พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 6

หรูเยียนฟังจบแล้วถึงกับตาค้าง นี่เป็นคุณหนูตระกูลไหนกัน? ถึงได้มีชีวิตอิสระเสรีถึงเพียงนี้?

หลังจากรู้สึกอิจฉาก็กลับรู้สึกโชคดีขึ้นมา ในที่สุดคืนนี้นางก็ไม่ต้องทนทรมานอีกแล้ว ดังนั้นจึงตั้งใจอย่างมากในการสอน ‘คุณชายสวี่’ เกล้ามวยผม

ตวนมู่สวี่ชิงชำนาญการใช้เข็มแทงเส้น วางยาชา และการผ่าตัด นั่นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนาง ทว่าการเกล้ามวยผมของคนโบราณกลับเป็นอุปสรรคใหญ่หลวงสำหรับนางโดยแท้

หรูเยียนสอนนางอยู่นานถึงหนึ่งชั่วยาม ทว่าสุดท้ายตวนมู่สวี่ชิงก็ยังไม่อาจเกล้ามวยผมให้ออกมาดูดีได้

เมื่อเห็นว่านางเรียนรู้ไม่ไหวจริงๆ หรูเยียนจึงเสนอให้ยืมตัวบ่าวรับใช้หลิ่วเอ๋อร์มาช่วยแต่งกายและเกล้าผมให้นาง

ตวนมู่สวี่ชิงเห็นว่าวิธีนี้ใช้ได้ เพื่อเป็นการตอบแทน นางจึงเขียนใบสั่งยาสองฉบับให้หรูเยียน หนึ่งสำหรับรับประทาน อีกหนึ่งสำหรับแช่ตัววันละสามครั้ง

หรูเยียนรู้สึกว่าสตรีผู้นี้งดงามทั้งใบหน้าและจิตใจ ไม่ได้ดูแคลนนางแม้แต่น้อย ซ้ำยังปฏิบัติต่อกันด้วยความเคารพเสมอมา

ด้วยเหตุนี้ นางจึงหน้าหนาหน่อย ควักเงินที่ตนเก็บสะสมไว้ แล้วขอร้องให้นางไปเจรจากับแม่เล้า เพื่อให้ตนได้ถูกเลี้ยงดูไว้หนึ่งเดือน

ได้หยุดพักหนึ่งเดือนเต็ม แถมยังมีตัวยาบำรุง คาดว่าร่างกายของนางคงดีขึ้นมากแน่

ตวนมู่สวี่ชิงตอบรับคำขอของนาง ก่อนจะไปหาแม่เล้าเพื่อจัดการเรื่องเช่าห้องพักรายเดือนให้เรียบร้อย จากนั้นจึงพาหลิ่วเอ๋อร์ไปยังโรงเตี๊ยม

หลิ่วเอ๋อร์รับคำสั่งของเจ้านาย นางนำเสื้อผ้าใหม่ของหรูเยียน เครื่องสำอาง และเครื่องประดับติดตัวมาด้วย แล้วช่วยตวนมู่สวี่ชิงแต่งตัวอย่างคล่องแคล่ว นางเพียงแค่เสียดายว่ากระจกทองเหลืองนั้นขุ่นมัวเกินไป ไม่อาจสะท้อนความงามล้ำเลิศของตนได้ชัดเจนเลย

หลังจากที่หลิ่วเอ๋อร์จากไป นางก็นั่งรออยู่ในโรงเตี๊ยมจนกระทั่งยามสาม ซึ่งราวๆ ตีสามถึงตีสี่ เวลาที่ผู้คนง่วงที่สุด จากนั้นจึงออกเดินทางไปยังคุกหลวง

เวลานี้พวกหัวหน้าผู้คุมในคุกล้วนพากันแอบอู้ นั่งสัปหงกกันหมด ทิ้งให้เหลือเพียงพวกลูกน้องเฝ้าเวรอยู่

ตวนมู่สวี่ชิงแจ้งผู้คุมถึงฐานะของตน บอกว่านางเป็นหญิงจากอู่ต่อเรือ เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคุณชายใหญ่ตวนมู่ ดังนั้นจึงยังคงคิดถึงเขาไม่ลืม ตอนนี้ตระกูลตวนมู่ตกอยู่ในเคราะห์กรรม นางเพียงต้องการมาถามไถ่ว่าคุณชายใหญ่ยังมีเรื่องใดที่ติดค้างในใจหรือไม่

ขณะพูด สวี่ชิงก็ปาดน้ำตาด้วยท่าทีโศกเศร้า ดูราวกับหญิงสาวที่มีรักมั่นไม่เปลี่ยนแปลง น่าสงสารเสียจนผู้คุมยังอดสะเทือนใจไม่ได้

ยิ่งพอได้รับเงินก้อนโตที่นางส่งให้ ผู้คุมก็จำใจยอมอ่อนข้อ อนุญาตให้นางเข้าไปพบ ‘ชายคนรัก’ ได้

ตวนมู่ซ่านเฉิงไม่คาดคิดเลยว่า เวลานี้ยังจะมีใครมาหาเขาถึงคุกได้

แต่ทันทีที่ผู้มาเยือนเปิดหมวกคลุมบนเสื้อคลุมออก เขาก็รู้สึกเหมือนลมหายใจสะดุดไปชั่วขณะ

บิดาของเขาแทบต้องเดิมพันด้วยชีวิต กำจัดชื่อของน้องสามออกจากบัญชี ส่งตัวออกไปเพื่อให้รอดพ้นจากเคราะห์กรรม แต่นางกลับไม่รู้จักหลบซ่อนให้ดี มิหนำซ้ำยังกล้ามาที่นี่อย่างเปิดเผยในร่างสตรีอีก!

ชายตระกูลตวนมู่ทั้งสี่ที่ถูกคุมขังอยู่ด้วยกันต่างก็จำตัวนางได้ดี ในใจตึงเครียดจนฝ่ามือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แต่บนใบหน้ากลับไม่กล้าแสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาแม้แต่น้อย

ตวนมู่สวี่ชิงส่งเงินอีกก้อนให้ผู้คุมก่อนจะเอ่ยว่า “ใต้เท้า ข้าน้อยเพียงอยากพูดคุยกับคนรักสักสองสามคำ ไม่ทราบว่าจะช่วยผ่อนปรนให้ได้หรือไม่เจ้าคะ?”

เงินก้อนนั้นถูกส่งให้หนักมือ อีกฝ่ายก็แค่ต้องการพูดคุยกับ ‘ชายคนรัก’ สักหน่อยเท่านั้น หญิงสาวคนเดียวคงทำอะไรไม่ได้มากมาย ผู้คุมจึงทิ้งคำพูดไว้เพียงว่า “ให้เวลาหนึ่งก้านธูป” จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป

“คุณชายใหญ่? ท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่เจ้าคะ?”

ดวงตาของตวนมู่สวี่ชิงคลอไปด้วยหมอกบาง นางรู้ดีว่านี่ไม่ใช่อารมณ์ของตนเอง แต่กลับไม่อาจควบคุมได้ คงเป็นเพราะสายเลือดที่เชื่อมโยงกันกระมัง!

ตวนมู่ซ่านเฉิงมองน้องสาวที่อยู่ตรงหน้า ตลอดสิบเจ็ดปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยเห็นนางแต่งกายเป็นสตรีมาก่อนเลย และไม่นึกเลยว่าครั้งแรกที่ได้เห็น กลับเป็นในสถานการณ์เช่นนี้

ภายในใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกปั่นป่วน แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เขาแหงนหน้าขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะขมวดคิ้วมองนางแล้วเอ่ยถามเสียงต่ำ

“ข้าไม่เป็นไร เจ้ามาทำไม?”

ตวนมู่สวี่ชิงหยิบขวดกระเบื้องเล็กๆ ออกมาจากแขนเสื้อที่กว้างของตน แล้วยื่นให้เขา “คุณชายใหญ่ นี่เป็นยาผงสำหรับรักษาบาดแผล พวกท่านรีบใช้เถอะ”

กลิ่นคาวเลือดในนี้แรงจัด คงเป็นเพราะพวกเขาถูกทรมานมาแล้วแน่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน