พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 58

“บังอาจ! ท่านอ๋องมีธุระ จำเป็นต้องรายงานให้เจ้ารู้ด้วยหรือ?” เสี่ยวซงจื่อตะคอกเสียงดังอย่างมีอำนาจ

อิงกงกงกำหมัดแน่น ในใจอยากจะฆ่าคน แต่ไม่กล้ากำเริบเสิบสาน “ใช่ ใช่ ใช่ เช่นนั้น เรื่องนี้...”

เลือกลงมือกลางดึกในคืนฝนตกหนัก คาดการณ์ความเป็นไปได้ไว้หลายอย่าง แต่ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอท่านอ๋องในคุกนี้ อิงกงกงค่อนข้างงงงวย ชั่วขณะสมองก็ร้อนผ่าว ยังคิดหาวิธีรับมืออย่างรวดเร็วไม่ได้

จิ้งอ๋องมองปราดเดียวก็ทะลุปรุโปร่งถึงสถานการณ์ที่นี่แล้ว ฝ่ายกุ้ยเฟยจนตรอก คิดจะฆ่าคนปิดปาก เขาจงใจถามว่า “อิงกงกง หรือว่าคนในจวนของข้ามีส่วนไหนที่ไม่ให้ความเคารพ ทำให้กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงไม่พอใจ?”

“ไม่มี ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ จิ้งอ๋องทรงวิตกเกินไปแล้ว”

“เช่นนั้นเหตุใดจึงต้องสร้างความลำบากใจให้คนของข้า?” จิ้งอ๋องถามเสียงเรียบ

‘เหตุใดจึงต้องสร้างความลำบากใจให้คนของข้า’ ตวนมู่สวี่ชิงได้ยินประโยคนี้แทบจะซาบซึ้งจนร้องไห้ ความรู้สึกที่มีคนคอยหนุนหลังช่างดีจริงๆ

แต่คำพูดนี้ทำให้เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของอิงกงกงชั้นหนึ่ง เมื่อครู่เขายังคิดจะเมินป้ายประจำตัวของจวนจิ้งอ๋องอยู่เลย “เข้าใจผิด เข้าใจผิดแล้ว!”

“รีบปล่อยตัวคุณชายสาม” เขากล่าวกับลูกน้องสองสามคนที่นำมา

คุณชายสามตระกูลตวนมู่ผู้นี้มีความสามารถอะไรกันแน่? ถึงทำให้จิ้งอ๋องมอบป้ายประจำตัวให้ไม่พอ ยังมาช่วยกลางดึกดื่นค่อนคืนอีก?

หรือว่า คนที่ยื่นมือเข้ามาแทรกแซงที่พวกตนตามสืบมาตลอด เกี่ยวข้องกับจิ้งอ๋อง?

อิงกงกงไม่มีเวลาคิดมาก ในตอนนี้เพียงหวังว่าจุดประสงค์ที่จิ้งอ๋องปรากฏตัวที่นี่เป็นเพียงเพื่อพากลับคุณชายสามตระกูลตวนมู่ไปเท่านั้น เช่นนี้เขาก็จะไม่ทำภารกิจที่เหนียงเหนียงมอบหมายให้ไม่สำเร็จ

คนที่อิงกงกงนำมาแต่งกายเป็นขันทีในวัง แต่แท้จริงแล้วล้วนเป็นนักฆ่าที่ตระกูลฝั่งแม่ของกุ้ยเฟยฝึกฝนให้ แม้จะเห็นท่านอ๋อง ก็ไม่มีความยำเกรงใดๆ ดังนั้นก่อนที่อิงกงกงจะออกคำสั่ง พวกเขาก็ยังคงจับกุมคนตระกูลตวนมู่หลายคนไว้

ตวนมู่สวี่ชิงที่ได้รับอิสรภาพ รีบวิ่งไปข้างกายหลงจิ้งซิว “ท่านอ๋อง...”

หลงจิ้งซิวหันไปมองนาง ผมเผ้ายุ่งเหยิง มุมปากยังมีบาดแผล ท่าทางเหมือนผีที่อยากร้องไห้แต่ไม่กล้าร้อง “น่าเกลียดจริง”

สวี่ชิงในตอนนี้ไม่สนใจเลยว่าท่านอ๋องจะบอกว่านางน่าเกลียด เขามาแล้ว หมายความว่าคนในครอบครัวรอดแล้ว ไม่ต้องให้นางเสี่ยงเปิดเผยระบบเพื่อพยายามช่วยคน พูดตามตรง ต่อให้ใช้ข้อได้เปรียบของระบบ นางก็ไม่มั่นใจว่าจะพาคนในครอบครัวทั้งหมดออกไปได้อย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน

ตวนมู่สวี่ชิงรีบยื่นมือขวาเข้าไปในแขนเสื้อซ้าย ตอนที่ดึงออกมา ก็กำป้ายประจำตัวไว้ในมือแล้ว “เสี่ยวซงจื่อเคยบอกข้าว่า ต้องรักษาป้ายประจำตัวเหมือนรักษาลูกตาของตนเอง ป้ายอยู่ คนอยู่ สวี่ชิงไม่กล้าทำหาย”

เมื่อเห็นว่าป้ายประจำตัวไม่ได้ถูกชิงไป จิ้งอ๋องก็พอใจพอสมควร ก่อนจะพยักหน้า จากนั้นมองไปยังอิงกงกงที่คุกเข่าอยู่ตลอด “ข้าจะคุยรำลึกความหลังกับตวนมู่หงฮั่น อิงกงกงเชิญตามสบาย”

อิงกงกงยังคิดไม่ออกว่าจะตอบอย่างไร ตวนมู่สวี่ชิงก็ชิงพูดขึ้นก่อน “ท่านอ๋อง พวกเขายังแย่งกระบองของข้าไปด้วย”

“โอ้? อิงกงกง ต้องการของจากจวนจิ้งอ๋องของข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

จิ้งอ๋องรู้ว่าเจ้าตัวเล็กนี่มีอาวุธที่ถนัดมือชิ้นหนึ่ง เหมือนท่อนเหล็ก เวลาใช้ คนทั่วไปไม่สามารถเข้าใกล้ได้ วันนั้นที่คฤหาสน์ของพี่ใหญ่ เคยเห็นนางใช้แล้ว

“คืนอาวุธให้คุณชายสาม” อิงกงกงกล่าวอย่างไม่เต็มใจอย่างยิ่ง

ลูกน้องทำตามคำสั่ง โยนกระบองไฟฟ้าของตวนมู่สวี่ชิงลงบนพื้น นางรีบย่อตัวลงเก็บขึ้นมา

อิงกงกงฉวยโอกาสลุกขึ้นยืน ประสานมือคารวะอย่างนอบน้อม “ท่านอ๋อง ท่านบอกว่าคุณชายสามตระกูลตวนมู่ผู้นี้เป็นคนของท่าน ข้าน้อยจึงไม่สร้างความลำบากให้เขา แต่ว่าวันนี้ ข้าน้อยรับพระบัญชาของกุ้ยเฟยเหนียงเหนียง มาเพื่อลงโทษฆาตกรที่สังหารองค์ชายสิบห้าเหล่านี้ ขอฝ่าบาทโปรดอย่าได้สร้างความลำบากให้ข้าน้อย เพื่อให้ข้าน้อยสามารถกลับไปรายงานได้อย่างราบรื่นพ่ะย่ะค่ะ”