พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 69

ในขณะนั้น สติของจิ้งอ๋องก็ค่อยๆ กลับคืนมา เขากระชากเสื้อคลุมที่พาดอยู่บนร่างออกอย่างแรง เห็นเพียงท่อนล่างของตนสวมกางเกงชั้นในเรียบร้อย เรื่องเมื่อคืน หรือจะเป็นเพียงความฝันที่เกิดจากฤทธิ์ยา?

“เลือด? นายท่าน ท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เสี่ยวซงจื่อสังเกตเห็นคราบเลือดหย่อมเล็กๆ บนพรมสีขาวบริสุทธิ์ เอ่ยถามอย่างกังวล

จิ้งอ๋องมองตามสายตาไป ก็เป็นจริงดังว่า บนพรมปรากฏรอยสีแดงสดบาดตาอยู่แห่งหนึ่ง

หมิงหยางกล่าว “ท่านอ๋อง บนแผ่นหลังของท่านมีรอยเล็บข่วน ตรงนี้ ยังมีรอยฟันเล็กๆ อีกสองแถว...”

เสี่ยวซงจื่อตกใจจนพูดติดอ่าง “นายท่าน เมื่อคืน เมื่อคืนท่าน อยู่ อยู่กับ สตรี...นางหนึ่งหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่พ่ะย่ะค่ะ?” หมิงหยางถามจบ ก็รายงานเรื่องที่ฝ่าบาททรงมอบหมายให้เขาเมื่อวานแก่เจ้านายอย่างละเอียด

ความจริงแล้วก็คือกุ้ยเฟยทรงทราบว่าวันนั้นฝ่าบาทประสบเหตุลอบสังหารที่จวนขององค์ชายใหญ่ ทหารองครักษ์จวนจิ้งอ๋องต่อสู้อย่างกล้าหาญ วันนี้พอเห็นหมิงหยางเข้าวัง จึงอยากให้เขาถ่ายทอดทักษะการป้องกันศัตรูแก่ทหารองครักษ์ของเฉิงอ๋องบ้าง ดังนั้นจึงทูลขอต่อเบื้องพระพักตร์ฮ่องเต้

หมิงหยางรู้สึกว่าภารกิจนี้ออกจะแปลกพิกล แต่เป็นรับสั่งของฮ่องเต้ เขาไม่กล้าขัดขืน ผลคือเมื่อไปถึง กลับถูกทหารองครักษ์ขององค์ชายรองรั้งตัวไว้พูดเรื่องไร้สาระทั้งคืน มาดูวันนี้แล้ว เรื่องนี้มีพิรุธยิ่งนัก

เสี่ยวซงจื่อก็รีบกล่าวว่า เมื่อคืนกลางดึก เขาถูกซือเฉี่ยว นางกำนัลคนสนิทจากตำหนักของเฉียนเฟยเหนียงเหนียงเรียกตัวไป บอกว่าเหนียงเหนียงมีเรื่องให้เขาทำ แต่ซือเฉี่ยวผู้นั้นกลับเดินๆ อยู่แล้วพลัดตกสระน้ำจมน้ำตายไปเสียแล้ว

จิ้งอ๋องฟังจบ ก็กล่าวว่า “เมื่อคืน คนที่เดินตามหลังหงมามายื่นชาสร่างเมาให้ข้า ก็คือซือเฉี่ยว”

“ท่านอ๋อง สตรีผู้นั้นเป็นใคร? หรือเป็นคนที่ฝ่ายกุ้ยเฟยจัดมา?” เกิดเรื่องอันใดขึ้น หมิงหยางและคนอื่นๆ เข้าใจแล้ว ส่วนรอยเลือดบนพรมคือสิ่งใด พวกเขาก็พอจะคาดเดาได้รางๆ

“ข้าไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่บางที อาจจะไม่ใช่คนของกุ้ยเฟย!” เขากล่าวพลางเหลือบมองรอยแดงสดบนพรมอีกครั้ง

ระวังแล้วระวังอีก ไม่เคยคิดว่าจะต้องระวังคนข้างกายมารดา แต่จิ้งอ๋องมั่นใจมากว่า สตรีในห้องนั้น เขาหลบเลี่ยงออกมาได้แล้ว และเขาออกมาจากประตูวังแล้ว ถึงได้พบกับสตรีอีกนางหนึ่ง

“เช่นนั้นต้องสืบดูหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” เหยียนหยางถาม

“นั่นมันก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? ไหนเลยจะปล่อยผ่านได้ ในเมื่อข้างกายเหนียงเหนียงยังมีคนอย่างซือเฉี่ยวอยู่” เสี่ยวซงจื่อกล่าวด้วยความร้อนรน

เหยียนหยางพยักหน้า รู้สึกว่าตนเองถามคำถามที่โง่เขลาไปหน่อย “ท่านอ๋อง ท่านพอจะจำได้หรือไม่ว่าสตรีนางนั้นมีลักษณะพิเศษอันใดบ้าง?”

พอพูดถึงเรื่องนี้ หลงจิ้งซิวก็พลันนึกถึงใบหน้าที่คุ้นเคย ความรู้สึกประหลาดผุดขึ้นในใจ เขาไม่อยากเอ่ยถึงอีก จึงถามว่า “ที่นี่คือที่ใด?”

“ป่านอกเมืองพ่ะย่ะค่ะ เลยไปอีกก็คือค่ายทหารหนานเว่ยแล้ว” หมิงหยางตอบ

จิ้งอ๋องออกคำสั่ง ทั้งสามคนแยกย้ายกันเข้าไปในป่า เขาหันหน้าไปมองเบาะรองนั่งและแส้ม้าที่เสียหาย อารมณ์ในใจซับซ้อนยิ่งนัก สตรีผู้นั้นเป็นใครกันแน่? หากหาพบนางแล้ว จะจัดการอย่างไรดี?

ในความทรงจำอันเลือนราง เขานึกขึ้นได้ว่า ตอนที่พบว่าบนรถม้ามีสตรีเพิ่มมาคนหนึ่ง เขาได้ไล่นางไป

แต่หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เขาจำไม่ค่อยได้แล้ว ในความทรงจำที่ขาดๆ หายๆ สตรีผู้นั้นไม่ได้ขัดขืน

ไม่เพียงไม่ขัดขืน ตลอดกระบวนการยังอบอุ่นอ่อนโยนยิ่งนัก นางตอบสนองเขา จุมพิตเขา และกอดเขา...

หากนางขัดขืน ไม่ยินยอม บนร่างของเขาย่อมต้องมีรอยแผลมากมาย แต่รอยฟันบนบ่าและความเจ็บแปลบเล็กน้อยบนแผ่นหลัง กลับคล้ายเป็นการอดใจไม่ไหวเมื่อยามมีอารมณ์รักใคร่เสียมากกว่า

จิ้งอ๋องพลันหันกลับเข้าไปในห้องรถม้า ค้นหาอย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม

แต่ภายในห้องรถม้า ตวนมู่สวี่ชิงได้เก็บกวาดอย่างระมัดระวังไว้นานแล้ว นอกจากรอยเลือดสีสดนั้น ก็ไม่ได้ทิ้งแม้แต่เส้นผมไว้สักเส้นเดียว ดังนั้นจิ้งอ๋องจึงไม่พบอะไรเลย

หมิงหยางและเหยียนหยางที่ค้นหาในรัศมีสองลี้แล้ว ก็ไม่พบอะไรเช่นกัน สุดท้าย ก็ทำได้เพียงกลับจวนก่อน