พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 53

“เจ้าเปิดดูก็รู้เองสิ!”

สิ้นเสียงเขา ตวนมู่สวี่ชิงก็เปิดกล่องผ้าปักลายออกแล้ว ความรู้สึกแรกก็คือแสบตาจัง

ของสีทองอร่ามนี้ นางเคยเห็น เสี่ยวซงจื่อกับเหยียนหยางพวกเขาก็มี ว่ากันว่าทำจากทองคำบริสุทธิ์!

ขนาดใหญ่เท่าฝ่ามือนาง เป็นทองตัน นี่ต้องใช้ทองกี่กรัมกันนะ?

เห็นท่าทางตาวาวของนาง เสี่ยวซงจื่อกล่าวอย่างรู้สึกมีส่วนร่วม “ก็มีแต่ป้ายประจำตัวแขวนเอวของจวนจิ้งอ๋องพวกเรานี่แหละที่มีค่าที่สุด รีบหยิบขึ้นมาดูสิ!”

แน่นอนว่า ป้ายประจำตัวแขวนเอวถืออยู่ในมือหนักอึ้ง ที่เห็นคืออักษรจีนตัวเต็มคำว่า 'จิ้ง' พลิกกลับอีกด้านเป็นลายสลักซับซ้อนบางอย่าง มุมล่างสุดมีอักษร 'ชิง' ตัวเล็กๆ

รอยยิ้มบนใบหน้าตวนมู่สวี่ชิงค่อยๆ กว้างขึ้น “นี่ให้ข้าหรือ? เป็นของข้าโดยเฉพาะหรือ?”

วันนั้นจิ้งอ๋องบอกว่าจะให้ป้ายประจำตัวแขวนเอวนาง ในใจนางดีใจมาก ทั้งยังรอคอยอยู่บ้าง แต่ไม่คิดจริงๆ ว่าจะเร็วขนาดนี้ ป้ายทองคำบริสุทธิ์ที่เป็นของนางโดยเฉพาะก็ทำเสร็จแล้ว

เสี่ยวซงจื่อทำหน้าเหมือนมองคนโง่ “มีชื่อเจ้าอยู่แล้ว ไม่ใช่ให้เจ้า แล้วจะให้ใครได้อีก?”

แล้วก็ทำหน้าจริงจังกล่าวว่า “ป้ายประจำตัวแขวนเอวชิ้นนี้เป็นตัวแทนของเจ้า ตวนมู่สวี่ชิง และก็เป็นตัวแทนของจวนจิ้งอ๋อง ป้ายอยู่ คนอยู่ เจ้าต้องรักษามันให้ดีเหมือนดูแลลูกตาตัวเอง หากเจอกับสถานการณ์พิเศษ คนที่เจ้าสามารถมอบป้ายประจำตัวแขวนเอวให้ได้ ก็ต้องเป็นคนที่เจ้าสามารถฝากชีวิตไว้ได้ เข้าใจหรือไม่?”

ตวนมู่สวี่ชิงพยักหน้าอย่างจริงจัง “อืม ข้าจะจำเอาไว้”

จิ้งอ๋องเชื่อใจถึงเพียงนี้ นางย่อมไม่ทำให้ผิดหวัง แม้มีวันหนึ่งที่ต้องจากไป ก็จะคืนป้ายประจำตัวแขวนเอวให้แน่นอน

มีป้ายประจำตัวแขวนเอวแล้ว ตวนมู่สวี่ชิงไม่ต้องเรียกเหยียนหยาง ก็สามารถไปเยี่ยมครอบครัวที่ในคุกได้แล้ว

เห็นนางเริ่มเก็บห่อผ้าอีกแล้ว เสี่ยวซงจื่อกล่าวว่า “ทำไมเจ้าไปทุกครั้งต้องเอาของไปด้วยเล่า?”

“ครอบครัวอยู่ในนั้น ความห่วงใยของข้าก็อยู่ในนั้น เรื่องอื่นช่วยไม่ได้ ก็ได้แต่หวังว่าข้าวของของพวกเขาจะไม่ขาดแคลน ไม่อดอยาก กลางคืนจะได้นอนสบายขึ้นหน่อย”

เสี่ยวซงจื่อไม่มีครอบครัวมาตั้งแต่เด็ก คนใกล้ชิดก็มีเพียงท่านอ๋องและท่านหยิ่น รวมถึงพวกหยางทั้งสี่ เขาไม่รู้ว่าการมีความห่วงใยจากพ่อแม่เป็นความรู้สึกแบบไหน แต่เมื่อวานเห็นสวี่ชิงอยู่กับครอบครัวของนาง นั่นคงเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมากสินะ?

“แค่กๆ ตอนบ่ายข้าว่าง ไม่มีอะไรทำ ไม่เช่นนั้น ให้ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้าดีหรือไม่?”

แต่เขายังพูดไม่ทันจบ ก็มีองครักษ์น้อยคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา “พ่อบ้านซง! พ่อบ้านซง! มีข่าวมาจากนอกเมืองขอรับ ที่เรือนพักนอกเมืองของท่านอ๋องมีคนก่อเรื่อง ถึงกับมีคนตาย! หัวหน้าพ่อบ้านเซียวไม่อยู่ที่จวน ท่านรีบไปดูหน่อยเถอะขอรับ!”

พอได้ยินว่าที่เรือนพักนอกเมืองมีคนก่อเรื่อง เสี่ยวซงจื่อก็ไม่รอช้า สั่งเสียกับตวนมู่สวี่ชิงสองสามประโยค ก็รีบร้อนออกจากจวนอ๋องไป

ตอนนี้เวลายังเช้าอยู่ ตวนมู่สวี่ชิงยังไม่รีบออกเดินทาง กลับไปที่ห้องพิจารณาป้ายประจำตัวแขวนเอวอย่างละเอียด ฟังจากความหมายของเสี่ยวซงจื่อแล้ว ป้ายประจำตัวแขวนเอวของจวนจิ้งอ๋องนี้ ไม่มีใครสามารถลอกเลียนแบบได้ง่ายๆ

นางเอาทั้งแว่นขยาย กล้องจุลทรรศน์ ออกมาดูอยู่นาน ก็หาเครื่องหมายป้องกันการปลอมแปลงไม่เจอ สุดท้ายพอสแกนดูถึงได้พบว่า ภายในป้ายประจำตัวแขวนเอวยังมีความลับซ่อนอยู่อีกมาก ต้องบอกว่า ภูมิปัญญาของคนโบราณเหล่านี้น่าทึ่งจริงๆ

ท่านอ๋องมอบของสำคัญเช่นนี้ให้นาง ต้องเก็บไว้ให้ดี

สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด คงไม่มีที่ไหนเกินห้องปฏิบัติการในระบบการแพทย์ของนางแล้ว

เก็บป้ายประจำตัวแขวนเอวเรียบร้อย ก่อนไปคุกหลวง นางซื้อไก่ย่างมาถึงหกตัว สองตัวให้แก่ยามเฝ้าคุก ที่เหลือให้ท่านพ่อท่านแม่และพวกพี่ชายน้องชายกิน

เห็นนางมาอีกในวันนี้ คนสกุลตวนมู่ทั้งดีใจและอดเป็นห่วงไม่ได้