พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 15

ในห้องคลอดเงียบไปนาน ท่านป้ากับสาวใช้สองคนที่อยู่นอกประตูกระวนกระวายราวกับมดบนกระทะร้อน

เจ๋อหยางนั่งดื่มชาอย่างสงบที่โต๊ะหิน

ท่านป้าทนไม่ไหวแล้ว "ขอถามใต้เท้าสักหน่อย หมอท่านนี้มั่นใจหรือว่าจะช่วยฮูหยินของพวกเราได้?"

เจ๋อหยางเป่าใบชาที่ลอยในถ้วย พลางกล่าวโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง "ถ้าใต้เท้าของเจ้ามีวิธีที่ดีกว่า ก็คงไม่ต้องมาขอความช่วยเหลือจากจวนของพวกเรา จะรอดหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับวาสนาของพวกเจ้าเองแล้ว"

ท่านป้าอึ้งไปครู่หนึ่ง ดูเหมือนจะมีเหตุผลอยู่บ้าง นางไม่กล้าพูดอะไรอีก ได้แต่กราบไหว้ทั้งสี่ทิศ หวังให้เทพเจ้าคุ้มครอง ขอให้คลอดราบรื่น ถ้าไม่ได้จริงๆ ขอแค่เด็กรอดก็พอ

ราบรื่นคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ตวนมู่สวี่ชิงเริ่มกรีดท้องของสตรีที่กำลังจะคลอดทีละชั้น

นางระมัดระวังอย่างยิ่ง พยายามทำให้แผลสวยงามที่สุด เพราะอย่างไรก็เป็นสตรีที่อาจต้องปรนนิบัติท่านอ๋องในวันหน้า มีแผลเป็นเหมือนตะขาบที่หน้าท้อง ก็คงดูไม่งามตา

ในที่สุดเด็กก็คลอดออกมา แต่หน้าซีดเขียว ไม่ร้องไม่ดิ้น

เอาเถอะ ตวนมู่สวี่ชิงที่ต้องแสดงหลายบทบาทก็เริ่มทำหน้าที่กุมารแพทย์อีกครั้ง จนในที่สุด เสียงร้องเบาๆ เหมือนลูกแมวก็ดังขึ้น นางถอนหายใจโล่งอก รอดแล้ว

แม้เสียงจะเบา แต่ท่านป้าที่คอยฟังความเคลื่อนไหวในห้องก็ดีใจยกใหญ่ "คลอดแล้ว? คลอดแล้ว! คลอดแล้ว คลอดแล้ว คลอดแล้ว......" พูดพลางจะพุ่งเข้าไปในห้อง

"หยุด ห้ามเข้ามา!" สวี่ชิงตวาดลั่น

เพิ่งรีบช่วยเด็ก ตอนนี้มือยังเปื้อนเลือดกำลังรักษาแผลให้สตรีที่คลอดบุตร จะให้คนนอกเข้ามาได้อย่างไรเล่า?

พอนางพูดจบ ดาบยาวก็พุ่งผ่านหน้าท่านป้าไป ปักแน่นเข้ากับวงกบประตู "ท่านหมอบอกแล้วว่า ห้ามเข้า"

เจ๋อหยางยังคงดื่มชาอย่างสงบ เอ่ยน้ำเสียงเรียบเฉย

ท่านป้าตกใจจนขาอ่อนเกือบล้มลงพื้น ถ้าดาบเบี่ยงไปอีกนิด ก็จะแทงถูกตัวนางแล้ว "ไม่กล้า ไม่กล้า ไม่เข้าไปก็ได้ ไม่เข้าไปก็ได้"

สาวใช้สองคนข้างหลังก็ตกใจไม่น้อย ลอบมองเจ๋อหยาง คนของจวนจิ้งอ๋องนี่ ล้วนดุดันน่าเกรงขาม ยั่วโมโหไม่ได้เด็ดขาด

รอแล้วรอเล่า ในที่สุดประตูก็เปิดออกพร้อมเสียงเอี๊ยดอ๊าด

เมื่อเห็นท่านหมอ ท่านป้าก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ แอบมองเจ๋อหยางก่อนอย่างหวาดๆ

เจ๋อหยางลุกขึ้น "ช่วยคนไว้ได้แล้วหรือ?"

เดินทางกระเด้งกระดอนมาแล้วยังต้องช่วงชิงสองชีวิตจากเงื้อมมือมัจจุราช สวี่ชิงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย พลางพยักหน้า "เป็นคุณชายน้อย ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก"

ท่านป้าดีใจเกินคาด ขอบคุณฟ้าขอบคุณดิน

"ดี!" เจ๋อหยางก้าวไปข้างหน้าดึงดาบออกเก็บเข้าฝัก "พวกเราไป!"

จะไปแล้วหรือ? สวี่ชิงมองท่านป้าที่มีสีหน้าคาดหวัง แล้วหันไปมองห้องคลอดที่ยังมีกลิ่นคาวเลือดไม่จางหาย "ได้!"

แล้วเดินตามเจ๋อหยางออกจากเรือนเล็ก คิดในใจว่า นางเดาผิดหรือ? สตรีผู้นี้ไม่ได้เป็นที่โปรดปราน? เป็นเพียงการที่จิ้งอ๋องเมาแล้วพลั้งเผลอ จนมีบุตรโดยไม่ตั้งใจ......เฮ้อดูสิ ราชวงศ์นี่ก็ไม่ต่างจากวงการบันเทิงของเหล่าตระกูลใหญ่ในยุคหลังเลยนะ ข่าวฉาวเยอะ น้ำลึกเหลือเกิน!

ไม่ว่าอย่างไร วันนี้นางก็ช่วยชีวิตสตรีกับบุตรชายของเขา ท่านอ๋องคงจดจำความดีของตนไว้อีกครั้งกระมัง?

ตวนมู่สวี่ชิงคิดไปไกลเกินไปเสียแล้ว แต่หารู้ไม่ว่า พอนางเพิ่งก้าวออกจากเรือนไป ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งในชุดขุนนางขั้นสามก็รีบมาที่เรือนเล็ก "ป้าชุ่ย อิงเหนียงเป็นอย่างไรบ้าง? บุตรข้าเป็นอย่างไร......"

เจ๋อหยางพาตวนมู่สวี่ชิงกลับเรือนรองจวนอ๋อง "คุณชายชิง วันนี้ค่ำแล้ว พักที่เรือนรองเถิด พรุ่งนี้ค่อยกลับเมือง ถ้าเจ้าอยากซื้อของอะไร สั่งให้คนจากจวนโหวไปจัดการแทนได้"

ท่านอ๋องรับบ่าวเล็กๆ มาแบบลวกๆ แต่กลับเป็นหมอที่มีวิชาแพทย์เป็นเลิศ ผู้ที่มีความสามารถ ไปที่ไหนก็น่าเคารพนับถือ

ดังนั้นเจ๋อหยางและคนอื่นๆ จึงไม่ได้มองว่าตวนมู่สวี่ชิงเป็นบ่าวชั้นต่ำสุดอีกต่อไป