พลาดรักร้ายนายวิศวะ นิยาย บท 43

วันต่อมา อรัณรู้สึกตัวและตื่นขึ้นมาในเวลาบ่ายโมง เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดและเมื่อคืนเขาทั้งเมาและยังใช้พลังงานกับมิริณไปค่อนข้างเยอะ วันนี้เลยทำให้คุณชายเล็กของบ้านนั้นตื่นสาย

ร่างสูงในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นพอดีตัวลงเดินมาจากชั้นบน สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ ภายในบริเวณห้องโถงของบ้านก็เจอกับปิ่น ที่เซ็ดๆ ถูๆ บานประตูของบ้านอยู่ ปิ่นที่สายตาสะดุดกับอรัณที่เดินเข้ามาภายในห้องรับแขก ถึงกับเอ่ยถามเจ้านายหนุ่มขึ้นมา

"คุณอรัณ จะออกไปไหนไหมคะ หรือจะให้ปิ่นตั้งโต๊ะได้เลย" เจ้านายที่ออกมาจากห้องสภาพที่แต่งตัวด้วยชุดแสนจะธรรมดา ปิ่นก็ยังพอจะเดาออกว่าอรัณคงไม่ออกจากไปไหน

"ยังก่อนครับพี่ปิ่น ผมยังไม่หิว" อรัณเอ่ยกับแม่บ้านวัยกลางคน ที่กวาดสายตาไปยังรอบๆ บ้าน

"มิริณละครับ เธอตื่นหรือยัง" เมื่อตื่นขึ้นมาอรัณก็ถามถึงคนที่เขารังแกมาตลอดทั้งคืนทั้งที เรื่องเขากับมิริณกับปิ่นก็ไม่มีอะไรจะปิดบังเพราะวันก่อนปิ่นก็เห็นว่าเขานั้นออกมาจากห้องของเธอ

"น้องมิริณเธอตื่นตั้งแต่เช้าแล้วละคะ"

"งั้นรบกวนพี่ปิ่นช่วยเรียกเธอมาพบผมทีนะครับ" อรัณเอ่ยกับสาวใช้ไปอย่างต้องการ ไม่นานคนที่ถูกเรียกตัวก็เดินตามหลังปิ่นมาพบอรัณภายในห้องรับแขกทันที

อรัณเสมองใบหน้าของสาวใช้เป็นเชิงว่าเขาต้องการอยู่กับมิริณเพียงแค่สองคน พอคอยหลังปิ่นได้ไม่ทันไร ร่างสูงสบตาเขากับคนตัวเล็กที่มองเขามา เมื่ออยู่กับอรัณในห้องเพียงสองคน มิริณจึงเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา

"พี่มีอะไรกับฉันหรือเปล่า" มิริณเอ่ยกับคนนั่งนิ่ง และเสมองใบหน้าของเธอ

"ฉันหิว ทำอะไรให้ทานหน่อยสิ" ทีเขาเรียกเธอมาไม่มีอะไร เขาเพียงแค่ติดใจฝีมือของเธอในวันนั้น แต่ตอนนี้เขาต้องการให้มิริณนั้นเป็นแม่ครัวทำอาหารให้กับเขาทาน

"พี่ปิ่น และป้าเพ็ญก็ทำไว้หลายอย่างแล้วนิคะ ทำไมพี่ไม่ทานละ"

"ฉันอยากทานฝีมือเธอ หรือเธอมีปัญหาอะไรกับฉัน" อรัณไปพูดเปล่า ร่่างสูงจับที่แขนเรียวเล็กของมิริณจากนั้นก็พาคนตัวเล็กนั้นเดินมายังห้องครัวทันที ไม่ว่าจะปฎิเสธยังไงอรัณก็ไม่คิดจะฟังเธอ

คนหน้าบึ้งหยิบกุ้งและเนื้อหมูสดในตู้เย็นออกมาเตรีนมเพื่อจะทำข้าวผัดรวมมิตรให้กับเขา โดยมีอรัณที่นั่งให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง ร่่างบางที่เดินไปล้างผักแต่กับสะดุดเข้ากับโต๊ะที่เธอและเขานั้นมีอะไรกันผ่านมาสดๆ ร้อนๆ

มิริณเห็นเช่นนั้นคนตัวเล็กถึงกับคอแข็ง ใบหน้าหวานถึงกับแดงซ่านมาด้วยความอาย และพยายามสลัดภาพนั้นออกจากหัวเธอ แต่อรัณที่เห็นสายตาของมิริณเอาแต่จ้องมองโต๊ะ ร่่างสูงที่นั่งอยู่นถึงกับลุกและเดินเข้ามาหาเธอ

"อืม..."อรัณส่งเสียงขึ้นมา ให้ร่างบางนั้นได้สติ

"คิดถึงบรรยากาศเมื่อคืนหรือไง ฉันเห็นเธอมองโต๊ะตัวนี้ไม่หยุดเชียว" อรัณเอ่ยพร้อมกับซ้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหวาน คนถามถึงกับชะงัก ทำหน้าไม่ถูก

"เปล่าคะ" เมื่อโดนคนตัวโตนั้นจับได้ ว่าเธอนั้นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนจริง มิริณกับเฉไฉไปเรื่องอื่นและหันมาสนใจผักที่เธอกำลังหันต่อ โดนไม่ได้สนใจอรัณที่อยู่ข้างหลังเธอ ร่างสูงถึงกับหลุดยิ้มออกมา ที่มิริณนั้นยังปากแข็งปฎิเสธไม่ยอมรับ

"ให้ตายเถอะทำไมเขาถึงได้เอาเรื่องน่าอายพูดเล่นกับฉันนัก เขาจะพูดมันขึ้นมาอีกทำไม บ้าที่สุด"มิริณต่อว่าอรัณภายในใจ ร่างบางเลือกจะหันผักตรงหน้าโดนที่ไม่สนใจอรัณสายตาคมที่เอาแต่จ้องมองคนตัวเล็กอย่างพอใจและหลุดยิ้มออกมาที่มุมปาก เมื่อเห็นเช่นนั้นแขนแกร่งของอรัณสวมกอดร่างบางจากด้านหลังมาทันที

!! อุ้ย...!! มิริณที่โดนสวมกอดถึงกับชะงักด้วยตกใจ พร้อมกับหันมองคนที่เข้ามาสวมกอดเธอ ร่างสูงผุดรอยยิ้มขึ้นมาที่ปากหยักหนา

"ปล่อยเถอะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี" มิริณไม่พูดเปล่ามือเรียวบ้างแกะแขนแกร่นของคนตัวโตออกจากตัว แต่นั้นกับยิ่งทำให้อรัณนั้นแกล้งเธอหนักมากขึ้น

"ฉันอยากกอดเมียฉัน กอดไม่ได้เชียวหรือไงกัน" อรัณไม่พูดพร้อมร่างสูงยังกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น และสูดกลิ่นน้ำหอมจางๆ เข้ามาจนเต็มปอด มิริณที่โดนอรัณกดจมูกเข้าที่ต้นคอถึงกับขนลุกถึงกับต้องย่นคอหลบปากหนาของคนตัวโต

"ถ้าพี่กอดฉันอยู่แบบนี้ แล้วเมื่อไหร่จะได้ทานข้าวละคะ ปล่อยฉันเถอะคะ" มิริณเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มพร้อมกับขัดขืนร่างสูงขึ้นมาเล็กน้อย

"ฉันยอมปล่อยเธอก็ได้ แต่อย่าให้ฉันรอนานนะมิริณ ฉันหิว" อรัณหยุดเสียงได้แค่นั้น และขบเข้าที่ใบหูของคนตัวเล็กมาเบาๆ มิริณถึงกับขนลุกสู้ขึ้นมา

"ฉันจับเธอกินได้ทั้งตัว" อรัณเอ่ยพร้อมกับกดจมูกโด่งเข้าทีี่พวงแก้มใสของคนตัวเล็กไปหนึ่งที

!! ฟอด!!

โดยทั้งสองไม่รู้ถึงสายตาเฉียดคมของใครอีกคนที่จ้องมองมาที่พวกเขา ราวกับอยากจะร้องกรี๊ดดังไปทั่วทั้งคฤหาสน์ แพทกำมือแน่นด้วยความโกรธจัดที่เธอเข้ามาเห็นอรัณกอดกับมิริณต่อหน้าของเธอ แพทที่กำลังจะกรี๊ดร้องขึ้น