พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 13

ร่างสูงของอรัณที่แอบมองมิริณและอคิณอยู่อีกมุมของโรงแรม เมื่อเห็นอคิณเดินออกไปอรัณก็ไม่รอช้าร่างสูงจากที่คิดจะกลับคอนโดของตน กับเลือกเดินตามมิริณไปแทน ทำไมเพียงแค่คิดว่ามิริณเป็นเด็กของอคิณเขาถึงได้รู้สึกโกรธและหงุดหงิดมากถึงเพียงนี้ อรัณเดินตามหลังบางโดยที่คนตัวเล็กนั้นไม่รู้ตัว ร่างบางเดินมาหยุดที่หน้าห้องและเปิดเข้ามาในจังหวะที่กำลังจะปิดประตูลง

!! ปรึก !! อรัณใช้แขนทั้งสองข้างเข้าดีนประตูที่มิริณนั้นกำลังจะปิด ร่างบางที่เห็นเช่นนั้นถึงกับชะงักตากลมเปิดกว้างเปิดออกมาด้วยความตกใจ ที่เห็นอรัณนั้นยืนอยู่หน้าของเธอ และเขายังอยู่ในอาการเมากลิ่นเหล้าฟุ้งมาทั้งตัว สีหน้าและแววตาที่สื่อมาถึงเธอร่างบางรู้สึกถึงกับแปลก

"พี่มีอะไรกับฉันหรือเปล่า" เสียงหวานเอ่ยถามหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความสงสัยที่่จู่ๆ อรัณก็เข้ามาหาเธอ ทั้งทีี่เขาเป็นคนไล่เธอออกมาเสียเอง หรือเขาจะมาตามเธอไปชงเหล้าอีกน๊า เพราะนี้มันยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของเธอ เพียงแต่เขานั่นเธอไล่ออกมาเท่านั้นเอง ร่างบางได้แต่คิดในใจ

ร่างสูงจ้องมองคนตรงหน้า พร้อมกับผุดรอยยิ้มอันร้ายกาจออกมา แขนดันประตูให้เปิดกว้างออกมา จนร่างบางถอยหลังเข้าไปภายในห้อง อรัณมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่วาวโรจน์และเกลียดชัง

"หึ! ต้องเป็นเด็กNระดับไหนกัน ถึงจะมีผู้ชายหล่อๆ รวยๆ กระเป๋าตังแน่นๆ ยอมมาเปิดห้องให้นอนรอสบายๆ แบบนี้" อรัณยกยิ้มเยิ้นยันออมา พร้อมกับพ้นวาจาอันน่ารังเกียจใส่มิริณมาอย่างดูถูก ร่างบางได้ยินเช่นนั้นถึงกับชะงักสีหน้าออกมา

"พี่กำลังพูดเรื่องอะไร ฉันว่าพี่คงจะเข้าใจอะไรผิด " มิริณเอ่ยมาด้วยความรู้สึกรำคาญที่เขาเล่นตามเธอมาถึงในห้อง และยังเพูดจาดูถูกเธออีก

"ตีหน้าซื้อเก่ง คิดว่าจะทำให้เธอดูดีขึ้นมากหรือไง ปฎิเสธฉัน แต่เลือกเกาะพี่ชายฉัน มันต่างกันตรงไหน แกล้งตีหน้าซื้อแท้ที่จริง เธอก็ ร้ายใช่ย่อย" อรัณกดเสียงต่ำออกมา อย่างน่ารังเกียจ ที่มิริณยังคงตีหน้าซื้อ ไม่ยอมรับว่าเธอเป็นเด็กของอคิณ และยังโกหกว่าเธอไม่รับงานอย่างอื่นนอกจากเด็กชงเหล้า แล้วที่เปิดห้องรอพี่ชายเขาแบบนี้คืออะไร มิริณได้ฟังคำพูดของอรัณถึงกับชะงักจนหน้าชา เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะปากร้ายได้มากขนาดนี้

"พี่ชายเหรอ ฉันไม่ได้เกาะพี่ชายใคร อย่างที่พี่กำลังเข้าใจ พี่กำลังหาเรื่องและปรักปรำฉัน" มิริณเอ่ยมาอย่างซึ่งๆ หน้า นี้ฉันงงไปหมดแล้วนะ จู่ๆ ก็เข้ามาหาเรื่องเธอ และต่อว่าเสียๆ หายๆ

อ่า ผู้หญิงคนนี้ยังคงดีหน้าซื้อจนถึงที่สุด

"อคิณไงพี่ชายฉัน" มิริณที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับชะงัก พี่อคิณนี่นะพี่ชายเขา นิสัยต่างราวสวรรค์กับนรก

"ปฎิเสธมาสิว่าอคิณไม่ได้เป็นคนเปิดห้องให้เธอ บอกฉันมาสิว่าเธอไม่รู้จักเขา ฉันเห็นเต็มสองตาว่าอคิณเป็นคนเปิดห้องให้เธอ" มิริณเอาแต่นิ่งอึ้ง อคิณเปิดห้องให้เธอจริง แต่ไม่ใช่อย่างที่อรัณกำลังกล่าวหาเธอ

"ฉันรู้จักเขาแต่ไม่ได้สนิท"

"ต้องนอนเอากันก่อนไหม เธอถึงจะเรียกว่าสนิท" อรัณยังหาเรื่องเธอมาไม่หยุด

"ปากเสีย" มิริณว่ามาอย่างไม่ยอมเช่นกัน

"หึ! ยอมเปิดห้องให้กันแบบนี้ ขายเท่าไหร่ ขายให้ฉันเสียสิ ฉันเองก็กระเป๋าตังหนา จ่ายให้เธอได้หนักๆ เผลอๆ ฉันให้หนักกว่าอคิณอีก" อรัณยังคงพ้นแต่คำดูถูกออกมา มิริณได้ฟังเช่นนั้นร่างบางถึงกับมือกำแน่นด้วยความโกรธจัด

"กับคนอย่างพี่ที่ดีแต่ดูถูกและปรักปรำคนอื่น เก่ง เท่าไหร่ฉันก็ไม่ขาย เก็บตังของพี่เอาไว้ให้คนที่เขาอยากได้พี่เถอะ" มิริณเอ่ยพร้อมกับสะบัดหน้าเดินหนีอรัณเพื่อหวังจะออกจากห้อง แต่คนโมโหร้ายกับไม่ยอม อรัณกระชากร่างบางเข้ามาถามอย่างซึ่งๆหน้า มือหนาบีบเข้าที่แขนเรียวเล็กจนร่างบางรู้สึกเจ็บจนต้องนิ้วหน้า

"แต่อคิณเขามีคนที่จะแต่งงานแล้ว เธอห้ามยุ่งกับพี่ชายฉัน" อรัณบอกมาเสียงดังลั่นด้วยความโกรธจัด ที่มิริณปฎิเสธตน

"ฉันไม่ได้ยุงกับพี่ชายของพี่" อ่า เขาเห็นเต็มสองตาขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่ยอมรับอีก อรัณยิ่งเพิ่มแรงบีบมากขึ้น มิริณรู้สึกเจ็บจนน้ำตาแทบไหล

"ปึก" มิริณไม่รอช้า รองเท้าส้นสูงแตะเข้าที่หน้าขาของอรัณทันที ร่างสูงรู้สึกเจ็บถึงกับต้องปล่อยมือออกจากแขนของเธอ กล้าดียังไงถึงได้มาถีบเขา

"อ่า...เธอ อยากตายหรือไงวะ" อรัณตหวาดมาเสียงดังลั่น แต่นั้นใช่ว่าร่างบางจะคิดสนใจ มิริณเดินหนีกำลังจะพ้นประตู แต่ขายาวของอรัณกับไวกว่า แตะเขาแล้วคิดจะหนีเหรอ ขายาวของอรัณเดินเพียงไม่กี่ก้าวร่างสูงกระชากคนตัวเล็กเข้าหาตัว

!! ปรึก!! พร้อมกับปิดประตูห้องดังลั่น

"อร้าย..." ร่างบางที่โดนเช่นนั้นถึงกับร้องออกมาด้วยความตกใจ มิริณโดนอรัณลากเข้ามาในห้อง สีหน้าและแววตาที่เขามองฉันมันน่ากลัวมากๆ นี้เขาเป็นบ้าอะไรถึงได้ตามหาเรื่องฉันไม่จบไม่สิ้น