พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 34

เช้าวันต่อมาและวันนี้ก็เป็นวันหยุดวันอาทิตย์ ที่เจ้านายอยู่กันครบ ด้านปิ่นที่จัดอาหารอยู่ในห้องครัวนั้น

"ป้าเพ็ญ วันนี้ฉันว่าที่บ้านต้องมีอะไรพิเศษแน่เลยป้า" เนื่องจากร้อยวันพันปีตั้งแต่เธอมาเป็นแม่บ้านอยู่ที่นี่ถึงสามปี ไม่เคยเห็นคุณอคิณและคุณอรัณนั้นอยู่ติดบ้าน ปกติไม่คนพี่ก็คนน้องจะออกไปค้างที่คอนโด น้อยนักที่สองพี่น้องจะค้างที่นี่ด้วยกัน ยิ่งตั้งแต่คุณอคิณพาคุณมิวาเข้ามาอยู่ในบ้านคุณชายเล็กของบ้านก็แทบจะไม่กลับมาเลย

"อะไรของแกเหรอนางปิ่น"

"ก็เมื่อวานนะสิป้าคุณอรัณพอเสร็จจากกราบคุณผู้หญิงใหญ่ ทั้งที่เมื่อวานเป็นวันหยุดแท้ๆ แต่ก็ไม่ยอมออกไปไหน คลุกตัวอยู่ในห้องตั้งแต่หกโมงเย็น จนตอนนี้ก็ยังไม่ลงมาทานมื้อเช้า"

"อ้าวเหรอ ฉันก็นึกว่าคุณอรัณออกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วเสียอีก" ป้าเพ็ญเมื่อได้ยินเช่นนั้น แม่บ้านสูงวัย ต่างก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างที่ปิ่นสงสัย

"ออกไปอะไรละป้า รถยังจอดอยู่ที่เดิม แปลกจริงนะป้า"

"แกนะสงสัยอะไรเจ้านายหรือนางปิ่น" ป้าเพ็ญเอ่ยมาเสียงแข็งจากนั้นปิ่นก็หยุดความสงสัยนั่นเอาไว้

อีกด้านภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ ร่างสูงของ อรัณในชุดกางเกงขาสั้นและเสื้อยืดสบายตัว เดินลงบันไดผิวปากมาอย่างคนอารมณ์ดีและที่เป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่ใครร่างสูงเดินลงมาจากนั้นสายตาคมกับสะดุดเข้ากับอคิณและมิวาที่กำลังจะออกไปข้างนอก อรัณถึงกับหยุดเสียงผิวปากเอาไว้ แต่ก็ไม่คิดจะเอ่ยทักทายพี่ชาย

แต่สายตาคมกับสะดุดเข้ากับร่างบางในชุดกางเกงขาสั้นและเสื้อยืดพอดีตัว มิริณที่ยืนอยู่ข้างมิวา

"ริณ ไม่ไปด้วยจริงเหรอ" มิวาเอ่ยชวนน้องสาว ที่วันนี้เธอและอคิณจะออกไปเดินเล่นข้างนอก

"วาไปเถอะ พอดีวันนี้ริณจะทำงานส่งอาจารย์หนะ" มิริณเอ่ยกับพี่สาว โดยที่ไม่ได้มองคนที่เดินเข้ามาใหม่ เนื่องจากมิริณนั้นยืนหันหลังให้กับเขา

"ริณน้ำหอมที่ริณฝากให้วาช่วยดู มีแบบปะ"

"เออ ริณลืมเลย แป๊บนะวา" มิริณเอ่ยพร้อมกับหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาและกดส่งไลน์ให้กับพี่สาว

"ริณส่งให้ทางไลน์นะวา" เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส

!! อืม...!! จากนั้นทั้งอคิณ มิวา มิริณ ต่างหันมองไปตามเสียง ก็เจอกับอรัณที่เดินเข้ามาหาตน ถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความสงสัย เพราะปกติอรัณจะไม่ค้างคืนที่บ้านเกินสองคืน หึ! อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนน้องชายค้างที่นี่

"ฉันคิดว่านายกลับคอนโดไปแล้วซะอีก"

"ถ้าผมกลับคอนโด แล้วพี่จะเห็นผมได้ไง" อรัณตอบอคิณแต่กับเบนสายตา ไปยังร่างบางของมิริณที่ยืนอยู่ข้างๆพี่สาวของเธอ อคิณได้แต่เสมองใบหน้าน้องชาย

"จริงสิ ฉันยังไม่ได้แนะนำสมาชิกใหม่ของบ้าน ให้นายรู้จัก นี้มิริณน้องสาวฝาแฝดของมิวา" อคิณแนะนำมิริณในฐานะน้องสาวภรรยาของตน

แต่อรัณกับผุดรอยยิ้มร้ายขึ้นมา ถ้าเขาตอบกลับอคิณไป ไม่ต้องแนะนำนั้นนะเมียเขา มิวาและอคิณจะทำสีหน้ายังไง

ด้านอรัณไม่ได้รู้สึกอะไรกับการแนะนำของอคิณ ร่างสูงยังคงทำสีหน้านิ่งเงียบ ทำเอาคนโดนแนะนำอย่างมิริณถึงกับทำหน้าไม่ถูก ที่เธอต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกับเขา

"ส่วนน้องมิริณ นี้อรัณน้องชายพี่เองครับ อรัณน่าจะเป็นพี่เรานะครับ เรียกอรัณว่าพี่เหมือนเรียกพี่ก็ได้ครับ" อคิณหันมาบอกกับมิริณ ร่างบางสบตาเข้ากับสายตาคมคู่ดุที่จ้องมองเธอมาอย่างไม่วางตา ด้วยอารมณ์ที่เธอคาดเดาเขาไม่ถูก แต่ก็รู้สึกไม่ชอบเวลาที่อรัณนั้นมองเธอด้วยสายตาดุดันเช่นนี้เลยเหมือนว่าเขาจ้องจะหาเรื่องของเธอ

"หึ! นี้ขนกันมาอยู่ครบทั้งบ้านเลยไหมครับ มีใครจะแนะนำให้ผมรู้จักอีกไหม" เสียงเข้มของอรัณเอ่ยมา ทำเอาสองพี่น้องมิริณและมิวาถึงกับชะงักใบหน้าหวานถึงกับถอดสีด้วยคำพูดคำจาของอรัณ

"นายไม่ควรเสียมารยาทกับคนของฉันนะอรัณ" อคิณได้ยินเช่นนั้น ก็ต่อว่าน้องชายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ จากนั้นอคิณก็บีบมือมิวาเพื่อให้กำลังใจและเดินผ่านหน้าอรัณทันที

มิริณที่ยืนอยู่กับอรัณ สายตาคมคู่ดุมองมายังคนตัวเล็กที่ยืนนิ่ง มิริณที่เห็นสีหน้าและแววตาของอรัณที่มองตน ร่างบางถึงกับทำตัวไม่ถูกและเธอไม่ควรจะยืนอยู่ที่นี่ มิริณรีบสาวเท้าจะเดินหนี

"จะรีบไปไหน" แต่เสียงทุ่มที่เอ่ยออกมา ร่างบางถึงกับชะงักและหยุดฝีเท้าเอาไว้ อรัณเดินมาหยุดตรงหน้าของคนตัวเล็ก พร้อมกับโน้มหน้าเข้าใกล้มิริณ

"เมื่อคืนเธอกล้ามากนะที่ทิ้งฉันให้นอนคนเดียวจนถึงเช้า" อรัณเอ่ยมาด้วยเสียงเบา มิริณได้ยินเช่นนั้นคนตัวเล็กถึงกับสะอึกขึ้นมา

"ฉันแค่ไม่อยากให้ใครเห็น"