พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 16

จิ้งอ๋องยังไม่ทันได้พูดว่า 'ไม่เป็นไร' เจ๋อหยางก็วิ่งออกไปแล้ว

ตวนมู่สวี่ชิงถูกปลุกขึ้นจากนิทราให้มาดูอาการคนไข้ โชคดีที่เคยชินกับการเข้าเวรดึกมาก่อน นิสัยหงุดหงิดเวลาตื่นนอนจึงถูกขัดเกลาไปจนหมดสิ้นแล้ว

พอได้เห็นจิ้งอ๋อง นางก็รู้สึกยินดีในใจ แต่ทันใดนั้นก็กลับเข้าสู่โหมดทำงานทันที

หลังจากจับชีพจรแล้วก็พูดว่า "ท่านอ๋องมีบาดแผลเก่าที่หน้าอก ยังไม่หายดี วันนี้ยังต้องใช้กำลังต่อสู้อีก ย่อมรู้สึกไม่สบายเอยู่บ้างป็นธรรมดา เดี๋ยวข้าจะจ่ายยาปรับสมดุลภายในสักสองสามขนาน พักฟื้นให้ดี ก็ไม่มีอันตรายร้ายแรง"

คนในจวนท่านอ๋องเชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของตวนมู่สวี่ชิงมาก เมื่อนางบอกว่าไม่เป็นไรมาก หมิงหยางและคนอื่นๆ ก็วางใจ

เจ๋อหยางถามว่า "ท่านอ๋อง เช่นนั้นวันนี้จะให้จัดเตรียมเรือนรองเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

"ไม่ต้อง กลับเมือง!" จิ้งอ๋องลุกขึ้นพลางกล่าว

สวี่ชิงรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง สตรีของท่านเพิ่งคลอดบุตรชายคนโตให้ ท่านไม่ไปดูสักหน่อยหรือ?

แต่ก็ทำได้เพียงคิดในใจเท่านั้น ในสังคมที่อำนาจกษัตริย์สูงสุด นางยังไม่บังอาจถึงขั้นล้อเล่นกับอ๋องแห่งแว่นแคว้น

เรื่องสำคัญต้องมาก่อน นางรีบตามไปทันที "ท่านอ๋องจะกลับเมือง พาข้าไปด้วยได้หรือไม่?"

ตื่นแล้วก็คงหลับยาก มิสู้รีบกลับไปวางแผน คิดหาวิธีไปพบบิดาในคืนพรุ่งนี้ดีกว่า

จิ้งอ๋องกลับเมืองโดยไม่ได้ขี่ม้า ตวนมู่สวี่ชิงโชคดีได้โดยสารรถม้าหรูหราของท่านอ๋องสักครั้ง ไม่เพียงแต่นั่งสบายและมั่นคง การตกแต่งภายในยังวิจิตรบรรจงในทุกมุมอีกด้วย

จิ้งอ๋องหลับตาพักผ่อน แต่สวี่ชิงรู้ว่าเขาไม่ได้หลับ บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด นางจึงหาเรื่องมาพูดคุยบ้าง

"ท่านอ๋อง วิธีการรักษาของสวี่ชิงค่อนข้างพิเศษ ขอท่านช่วยกำชับฮูหยินผู้นั้นกับแม่เฒ่าสาวใช้ของนาง อย่าได้เล่าให้คนนอกฟัง"

เรื่องนี้ที่จริงควรพูดตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว แต่นางลืมไป

"ได้!" จิ้งอ๋องรับคำ

สวี่ชิงพูดต่อ "เด็กติดอยู่ในช่องคลอดนานเกินไป อาจมีผลต่อสติปัญญา ต้องทำการฟื้นฟูบำบัดอยู่บ้าง......"

เด็กคนนี้ คงเป็นบุตรชายคนโตของท่านอ๋องกระมัง? ในโรงพยาบาลสมัยใหม่มีการฟื้นฟูบำบัดสำหรับทารกที่สมองขาดออกซิเจนมากมาย นางคิดว่าควรเอ่ยเรื่องนี้กับท่านอ๋อง

ตวนมู่สวี่ชิงพูดเรื่องซับซ้อนเกินไป จิ้งอ๋องไม่สนใจ พลางลืมตาขึ้น "หัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่ไม่เพียงให้เจ้าเรียนวิชาแพทย์ ยังให้เรียนทำคลอดสตรีด้วยหรือ?"

จู่ๆ ก็ถูกขัดจังหวะกลางคัน ทำเอาสวี่ชิงถึงกับไปไม่ถูกเลยทีเดียว หรือว่าเธอจะเผลอรู้มากเกินไปแล้ว?

นางยิ้มอย่างถ่อมตัว "วิชาแพทย์ล้วนเชื่อมโยงกัน การช่วยคน รักษาโรค วิธีต่างกัน แต่หลักการคล้ายกัน"

วิชายุทธ์ ตำราพิชัยสงคราม ล้วนลึกซึ้งกว้างขวาง คงเหมือนวิชาแพทย์ คนที่มีสติปัญญาทึ่มทึบได้แต่เรียนอะไรก็รู้แค่นั้น คนที่มีพรสวรรค์และฉลาดหลักแหลม ก็สามารถเรียนรู้และต่อยอดได้

คิดเช่นนั้น จิ้งอ๋องจึงพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยถามว่า "อาการของท่านโหวกับรัฐทายาทไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วใช่หรือไม่?"

"อืม กินยาอีกสามวันห้าวัน ก็เปลี่ยนมาบำรุงด้วยอาหารได้"

การที่ท่านอากับพี่ใหญ่ปลอดภัยได้ เด็กหนุ่มตรงหน้ามีส่วนสำคัญอย่างปฏิเสธไม่ได้ และแน่นอน ต้องขอบคุณหัวหน้าสำนักหมอหลวงตวนมู่ที่วันนั้นส่งเขามาให้ด้วย

"มีความปรารถนาอะไรหรือไม่?" จิ้งอ๋องถาม

ความปรารถนา? แน่นอนว่ามี "ข้าขอไปเยี่ยมพวกบิดาและพี่ชายในคุกได้หรือไม่?"

หากได้รับอนุญาตจากท่านอ๋อง เช่นนั้นนางก็ไม่ต้องปลอมตัวแอบย่องเข้าไปแล้ว

"ให้หมิงหยางจัดการให้เจ้า!" จิ้งอ๋องพูดจบก็หลับตาลงพักผ่อน

"ขอบพระทัยท่านอ๋อง ท่านช่างเป็นคนดีจริงๆ" ตวนมู่สวี่ชิงกล่าวด้วยใบหน้าปลาบปลื้ม ดวงตาเปล่งประกายด้วยความจริงใจ

หมิงหยางรู้สึกงุนงงไปชั่วขณะ รู้สึกว่ารอยยิ้มเช่นนี้......ช่างให้ความรู้สึกแปลกประหลาดจนเขาเองก็อธิบายไม่ถูก

เรื่องเล็กๆ ที่คิดไม่ออก ก็ไม่ต้องคิด หมิงหยางสะบัดศีรษะ รอตวนมู่สวี่ชิงออกมา

ตอนที่เห็นนางแบกสัมภาระห่อใหญ่ออกมา หมิงหยางก็ถึงกับหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก "เจ้าเอาของอะไรไปมากมายขนาดนั้น?"

พูดพลางก้าวเข้าไปช่วยรับห่อสัมภาระให้นาง

ห่อสัมภาระที่แบกจนเอวแทบหักของตน เขากลับยกขึ้นอย่างไม่ต้องออกแรง คนเทียบกับคน เทียบกันไม่ได้จริงๆ!

"ทั้งครอบครัวข้าอยู่ในคุก สภาพในคุกลำบาก มีโอกาสเยี่ยมได้ยาก ก็เลยเอาของกินของใช้มาให้มากหน่อย"

หลังจากจิ้งอ๋องอนุญาตให้นางไปเยี่ยมครอบครัว สวี่ชิงก็เริ่มเตรียมตัว ทั้งยา อาหาร และเสื้อผ้า

เมื่อเห็นว่าห่อสัมภาระใหญ่มากเกินไปจริงๆ สวี่ชิงก็อดรู้สึกกระดากใจไม่ได้ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงลังเลว่า "จะผิดกฎหรือไม่ จะไม่ให้เข้าไปหรือไม่?"

"ไม่หรอก ไปกันเถอะ!" หมิงหยางกล่าว

มีหมิงหยางไปด้วย เพียงแค่ชูป้ายประจำตัวของจวนจิ้งอ๋อง คราวนี้สวี่ชิงก็สามารถเข้าเรือนจำได้อย่างง่ายดาย

แต่สัมภาระห่อใหญ่ของนางก็ดึงดูดความสนใจของหัวหน้าผู้คุมคุก "มีคำสั่งจากเบื้องบนว่า ของที่นำเข้ามาในคุกต้องตรวจสอบทั้งหมด"

มีแค่อำนาจกระจ้อยร่อย ยังกล้าเบ่งใหญ่?

หมิงหยางไม่ไว้หน้าเลยสักนิด "ของที่จวนจิ้งอ๋องส่งมา ถ้ามีปัญหาอะไร พวกเรารับผิดชอบเอง"

เอาเถอะ พอยกชื่อท่านอ๋องขึ้นมา แผนการจะหาผลประโยชน์ของหัวหน้าผู้คุมคุกก็ล้มเหลว

เมื่อผ่านเข้าไปได้อย่างราบรื่น ในไม่ช้าสวี่ชิงก็ได้พบครอบครัว "ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่ พี่รอง......"