พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 145

ในเมืองหลวงนี้ เหล่าคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์ที่อายุยี่สิบแล้วยังไม่แต่งภรรยาถือว่าหาได้ยากยิ่งนัก ถึงแม้ไม่แต่งภรรยา ข้างกายก็มักจะมีสาวใช้อุ่นเตียงหรือหญิงงามคู่ใจอยู่เสมอ มีเพียงอวี้เหิงเท่านั้นที่ไม่ใกล้ชิดสตรีใดเลยตลอดทั้งวัน แน่นอนว่า ตัวเขาเองย่อมเป็นข้อยกเว้น เพราะสถานการณ์ของเขาพิเศษ ไม่เหมือนกับบุรุษธรรมดาสามัญเหล่านั้น

หนานสวินถึงกับเคยแอบคาดเดาว่า หรืออวี้เหิงจะนิยมชมชอบบุรุษเพศเดียวกัน? แต่เมื่อพิจารณาดูดีๆ แล้วก็ไม่เหมือน

ที่แท้เป็นเพียงเพราะสายตาสูงส่งเกินไป ก่อนหน้านี้ยังไม่เคยพบพานผู้ที่ควรค่าแก่การมอบหัวใจให้เท่านั้นเอง

“รีบบอกข้าเร็วเข้า เป็นคุณหนูตระกูลใดกัน? ข้ารู้จักหรือไม่?” หนานสวินย่อมมองออกเช่นกันว่า ผู้ที่ทำให้ดาวหงส์แดงของอวี้เหิงเคลื่อน กับผู้ที่รับความบริสุทธิ์ครั้งแรกของเขาไปนั้น คือคนเดียวกัน

ถามจบก็พลันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาขมวดคิ้ว “ไม่เห็นได้ยินฝ่าบาทตรัสว่าจิ้งอ๋องจะอภิเษกสมรส เช่นนั้น สตรีผู้นี้กับเจ้าก็คือชิงสุกก่อนห่าม? ยังมิทันได้แต่งงานก็ร่วมหอกับเจ้าแล้วรึ? เช่นนี้ดูท่าจะไม่เหมาะสมกระมัง? เจ้าเตรียมจะต้อนรับนางเป็นชายาเอกใช่หรือไม่? เช่นนั้นเรื่องนี้ต่อไปภายหน้าพยายามอย่าให้คนรับใช้รู้เป็นอันขาด มิฉะนั้นพวกเขาจะแอบนินทาว่านางมีความประพฤติบกพร่องได้...”

หลงจิ้งซิวรู้สึกเพียงปวดตุบๆ ที่ขมับ ช่างเจ็บปวดนัก “เจ้าช่างพูดมากเสียจริง”

“ข้าก็เป็นห่วงเจ้าหรอกน่า หากเปลี่ยนเป็นผู้อื่น อยากจะได้คำชี้แนะสักสองสามคำจากข้าหนานสวิน ยังต้องดูว่าข้ายินดีจะให้หรือไม่เลย!”

รู้ว่าเขาหวังดี แต่เรื่องในคืนนั้น รวมถึงเรื่องของตวนมู่สวี่ชิง เขายังไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหนดี

หากเขาเป็นเหมือนเซียวกั๋วจิ้วเป็นเพียงคุณชายสูงศักดิ์ที่ร่ำรวยว่างงาน เช่นนั้นย่อมไม่ต้องเกรงกลัวสายตาชาวโลก สามารถพาตวนมู่สวี่ชิงเข้าออกเป็นคู่ได้อย่างตามใจปรารถนา

ในใจตนเองยอมรับได้ แต่กลับไม่อาจบอกกล่าวแก่ผู้อื่นได้ เพราะเขาคือโอรสของฮ่องเต้ เบื้องหลังยังมีเสียนเฟย มีเจ้าเก้า มีจวนฮู่กั๋วโหวทั้งจวน

ในชีวิตนี้ ตวนมู่สวี่ชิงอาจทำได้เพียงยืนอยู่เบื้องหลังเขาตลอดไป มิใช่ยืนเคียงข้างเขาดุจภรรยาทั่วไป

“วันหน้าหากมีโอกาส ย่อมจะแนะนำให้เจ้ารู้จักเขา”

“ยังจะหลบๆ ซ่อนๆ อีกรึ? ก็ได้ เช่นนั้นข้าจะรอร่วมดื่มสุรามงคลของเจ้า”

ที่หนานสวินกล่าวเช่นนี้ เป็นเพราะเขายังมองออกอีกว่า สตรีผู้นั้นคือคู่แท้ของท่านอ๋องจิ้งผู้นี้ เป็นรักแรกและรักสุดท้าย

แต่หลงจิ้งซิวเองกลับไม่รู้ เขานึกถึงเพียงแต่วิธีที่จะปกป้องตวนมู่สวี่ชิงให้ดี ไม่ให้คนนอกมองความรู้สึกระหว่างคนทั้งสองออก

มิฉะนั้นหากเรื่องนี้แพร่งพรายเข้าสู่พระราชวัง ฮ่องเต้ย่อมไม่อาจปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้เป็นแน่

ไม่คิดแล้ว ปกป้องได้วันหนึ่งก็ถือเป็นวันหนึ่ง หากปกป้องไว้ไม่ได้จริงๆ ตำแหน่งอ๋องนี้ไม่เป็นก็แล้วไป “อีกสามวันหอกว่างจวี้โหลวจะเปิดกิจการ เจ้าจะมาหรือไม่?”

“ไปไม่ได้ มะรืนนี้ต้องเข้าวังพร้อมท่านอาจารย์ เจ็ดวันให้หลังจึงจะออกมาได้ อวี้เหิงอุตส่าห์มาทั้งที วันนี้ก็อยู่ทานอาหารที่จวนก่อนเถิด!”

จิ้งอ๋องทานอาหารเย็นที่จวนราชครูเสร็จสิ้น ท้องฟ้าก็มืดค่ำแล้ว ขณะที่กำลังเตรียมจะลากลับ ราชครูก็กลับมาพอดี

เป็นชายชราอายุใกล้เจ็ดสิบ แม้จะผ่ายผอม แต่กลับดูมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ ดวงตาทั้งคู่ยิ่งไม่มีความขุ่นมัวเหมือนคนชราทั่วไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน