ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 22

บทที่ 22 แม่ยายถูกหลอก

ทุกคนจึงกลับเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงอีกครั้ง ก่อนที่นายหญิงใหญ่เซียวจะจูงมือเซียวชูหรันขึ้นไปบนเวที

ดูท่าทางสนิทสนม ก่อนเอ่ยขึ้น “เรื่องเมื่อสักครู่ต้องขออภัยจริงๆ เป็นความผิดของคนแก่อย่างดิฉันเอง ความจริงแล้วครั้งนี้ต้องกความคิดความชอบให้กับชูหรัน เธอต่างหากที่เป็นทายาทของตระกูลเซียว ความร่วมมือระหว่างตระกูลเซียวและตี้เหาในครั้งนี้ชูหรันเองก็ทุ่มเทไปมาก”

หวังตงเสวี่ยนที่อยู่ด้านข้างเธอ มองค้อนเธอแวบหนึ่งก่อนจะโบกมือให้เธอหยุดพูด ก่อนเป็นฝ่ายเอ่ยต่อ “ดิฉันขอแก้ไขนิดนึงนะคะ ความร่วมมือในครั้งนี้คุณเซียวชูหรันไม่ใช่แค่ทุ่มเทมากค่ะ แต่ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากความสามารถของเธอคนเดียว ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคนอื่นเลยแม้แต่น้อย”

ประโยคข้างต้นเอ่ยอย่างไร้ความเกรงใจ ว่าทุกคนล้วนชินชาไปแล้ว เพราะจากตำแหน่งของตี้เหา ถึงแม้หวังตงเสวี่ยนจะตบหน้านายหญิงเซียวสักทีสองที หล่อนก็คงไม่กล้าว่าอะไร

นายหญิงใหญ่เซียวรีบพยักหน้ารัวๆ “รองประธานหวังพูดถูกค่ะ ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากฝีมือของชูหรัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชูหรันคือผู้อำนวยการของตระกูลเซียวของเรา! และเป็นผู้รับผิดชอบโครงการความร่วมมือระหว่างตระกูลเซียวและตี้เหากรุ๊ปทั้งหมด!”

ได้ยินดังนั้นหวังตงเสวี่ยนจึงเผยรอยยิ้มออกมา ก่อนจะยืนมือไปจับกับเซียวชูหรัน “หวังว่าความร่วมมือของเราจะราบรื่นนะคะ”

จนถึงตอนนี้เซียวชูหรันก็ยังมีความมึนนงงอยู่จึงได้แต่พยักหน้ารับ

ฉับพลันก็มีเสียงปรบมือดังกึกก้องจากด้านล่างเวที สายตาของทุกคนที่จับจ้องมายังเซียวชูหรันล้วนเต็มไปด้วยความยินดี

ผู้หญิงคนนี้ไปได้เส้นสายมาจากไหนกัน! เหตุใดตี้เหากรุ๊ปถึงให้ความสำคัญกับเธอขนาดนี้!

เซียวชูหรันเองก็ยังคงมึนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอจึงหันหน้าไปมองเย่เฉิน เหตุการณ์ในตอนนี้ตรงกับที่เย่เฉินบอกเมื่อสักครู่ทุกอย่าง นายหญิงใหญ่เซียวคืนตำแหน่งผู้อำนวยการให้กับเธอดังเดิม

กระทั่งงานเลี้ยงจบหลังจนกลับมาถึงบ้านแล้วเซียวชูหรันก็ยังตกอยู่ในความงงงวยอยู่

ย้อนนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของเย่เฉิน เธอก็อดที่จะสงสัยไม่ได้ หลายวันมานี้เย่เฉินดูแปลกไปจากปกติ

เหมือนว่าบนตัวเขามีหลายอย่างมากที่เธอไม่เข้าใจ ราวกับมีหมอกหนาปกคลุมอยู่เป็นชั้นๆ

คืนนี้ชื่อเสียงของเซียวชูหรันโด่งดังไปทั่วเมืองจินหลิง!

ใครๆก็รู้ว่าจตระกูลเซียวมีทายาทที่โดดเด่นคนหนึ่ง ถึงกับสามารถทำให้ตี้เหากรุ๊ปยื่นมือเข้ามาช่วยได้!

เห็นทีว่าการมีอยู่ของเธอจะทำให้ตระกูลเซียวเจริญก้าวหน้าในเร็ววัน

......

เช้าวันต่อมา เซียวชูหรันตื่นแต่เช้าและรีบไปบริษัทอย่างสดชื่น

วันนี้เป็นวันแรกในการดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการของเธอ เธอหวังว่าตัวเองจะทำเรื่องนี้ได้อย่างเต็มที่สุดความสามารถและผลลัพธ์ออกมาดี

ด้านเย่เฉิน หลังจากตื่นนอนก็เริ่มทำงานบ้านดังเช่นทุกวัน

หลังจากเย่เฉินทำงานบ้านเสร็จและเตรียมตัวจะไปตลอดเพื่อซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารเที่ยง ฉับพลันก็มีสายจากหม่าหลันแม่ยายของเขาโทรเข้ามา

เมื่อรับสายแล้วก็มีเสียงรีบร้อนถึงขีดสุดของแม่ยายดังขึ้นมา “เย่เฉิน แกต้องรีบมาที่ถนนผิงอันภายในสิบนาที ไม่อย่างนั้นล่ะก็กลับมาบ้านฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

พูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที

เย่เฉินมึนงงไปหมด แม่ยายหายไปไหนไม่รู้แต่เช้า ตอนนี้กลับโทรมาอย่างรีบเร่งราวกับว่ามีเรื่องด่วนเกิดขึ้น

ถึงแม้ว่าเย่เฉินจะไม่ชอบใจในตัวแม่ยายคนนี้ ทว่าเขาก็ไม่กล้าชักช้า รีบเก็บของแล้วเรียกแท็กซี่ตรงไปยังถนนผิงอันทันที

เมื่อลงจากรถเขาก็พบกับคุณลุงคุณป้ากลุ่มใหญ่กำลังล้อมอยู่หน้าประตูของบริษัทประกันภัยอย่างชุลมุน

ส่วนแม่ยายของตนเองนั้นอยู่หน้าสุดของกลุ่ม ในมือถือป้ายแผ่นหนึ่งพลางตะโกนออกมาด้วยความโมโห “หัวซินบริษัทขยะ หลอกลวง พวกเราจะเรียกร้องสิทธิ์ของเรา คืนเงินเรามา!”

เย่เฉินจึงรีบเดินเข้ามาก่อนเอ่ยถาม “คุณแม่เรียกผมมามีเรื่องอะไรหรือครับ?”

ขณะที่กำลังพูดก็มีเสียงตะโกนเรียกร้องดังขึ้นอีกครั้ง คุณลุงคุณป้าทั้งหลายต่างก็ตะโกนอย่างสุดเสียงทำเอาแก้วหูสั่นสะเทือนกันเลยทีเดียว