พลังแห่งจันทรา นิยาย บท 2

ในขณะนั้น หน้าประตูไม่มียามเฝ้าซักคน มีเพียงยันต์สีแดงที่ดูแล้วเหมือนใช้เลือดไก่เขียนขึ้นมา

วัวสันหลังหวะเอ๊ย คงกลัววิญญาณของนางจะกลับมาแก้แค้นสิท่า

ไป๋ซือหวงแอบเข้าจวนเงียบ ๆ เห็นตามหน้าต่างและเสาแขวนด้วยดอกไม้สีขาว ลมเย็นพัดมาวูบหนึ่ง กระดาษเงินลอยล่องทั่วฟ้า

เสียงกระดิ่งทองแดงดังกังวานสะท้อนไปมา ฟังแล้วชวนสยองยิ่งนัก

กลางลานนั้น มีโต๊ะสี่เหลี่ยมปูด้วยผ้าเหลือง พร้อมตั้งกระถางธูปไว้ มีหุ่นกระดาษ หมั่นโถวที่แต้มจุดสีแดงและน้ำเปล่า

บ่าวไพร่หลายคนกำลังช่วยกันจัดวาง

ดูจากรูปการณ์ คงคิดว่านางตายแน่แล้ว

ไป๋ซือหวงแววตาเย็นเยียบ เดินอ้อมผ่านของเหล่านี้ ไม่ทันไรก็ถึงเรือนดอกปทุมที่ไป๋หว่านเหลียนพักอาศัยอยู่

ภายในเรือน แสงไฟดูริบหรี่ ไป๋หว่านเหลียนส่องคันฉ่อง ลูบไล้ใบหน้าเหมือนคนที่หลงในตัวเอง “เซียงชุน เจ้าว่าข้างามหรือไม่?”

“งามเจ้าค่ะ งามเลิศที่สุดแล้ว ไว้ท่านได้เป็นฮูหยินเมื่อไหร่ คงจะยิ่งงามกว่านี้”

“นังตัวดีนั่นตายไปแล้ว ส่งวิญญาณไปเรียบร้อย ต่อไปท่านก็คือหญิงเดียวที่อยู่เคียงข้างท่านแม่ทัพ”

เซียงชุนปากหวานไม่น้อยทีเดียว

ไป๋หวานเหลียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “รอไว้พรุ่งนี้ ข้าจะให้ท่านแม่ทัพส่งตัวเด็กประหลาดเสี่ยวหลางมาให้ข้าเลี้ยงดูแทน”

“รอให้ข้ามีลูกของตัวเองเมื่อไหร่ เขาก็ควรจะตายซะ”

พูดพลาง จู่ ๆ ก็พบว่าที่ติ่งหู มีต่างหูโมราแดงที่โปรดปรานหายไปข้างหนึ่ง

นั่นเป็นของขวัญวันเกิดที่ท่านแม่ทัพมอบให้นาง

“เจ้าเห็นต่างหูของข้าบ้างมั้ย?”

“สงสัยตอนไปจัดการนังตัวดีนั่น อาจทำหล่นไปในน้ำหรือเปล่าเจ้าคะ”

เซียงชุนตอบไปตามตรง สายตายังคงจับจ้องต่างหูโมราที่เหลือเพียงข้างเดียวด้วยความอยากได้

ไป๋หว่านเหลียนมองจากคันฉ่องเห็นชัดเจน จึงได้ถอดต่างหูแล้วมอบให้นาง

“วันนี้เจ้าทำงานเหนื่อยมาก นี่คือรางวัล น้องสาวเจ้าป่วยหนักไม่ใช่หรือ เอาไปรักษาให้นางซะ”

“เจ้าค่ะ อนุเหลียน”

เซียงชุนรับต่างหูมาด้วยความซาบซึ้ง พร้อมใส่ไว้ที่หูของตัวเอง

ไป๋ซือหวงอยู่ข้างนอกได้ยินคำสนทนาของนายบ่าวสองคนอย่างชัดเจน

ฆ่านางแล้ว ยังคิดฆ่าลูกของนางอีกหรือ?

อย่าฝันไปหน่อยเลย!

นางถือเชือกที่หยิบมาจากลานบ้าน จากนั้นก็ปีนขึ้นต้นไม้ด้วยความว่องไว เอาเชือกด้านหนึ่งผูกกับกิ่งไม้ไว้ ส่วนอีกด้านมัดกับเอวตัวเอง

ผมเผ้านางยุ่งเหยิง เสื้อคลุมสีแดงครอบอยู่บนหัว โผล่ลูกตาดำ ๆ ออกมาตามรอยปริ

เลือดไก่ที่หยิบมาก็เทจากหัวลงไปไม่ให้เสียของ

แหวะ กลิ่นคาวชะมัด แต่ก็ใช้ได้ผล

ไป๋ซือหวงแอบอยู่ในความมืดมิด พร้อมกลายร่างเป็นผีที่สวมชุดแดงเต็มไปด้วยเลือดท่วมตัว

จากนั้น นางก็ปีนขึ้นต้นไม้ ออกแรงกระตุก โหนเชือกไปทางเรือนที่พักของไป๋หว่านเหลียน

สองนายบ่าวที่อยู่ข้างในรู้สึกเหมือนมีลมเย็นบาดผิว ให้หนาวสั่นจนขนลุกชัน

ชั่วขณะนั้น ไป๋หว่านเหลียนเห็นเงาสีแดงเลือนรางลอยผ่านหน้าต่างมา

ถัดจากนั้น ใบหน้าที่ชุ่มด้วยโลหิต รอยแผลยับเยินก็ปรากฏยังเบื้องหน้า แววตาเยียบเย็นของไป๋ซือหวงแลดูว่างเปล่า เลือดสด ๆไหลจากศีรษะลงเบื้องล่าง

ไป๋หว่านเหลียนทั้งโกรธทั้งอาย ลูบคลำสะโพกคิดจะวิ่งหนี แต่กลับถูกจับไว้อีก

“เมื่อกี้เจ้าบอกว่า จะฆ่าลูกข้าด้วยใช่ไหม?”

ไป๋ซือหวงบังคับให้ไป๋หว่านเหลียนมองหน้าตนเองด้วยแววตาสีแดงก่ำ

ปั่กปั่กปั่ก!

อีกสามทีที่ฟาดไม้ลงสะโพกของนาง ไป๋หว่านเหลียนเจ็บทั้งสะโพกและเอวจนแทบกระดิกตัวไม่ไหว

“ข้าไม่กล้าแล้ว...”

สีหน้านางซีดเผือด ร้องไห้จนเครื่องแต่งหน้าเลอะหมด

ไป๋ซือหวงจับตัวนางโยนไปเหมือนทิ้งเศษขยะ พร้อมเหยียบลงที่ใบหน้าของนางเหมือนที่นางทำกับเจ้าของร่างเดิม

“ไม่กล้าก็ดีแล้ว”

“อนุ...ยังไงก็คืออนุ อย่าหวังว่าจะได้เป็นเมียเอก เจ้าคู่ควรหรือ?”

ไป๋หว่านเหลียนโกรธจนสั่นไปทั้งร่าง ความเจ็บที่ใบหน้าทำให้น้ำตาร่วงเผาะเป็นเม็ดโต ๆ

ทันใดนั้น ข้างนอกก็มีเสียงเอะอะดังขึ้น

คงเพราะนังสาวใช้ไปส่งข่าวให้ชายโฉดเป็นแม่นมั่น

นางหัวเราะเสียงเย็น สองมือกำไม้ไว้แน่น ออกแรงจับไป๋หว่านเหลียนโยนขึ้นกลางอากาศ แล้วฟาดเต็มเหนี่ยว ทำราวกับนางเป็นลูกเบสบอลยังไงอย่างนั้น

ทันใดนั้นเอง เซียวป๋อชิงในชุดสีดำก็เดินมาท่ามกลางความมืด ข้างกายยังมีนักพรตชุดเหลืองอีกหนึ่งคน

เขาเพิ่งย่างเข้าเรือนดอกปทุม ก็เห็นมีอะไรบางอย่างลอยมา จึงอ้าแขนรับโดยพลัน ก็เผชิญเข้ากับใบหน้าที่เต็มไปด้วยโลหิต

“ผีหลอก!”