พลิกชะตา ล่าหัวใจแม่ทัพ นิยาย บท 68

ตวนมู่สวี่ชิงที่สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว บิดผ้าขนหนูชุบน้ำร้อน แล้วเช็ดตัวให้บุรุษที่ยังคงหลับใหลไม่ได้สติอย่างง่ายๆ

สายตาเหลือบมองผ่านไปราวกับมิได้ตั้งใจ หัวใจดวงน้อยพลันบีบรัดแน่น รูปลักษณ์เช่นนี้ ช่างสมกับใบหน้าและร่างกายนี้เสียจริง

เมื่อเห็นรอยฟันบนไหล่เขา ในใจนางก็รู้สึกขุ่นเคือง หากมิใช่เพราะกลัวว่าจะกัดเขาจนตื่น นางอยากจะกัดเพิ่มอีกสักสองรอย ข่วนเพิ่มอีกสักสองทีเสียด้วยซ้ำ

หลังจากจัดการให้เขาเรียบร้อย สายตาก็เลื่อนขึ้น ใบหน้ายามหลับใหลยังคงงดงามถึงเพียงนี้ ดูดุดันน้อยกว่ายามปกติอยู่หลายส่วน ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังคงเป็นใบหน้าเดิม ทว่ายามนี้เมื่อมองดู ความรู้สึกในใจกลับแตกต่างไปบ้างแล้ว

ตวนมู่สวี่ชิงสูดลมหายใจลึก แล้วออกจากตัวรถม้า กลับไปนั่งยังตำแหน่งคนขับ เมื่อหลับตาลง ควบคุมด้วยพลังจิต ก็นำรถม้าออกจากห้องปฏิบัติการของระบบ

ในป่าละเมาะอันเงียบสงัด พลันปรากฏรถม้าหรูหราขึ้นกลางอากาศ ทำเอานกในบริเวณนั้นตกใจ กระพือปีกบินหนีไป

เมื่อนางเปิดระบบขึ้นมาดูคะแนนหนึ่งแสนห้าหมื่นแต้ม แล้วหันกลับไปรับรู้ถึงการมีอยู่ของบุรุษในรถม้า หรือนี่คือสิ่งที่ในตำนานเรียกว่า ‘ได้ทั้งทรัพย์ ได้ทั้งโฉมงาม’ กันนะ?

สวี่ชิงถอนหายใจยาวเฮือกหนึ่ง เงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่

นางรอแล้วรอเล่า รออยู่นานแสนนาน จนกระทั่งเลยยามอู่ไปแล้ว จึงพลันได้ยินความเคลื่อนไหวในป่า

นางหลับตา รวบรวมสมาธิ ร่างก็พลันหายวับไป

จากนั้นก็เห็นหมิงหยางและเหยียนหยางใช้วิชาตัวเบาเหินทะยานเข้ามา ตามด้วยเสี่ยวซงจื่อที่รั้งท้าย เหนื่อยหอบราวกับสุนัขแต่ยังคงวิ่งสุดชีวิต

แม้รู้ดีว่าพวกเขาไม่อาจมองเห็นตนเอง ตวนมู่สวี่ชิงก็ยังคงถอยหลังไปสองก้าวโดยสัญชาตญาณ แล้วไปยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

เมื่อแน่ใจว่าพวกเขาเห็นจิ้งอ๋องในรถม้าแล้ว นางก็ไม่คิดจะอยู่นานอีกต่อไป ใช้ความเร็วสูงสุดวิ่งตรงไปยังทิศทางของจวนจิ้งอ๋อง พยายามกลับไปถึงก่อนพวกเขาให้ได้

เมื่อวานผู้ที่ติดตามจิ้งอ๋องเข้าวังคือหมิงหยางและเสี่ยวซงจื่อ จิ้งอ๋องค้างคืนในวังหลวงเช่นเดียวกับองค์ชายองค์อื่นๆ

ไม่ทราบด้วยเหตุใด ฝ่าบาททรงมีรับสั่งมอบหมายงานให้หมิงหยางอย่างไม่เคยมีมาก่อน เมื่อหมิงหยางไม่อยู่ เสี่ยวซงจื่อจึงเฝ้าอยู่หน้าห้องบรรทมของนายท่าน ยามดึกสงัด เขาง่วงเหงาหาวนอนเต็มที แต่ซือเฉี่ยว หัวหน้านางกำนัลจากตำหนักเสียนหลิงกลับมาหาเขา กล่าวว่าเหนียงเหนียงให้เขาไปพบ

เขาเต็มไปด้วยความสงสัย เดินตามหลังซือเฉี่ยวไปยังทิศทางของตำหนักเสียนหลิง แต่ระหว่างทาง ซือเฉี่ยวกลับพลัดตกลงไปในสระน้ำ กว่าจะช่วยขึ้นมาได้ก็สิ้นลมหายใจไปแล้ว

เขารีบวิ่งไปยังตำหนักเสียนหลิง แต่ทั่วทั้งตำหนักกลับเงียบสงัด สอบถามขันทีเวรยามก็ได้ความว่าเหนียงเข้าบรรทมไปนานแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน