกฉันจบ แน่นอนทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว เสียงซุบซิบเริ่มเข้าหูฉัน จนฉันทนไม่ไหวลุกขึ้นยืนกอดอกจ้องหน้าหล่อนเขม็ง

“พี่นพ มีปืนมั้ย” ฉันหันไปพูดกับพี่นพเบา ๆ

“เอ่อ มีครับ แต่ใจเย็น ๆ นะครับคุณณีเวีย ที่นี่ห้างคุณเซ็นครับ” พี่นพคอยเตือนสติฉันอยู่ตลอดเวลา

ฉันคิดว่า หากหล่อนยังปากพล่อยไม่เลิกฉันจะเอาปืนจากพี่นพนี่ล่ะ กรอกปากหล่อนซะ! เมื่อฉันถือไพ่เหนือกว่า ฉันจึงหันไปแสยะปากใส่แม่เลี้ยงอสรพิษมองหล่อนกลับ จากหัว... จรดเท้า

“นี่... คุณ อย่าคิดว่าคนอื่นเป็นเหมือนตัวเองสิคะ เอาเต้าไต่มาเป็นเมียน้อยพ่อฉัน จนแม่ฉันตรอมใจตาย ยังกล้าเนอะ มั่นหน้ามั่นโหนกมาดูถูกคนอื่น

ฉันจะบอกอะไรให้นะ อย่างน้อยฉันก็ไม่คิดแย่งผัวใคร!”

‘เพี๊ยะ!’ หน้าฉันหันและชาไปข้างหนึ่งเพราะหล่อนตบหน้าฉันจัง ๆ โดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

“ลาเต้ร้อนพร้อมแล้วค่ะ”

ในขณะนั้นพนักงานสาวสวยก็มาเสิร์ฟกาแฟพอดิบพอดี

‘ซ่า’

“กรี๊ด… ร้อน นังเด็กบ้า ฉันจะฆ่าแก” หล่อนดิ้นทุรนทุราย วิ่งมาบีบคอฉัน พี่นพรีบจับหล่อนแยกไปจากฉันทันที ตอนนี้หล่อนเหมือนคนเสียสติยังพยายามวิ่งมาบีบคอฉันอีกรอบ

“ถ้าคุณแตะต้องคนของผมอีก อย่าหาว่าผมไม่เตือน!” คุณเซ็นเดินมาจากไหนไม่รู้ ประกาศกร้าวเสียงดัง สายตานิ่ง ๆ ของเขา จ้องหน้าแม่เลี้ยงเขม็ง

หล่อนมองซ้ายขวาเหมือนกับว่าตัวเองจะถูกทุกคนรุม โดยเฉพาะสายตาคนในร้านที่มองหล่อนเป็นตาเดียว

“เหอะ คอยดูเถอะนังเด็กปากดี ฉันจะปอกลอกพ่อแกจนหมดตัว

ให้พ่อแกตรอมใจตายตามแม่แกไปอีกคน นังเด็กใจแตก” สารเลว! ฉันหันไปคว้าปืนที่พี่นพ ก่อนจะรีบวิ่งตามหล่อนออกไป วันนี้ต้องตายกันไปข้างนึง

“หยุดณีเวีย” ฉันถูกคว้ามาโอบไว้แน่น ก่อนที่คุณเซ็นจะแย่งปืนออกไปจากมือ

“ปล่อยคุณ! คุณไม่รู้เหรอกว่ามันทำอะไรกับแม่ ทำอะไรกับฉันไว้ แล้วนี่จะทำพ่อฉันอีก!” ฉันดิ้นสุดแรง หวังจะหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงนี่ แต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งกอดฉันแน่น

ร่างสูงอุ้มฉันเดินไปขึ้นรถสปอร์ตหรูของเขา ก่อนจะรีบบึ่งรถออกมา

“ฮือ ๆ” อยู่ ๆ น้ำตาฉันก็ไหลเป็นทาง ถึงใจจะโกรธพ่ออยู่ แต่ตอนนี้ฉันเป็นห่วงพ่อมาก เมื่อไหร่ผู้หญิงคนนี้จะไปพ้น ๆ สักที ฉันก้มมองมือถือทั้งน้ำตา

ใจอยากจะกดโทรหา แต่อีกใจกลับไม่กล้าพอ

“ไม่ต้องเครียด” มือหนาเอื้อมมากุมมือฉันไว้ ฉันหันไปมองชายข้าง ๆ และน้ำตามากมายก็ไหลออกมาอีกระรอก

“คะคุณ... ฉันเป็นห่วงพ่อ” นิ้วยาวตบไฟเลี้ยวเข้าจอดในปั๊มน้ำมันก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

“อยู่ในรถนะ เดี๋ยวผมมา”