พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 70

เพราะพวกเขาเสียเวลาไปกับการตามหาคนทุกหนแห่ง ตวนมู่สวี่ชิงจึงกลับถึงจวนอ๋องก่อนพวกเขาหนึ่งก้าวอย่างราบรื่น

ทันทีที่ออกมาจากระบบ เจ๋อหยางกับหลินหยางก็มาหานาง ทั้งสองก็เพิ่งกลับมาเช่นกัน กล่าวว่าครั้งนี้ที่ออกจากเมืองหลวงไปทำธุระ บังเอิญได้สมุนไพรชั้นดีมาสองต้น จึงนำมาให้นางช่วยดูว่าเป็นของจริงหรือของปลอม

ยังไม่ทันได้ตรวจสอบว่าเป็นของจริงหรือปลอม ก็ได้ยินว่าจิ้งอ๋องกลับมาแล้ว

หัวใจของตวนมู่สวี่ชิงแทบจะกระดอนออกมานอกอก ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไร

เสี่ยวซงจื่อกังวลมาตลอดทาง ว่าที่จวนมีหมอเทวดาอยู่ ดังนั้นพอเข้าประตูจวน ก็รีบให้คนไปเชิญคุณชายชิงมาที่เรือนหลักทันที

จากนั้นก็รีบไปเตรียมน้ำอาบให้เจ้านายอย่างไม่หยุดพัก

จิ้งอ๋องแช่ตัวอยู่ในถังอาบน้ำอุ่น หลับตาครุ่นคิดถึงที่มาที่ไปของเรื่องราวทั้งหมด เสด็จแม่ไม่มีทางทำร้ายเขา เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับกุ้ยเฟยและเฉิงอ๋องเป็นแน่ เพียงแต่นึกไม่ถึงว่า มือของพวกเขาจะยื่นเข้าไปถึงในตำหนักของเสด็จแม่ได้แล้ว

“นายท่าน สวี่ชิงมาแล้ว ให้เขาเข้ามาตรวจชีพจรให้ท่าน ดูว่ายา...”

“ใครใช้ให้เจ้าไปเรียกเขามา!” เสี่ยวซงจื่อยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกจิ้งอ๋องขัดจังหวะด้วยความโกรธ

เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เชื่อมโยงเรื่องเมื่อคืนเข้ากับใบหน้านั้น แต่เจ้าบ่าวไพร่ผู้นี้พอกลับมาก็ไปตามคนผู้นั้นมาทันที

เสี่ยวซงจื่อผู้น่าสงสารงุนงงไปหมด ท่านอ๋องไม่ได้โมโหใส่เขาเช่นนี้นานแล้ว เขาตกใจจนสะดุ้ง คุกเข่าลงกับพื้น “บ่าว บ่าวเพียงแค่เป็นห่วงร่างกายของนายท่าน...” เขาไม่รู้ว่าตนเองทำสิ่งใดผิดไป

จิ้งอ๋องรู้ดีว่าเป็นตนเองที่พาลโกรธ จึงสูดหายใจลึกๆ กล่าวอย่างอ่อนล้า “ช่างเถอะ ข้าไม่เป็นไร ให้เขากลับไปเถอะ!”

แล้วยังเสริมอีกประโยค “หากไม่มีรับสั่ง ก็ไม่ต้องมาพบ”

ตวนมู่สวี่ชิงที่ถือกล่องยา ยืนอยู่ห่างออกไปเพียงกำแพงกั้น ได้ยินบทสนทนาข้างในอย่างชัดเจน ในใจพลันรู้สึกราวกับถูกลมหนาวพัดกระหน่ำเข้ามา

พอได้ยินว่าเขากลับมาแล้ว เสี่ยวซงจื่อส่งคนมาเรียกนางให้รีบไปตรวจดูอาการ นางรวบรวมความกล้าอย่างมาก ตลอดทางได้คิดสีหน้าท่าทางหลายแบบที่ควรแสดงออกเมื่อได้พบเขา

แต่คาดไม่ถึงว่าพอยืนอยู่หน้าประตู ก็กำลังจะถูกไล่กลับไปเสียแล้ว แถมยังพ่วงท้ายด้วยประโยคที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ หากไม่มีรับสั่ง ก็ห้ามมาพบ

“สวี่ชิงขอลา ท่านอ๋องรักษาสุขภาพด้วย” เมื่อพูดประโยคนี้จบ จมูกของนางก็รู้สึกแสบร้อนขึ้นมา อดทนไว้ อดทนไว้ ลูกผู้ชายห้ามหลั่งน้ำตาง่ายๆ

เสียงนี้ จิ้งซิวก็ตกใจเช่นกัน เหมือนกับเสียงพูดที่เขาจินตนาการขึ้นมาเมื่อคืนไม่มีผิด

“หา?” เสี่ยวซงจื่อแทบไม่เชื่อหูตัวเอง นายท่านเบื่ออาหารฝีมือเสี่ยวชิงจื่อแล้วหรือ?

แต่ว่า เขายังทานไม่พอเลยนี่นา เสี่ยวซงจื่ออยากจะร้องไห้ออกมาเสียเดี๋ยวนั้น

จากนั้นก็ได้ยินนายท่านของเขากล่าวอีกว่า “ส่งสารทางนกพิราบสื่อสารถึงฉู่เคอ ให้เขารวบรวมหลักฐานทั้งหมดกลับมาโดยเร็วที่สุด คดีของตระกูลตวนมู่ สมควรหยิบยกขึ้นมาจัดการได้แล้ว”

ฝ่ายกุ้ยเฟยกำเริบเสิบสานเช่นนี้ ไม่อาจปล่อยให้พวกเขาใช้อำนาจบาตรใหญ่ต่อไปได้

หัวข้อเปลี่ยนเร็วเกินไป “อะ อ้อ พ่ะย่ะค่ะ! นายท่านทานไปก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ เสี่ยวซงจื่อจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้”

นับตั้งแต่วันนั้น ตวนมู่สวี่ชิงก็ไม่ได้พบหลงจิ้งซิวอีกเป็นเวลานาน ดูเหมือนเขาจะยุ่งวุ่นวายมาก

วันที่สามหลังจากกลับมา ประจำเดือนของสวี่ชิงก็มาเยือน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้กลายเป็นสตรีอย่างสมบูรณ์แล้วหรือไม่ ครั้งนี้ที่มาถึง นางปวดท้องมากเป็นพิเศษ ปวดเหลือเกิน ทั้งร่างอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง

ไม่มีใครมาหาให้นางตรวจรักษา ไม่ต้องลำบากใจเตรียมอาหารทุกวัน นอกจากไปเยี่ยมบิดามารดาและคนในครอบครัวที่คุกวันเว้นวันแล้ว ทุกวันนางก็เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องทำงาน อ่านตำราแพทย์ต่างๆ อ่านรายงานการผ่าตัดของผู้อื่น ทำการฝึกซ้อมการผ่าตัดผ่านกล้องในช่องท้องรูปแบบต่าง ๆ ผ่านการจำลองสถานการณ์