พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 15

ด้านอรัณร่างสูงเดินออกมาจากห้องพักของมิริณด้วยท่าทีปกติราวกับว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ภายในหัวยังคิดไม่ตกอาชีพเด็กN แต่ยังซิงนี้สิมันเป็นอะไรที่เขื่อยากมาก ร่างสูงคุ้นคิดก่อนที่จะเดินไปยังลานจอดรถ แต่สายตากับเหลือบไปเห็นไบรท์ที่กำลังเดินมายังลานจอดรถเข้าพอดี

"อ้าว อรัณนายยังไม่กลับอีกเหรอ พี่คิดว่านาย กลับไปนานแล้วเสียอีก" ไบร์ทเอ่ยถามน้องชายของเพื่อนสนิท เนื่องจากเห็นอรัณนั้นหายออกจากงานตั้งแต่ช่วงห้าทุ่ม

"อ่อ เปล่าครับ กำลังจะกลับหนะ แล้วนี้พี่ไบร์ทไม่นั่งต่ออีกหน่อยเหรอครับ"

"ไม่แล้ว เหลือนั่งดื่มกันต่อไม่กี่คน พี่ก็จะกลับแล้ว" ไบร์ทเอ่ยกับรุ่นน้องมา

"แล้วเจ้าของวันเกิดละครับ ยังอยู่ในงานไหมครับ" เมื่อเห็นไบร์ทออกมา อรัณก็ถามถึงอคิณทันที

"ไอ้คิณก็ออกไปพร้อมๆ กับนายนั้นแหละ " ไบร์ทยังเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับตบเข้าที่บ่าไหลแต่กระชิบลงที่ข้างใบหูของอรัณมาเบาๆ

"คืนนี้ไอ้คิณมีของเด็ด น้องคนนั่นไงเด็กNสวยๆ ที่ชื่อน้องมิวาไง ที่พี่บอกกับนายอะ" อรัณได้ยินเช่นนั้นถึงกับชะงักหน้านิ่ง เด็กของคิณไม่ใช่มิริณอย่างที่เขาคิดหรอกหรือ อรัณมีสีหน้าคุ้นคิดแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

"ไว้เจอกันนะไอ้น้อง พี่ไปละ" ไบร์ทบอกกับอรัณจบ จากนั้นก็เดินไปที่รถและขับออกไปทันที

ด้านอรัณหลังจากได้ฟังจากปากของไบร์ทแล้วนะ้น

"อ่า..." อรัณ ถึงกับปวดหัวขึ้นมาตึบๆ ถ้ามิริณไม่ใช่เด็กของอคิณ แล้วทำไมพี่ชายเขาถึงยอมเปิดห้องให้กับซะขนาดนั้นละ อรัณคุ้นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ซักพัก จะเด็กอคิณหรือเด็กใคร ยังไงก็ไม่ทันเสียแล้ว จะเด็กใครก็ไม่สนในเมื่อเขาไม่ได้เอาฟรีๆ เสร็จก็จ่าย เธอคงไม่กล้ามาเรียกร้องอะไรหรอก เมื่อคิดได้ดังนั้น จากนั้นอรัณก็ขับรถกลับไปยังคอนโดของตนทันที

อีกด้านของมิริณหลังจากที่คนใจร้ายลุกออกจากห้องไปแล้วนั้น ร่างบางก็นอนอยู่เช่นนั้นนานนับชั่วโมง แต่จะให้ฉันนอนอยู่ภายในห้องนี้ต่อ ก็คงจะข่มตาหลับลงไม่ได้เช่นกัน ร่างบางเหลืิอบมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกไม่กี่นาทีก็จะเข้าตีสอง ซึ่งมันเลยเวลาเลิกงานของฉันแล้ว มิริณนอนรอรับสายจากมิวา เพื่อจะกลับคอนโดพร้อมกัน แต่ก็ไม่มีไลน์หรือสายเรียกเข้าจากมิวาเลนแต่อย่างใด

เมื่อเริ่มรอมิวาไม่ไหว ร่างบางพาตัวเองลุกออกจากเตียงมาด้วยความรำบาก จากนั้นสายตาก็สะดุดเข้ากับแบงค์ธนาบัตรสีเท่าสามใบที่ว่างเอาไว้บนหัวเตียง

"อ่า..." เมื่อเท้าแต่ลงบนพื้นกับต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บ แปลๆ ตรงส่วนนั้นที่มันฉีกขาด แต่ใช่ว่าความเจ็บตรงนั้นจะเจ็บลึก เท่ากับความเจ็บใจปวดที่ในตอนนี้

มือเรียวหยิบจำนวนเงินขึ้นมานับจำนวนสามใบ หึ! นี้เขามันคงเป็นค่าตัวที่เขาตีราคามาให้กับฉันสินะ ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดนะว่าเขาต้องเป็นผู้ชายที่แสนดีมากๆ คนนึ่ง ที่มีสาวสวยมากมายพร้อมที่จะถวายตัวให้เขา แต่พอฉันเห็นการกระทำของเขา ที่ทำกับฉันในวันนี้แล้ว มันเป็นอะไรที่สวยทางกับสิ่งที่ฉันคิดเอาไว้มากๆ

แต่ช่างเถอะถึงเขาจะตีราคาให้ฉันเท่าไหร่ฉันก็ไม่ได้สนใจ ร่างบางหยิบจำนวนเงินที่อรัณวางไว้ให้ใส่ลงไปในกระเป๋า จากนั้นก็หยิบเสื้อผ้าที่กระจัด กระ จายบนพื้นห้องมาสวมใส่ และหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาต่อสายหามิวา แต่ก็ไม่มีท่าทีว่ามิวานั้นจะรับสายของเธอ

Line

Mirin วาอยู่ไหน

เมื่อไลน์ทิ้งไว้สิบนาที มิวาก็ยังคงเงียบ

Mirin งั้นเจอกันที่คอนโดนะ ริณกลับก่อน

มิริณยอมเรียกแท็กซี่กลับคอนโดของเธอในเวลาตีสอง แต่เมื่อกลับมาถึงห้อง ก็ไม่เจอมิวา แต่คงไม่น่าจะมีอะไรเพราะมิวานั้นเอาตัวรอดเก่งกว่าเธอ หวังว่าคงไม่เจอเรื่องเลวร้ายอะไรอย่างที่ฉันเจอหรอกนะ ส่วนอะไรที่เสียไปแล้วก็แค่เสียไป เรื่องความบริสุทธิ์ฉันไม่ได้ยึดติดอะไรอยู่แล้ว ฉันพยายามเลิกคิดเรื่องทั้งหมดจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนเพราะถ้าเอาแต่คิดจิตใจของฉันก็คงต้องแย่ไปมากกว่านี้

เช้าวันต่อมา

!!แก๊ก!! มิริณรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วง สายของอีกวัน ร่างบางที่รู้สึกงัวเงียขึ้นมาจากที่นอนก็เหลือบไปเห็นมิวาที่พึงจะกลับเข้ามา

"ริณ วาซื้อของกินมาหลายอย่างเลยนะ" เสียงใสที่เดินเข้ามาเอ่ยกับคนบนเตียง ที่มิริณยังมีสีหน้าสะลืมสะลือ

"อืม ขอบใจมากนะวา แต่ริณเพลียมักมากขอนอนต่ออีกหน่อย วาทานก่อนเลย" มิวาที่ได้ยินน้องสาวเอ่ยเช่นนั้นถึงกับขมวดคิ้ว เพราะอีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยง ปกติถึงจะทำงานดึกแค่ไหน แต่มิริณก็ไม่ใช่คนที่มีนิสัยขี่เซ่าแบบนี้

"เออ ริณเมื่อคืนกลับยังไงอะ พอดีเพื่อนวาชวนไปต่อนะ โทษที่นะที่ปล่อยให้กลับคนเดียว" มิวาจำใจโกหกน้องสาวไปเช่นนั้น เพราะไม่กล้าบอกความจริงว่าเธอค้างกับอคิณมา

"อืม..."มิริณตอบพี่สาวด้วยสีหน้างัวเงียจากนั้นก็หลับต่อ

"ฉันเป็นเพื่อนแกมาสามปี จะเห็นแกเป็นคนสวยก็วันนี้แหละ ทรงผมนี้สำคัญทำให้คนหน้าเปลี่ยนจริงๆ นะ แกดูหนุ่มๆ โต๊ะนั้นดิ พวกเขามองแกตาเยิ้มเชียว มองแกไม่หยุดเลยอะ ไม่มีเก็บอาการเลยซักติด" บินาเอ่ยขึ้นมาที่เห็นเพื่อนผู้ชายอีกกลุ่มส่งรอยยิ้มหวานๆ มาให้กับมิริณ

"แกก็พูดเกินไปเขามอง พวกยัยโมเดล หรือเปล่า" โมเมลที่เอ่ยมาคือเพื่อนเรียนร่วมห้อง แก๊งค์คุณหนูไฮโซที่อยู่โต๊ะข้างหลังเธอ

"ยัยโมเดลก็โมเดลเถอะ แต่ตอนนี้โมเดลก็แพ้มิริณละวะ ฉันพูดจริง" บีนายังคงพูดต่อ เพราะวันนี้มิริณนั้นดูสวยและน่าหลงไหลเสียจริงๆ

"ของใจนะยะที่ชมฉัน แต่วันนี้ฉันไม่มีตังเลี้ยงพวกแกทั้งสองคนหรอกยะ" มิริณพูดจบร่างบางก็ยืนขึ้นเดินออกจากโต๊ะ เพื่อที่จะซื้อข้าว

แต่ในยังหวะที่เดินออกไปนั้น ร่างบางที่ยังไม่ดันมอง สายตากับสะดุดเข้ากับร่างสูงของอรัณเดินเข้ามาภายในโรงอาหารพร้อมกับเพื่อนๆ ของเขาเข้าพอดี ที่กำลังจะเดินผ่านเธอไป ใบหน้าหวานที่นิ้มก่อนหน้า ถึงกับชะงักสีหน้าและหุบยิ้มลงทันที จะหลบตอนนี้ก็หลบไม่ทัน

อรัณเสมองมองมิริณด้วยสีหน้าปกติ จากนั้นร่างสูงก็เดินผ่านเธอไป โดนมีริวและเรียวตะที่ยิ้มให้กับเธอ มิริณที่เจออรัณไม่ทันตั้งตัวถึงกับยืนนิ่ง

"ยัยริณ แกเป็นอะไร ยื่นนิ่งเชียว" เสียงของขวัญข้าวที่เดินมาตามหลังถึงกับทำให้มิริณนั้นได้สติ

"เออ ไปสิฉันกำลังนึกหนะว่าจะทานอะไรดี" มิริณปรับสีหน้าให้เป็นปกติ จากนั้นก็เดินไปยังร้านอาหาร

ด้านอรัณและวันนี้ก็เป็นอีกวันที่พวกผมเปลี่ยนบรรยากาศมาเปลี่ยนสถานที่ทานมื้อเที่ยงเนื่องจากไอ้ริกนั้นอยากมานั่งส่องเด็กนิเทศ

ตอนแรกที่เจอยัยนั้นผมก็อึ้งนะ ไม่คิดว่าจะเป็นเธอ ตอนแรกที่เดินเข้าก็คุ้นๆนะ สีผมและใบหน้าแต่หุ่นของเธอ สะดุดสายตาผมมาแต่ไกล ผมมองไปรอบๆ วันนี้โรงอาหารของที่นี่นั้นดูครึกครื้นเป็นพิเศษ เนื่องจากอาจจะเป็นเพราะว่าพวกผมมานั่งทานที่โรงอาหารแห่งนี่กัน

อรัณขณะที่ผมนั่งลงไปได้ซักพักก็เจอกับมิริณที่เดินถือจานข้าวเดินมาทางโต๊ะของพวกผม แต่เธอนั่งลงอีกโต๊ะที่อยู่ถัดพวกผมไปเพียงแค่โต๊ะเดียว

"ว้าว...กูไม่ได้ตาฟาดไปใช่ไหม นั้นน้องมิริณนิหว่า กูจำน้องเขาได้ แม่งคืนปาร์ตี้วันเกิดพี่คิณ กลางคืนว่าน้องสวยแล้วนะ แม่งวันนี้กลางวันเห็นหน้าชัดๆ สวยชิบหาย" ริวเองที่เห็นมิริณต่างเอ่ยชมความสวยไม่หยุดปาก พร้อมกับยิ้มทักมิริณด้วยรอยยิ้มอันสดใส ด้านเรียวตะ และริก เองก็ต่างก็ยิ้มให้กับมิริณมาเช่นกัน แต่มีเพียงอรัณคนเดียวเท่านั้นที่ยังนิ่ง สายตามคมเข้มจ้องมองใบหน้าหวานที่อยู่อีกโต๊ะอย่างไม่ละสายตา